Mijn opa alleen zonder oma
Sommige onder jullie weten het al, mijn oma is op Halloween gestorven maar het leven gaat voort. Ieder op zijn eigen manier, alleen vinden sommigen hun manier niet. Zoals mijn opa, terwijl ik dit schrijf zijn we al vier weken verder en worden bij de meesten de wonden gewoon gelikt. Bij mijn opa zijn de wonden nog open. Telkens als hij bij ons komt is hij heel stil. Oma was zijn baken van licht, zijn weg naar de buitenwereld, zijn sociale steunpaal. Dat mis ik nu aan hem. Ik schrijf dit bericht na het kortste telefoontje ooit met hem. Vroeger toen hij belde praatten we heel veel en ging de telefoon van Oma naar Opa en weer terug. Nu Oma er niet meer is zijn zijn telefoontjes heel kort, hij vraagt niet meer hoe het met iedereen is, het zijn geen gesprekken van een uur meer Ondanks dat ik de telefoon zo goed als nooit in mijn handen heb mis ik het. Hij is verloren in een wereld zonder diegene waarmee hij vijftig jaar heeft samengeleefd. Hij leeft alleen in een veel te groot huis met alleen de pauwen van het park in de buurt als gezelschap. Hij is verzot op de pauwen.
Ik mis die vrolijke man die mij verhalen vertelde vanuit de oorlog wanneer ik ging slapen en hij in de buurt was. Nu is er een gemaakt blije opa in de plaats, een valse lach zijn lachrimpeltjes minder diep en voor de eerste keer heb ik hem zien huilen.
Ik had het allemaal al eerder meegemaakt waardoor ik tegen de schok kon. Maar zij, ze vierden hun 50 jaar huwelijk al bij ons en mijn oma maakte zelf een opmerking over dat ze nog geen achterkleinkinderen had, met daarna een blik richting mijn twee oudere neven en hun lieven. Daarna kreeg ze wel een verwijtende blik van de volwassenen... De dag voor ik het nieuws dat ze doodging gaan hoorde was ik er nog zeker van dat zij twee honderd zouden worden.
Het was een harde schok voor ons allemaal en voor mijn opa het meest. Ik zou er alles voor geven om hem weer vrolijk te laten zijn.
Er zijn nog geen reacties.