Mijn verhaal

Ik ben als kind jaren gepest. Ze zeiden dat ik dik was, dat ik lelijk was. Later zeiden ze zelfs dat ik anorexia zou hebben, gelukkig heb ik die ziekte nooit gehad.
Ik ben toen ik elf jaar was, zwaar depressief geworden. Het grootste deel van mijn jeugd was overschaduwd door mijn depressie. Veel mensen zeiden me dat dat niet kon, ik was te jong.
Ik voelde mij onzeker over mezelf, en mijn lichaam. Ik voelde mij waardeloos, het leek alsof ik niets goed kon doen. Alsof alles mijn fout was en mensen dat van mijn gezicht konden aflezen.
Na enkele jaren dacht ik dat het beter was om een einde aan mijn leven te maken. Om dat te voorkomen ben ik begonnen met mezelf pijn te doen. Krassen, slaan, haren uittrekken... Soms uren aan een stuk.
Ondertussen leek het alsof ik mijn stem kwijt was. Ik sprak niet meer, ik wilde zo onzichtbaar mogelijk zijn. Ook mijn lichaam moest weggecijferd worden.
Dat was toen er ook nog herinneringen aan grensoverschrijdende ervaringen naar boven. Dat was het moment dat ik besloten heb om hulp te zoeken.

Ik heb enkele jaren aan mezelf en mijn situatie gewerkt. Ik leerde stap per stap om mezelf meer te accepteren, om mijn lichaam te nemen hoe het is, ondanks alle mensen die zeggen dat ik moet bijkomen.
Het voelt raar om terug te glimlachen. Om in de spiegel mezelf te zien en mezelf graag te zien. Mijn littekens zijn ondertussen vervaagd, anderen zien deze niet meer, ik blijf die zien. Ik weet dat ik trots mag zijn op mijn lichaam, en mezelf, maar toch blijf ik mijn lichaam bedekken. Alsof er iets is dat zegt dat dat moet.
Ik hoop dat er een moment komt waarop ik over straat kan lopen zonder dat mensen mij aanstaren met een afkeurende of walgende blik omdat ik "te mager" zou zijn.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen