Lang geslapen omdat ik de nacht ervoor had gewerkt.
Mijn vader zag er niet al te blij uit, maar hij deed blijkbaar toch zijn best.
Tot op het moment, een uur voor het vuurwerk zou beginnen.
Discussie om iets heel kleins, iets stoms.

Meteen heel mijn dag verpest, want ik voelde me al zo sloom.
Ik ben op mijn kamer gaan zitten en er niet meer uitgekomen die nacht,
gewoon zodat ik niet opnieuw een confrontatie moest aangaan.

Op dat soort moment wenste ik dat ik al alleen woonde,
dat ik al genoeg geld had gespaard voor mezelf om weg van huis te zijn.
Dat zou me zo intens gelukkig maken,
maar dan besef ik dat ik zover nog niet ben en dat ik gewoon opgesloten zit.

Ik kan niet zomaar mijn eigen mening uitdrukken zonder een boze blik toegeworpen te krijgen.
Hij beweerde ooit beter dan mijn moeder te zijn,
maar stilaan begin ik daaraan te twijfelen ...

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen