Vrijheid
Vakantie. Vrij van school, leren, docenten, klaslokalen en volle gangen. Zes weken waarin ik het gevoel heb dat ik ‘normaal’ ben. Ik hoef niet iedere dag opnieuw uit te leggen wat ik wel en niet kan of docenten eraan te herinneren dat ze ervoor zorgen dat lesmateriaal voor mij goed leesbaar is. Natuurlijk ben ik nog altijd dat meisje met die stok als ik de trein in stap om vrienden te bezoeken, maar die mensen zie ik nooit meer terug – letterlijk (:
Opvallen
Toch blijf ik me verbazen dat ik zelfs op de meest gekke en interessante plekken blijf opvallen, al geeft dat een heel ander gevoel dan ronddwalen tussen de forenzen. Dat was ook een van de dingen die ik graag wilde ontdekken aan Castlefest, mijn mini-vakantie in Nederland. Heerlijk rondhangen op een driedaags festival met vrienden. Hiervoor ben ik eigenlijk alleen maar met mijn ouders weggeweest en als het niet met familie was, was het wel onder begeleiding van school, mensen die ervaring hadden met slechtziendheid.
Staren
Gelukkig heb ik wel kampeerervaring en een hele hoop kledingideeën om eventueel aan te trekken, want met een overvolle kast en bijna twintig paar schoenen, is het toch wel even kiezen! Dus daar ging ik. Tent, slaapzak en een koffer achter me aan, drie dagen vol muziek en kostuums, eten, vrienden, kraampjes en workshops. En inderdaad: ik viel wel degelijk op. Ik vind dat altijd wel ironisch. De mensen die naar me staren, terwijl zij denken dat ik dat niet terug kan doen. Gelukkig ging het om het staren en bewonderen van andermans kostuum, maar toch is het gek. Ik staar net zo fanatiek terug.
Zonder stok
Tijdens het dansen ben ik dan weer compleet normaal, omdat ik dan geen stok heb en dus niemand weet wat ik wel en niet kan. Dat zijn de momenten waarop ik echt geniet. Dat ik de doedelzakken op het podium niet kan zien of niet kan zien dat de zanger een geweldig dansje doet, kan me niet eens zoveel schelen, omdat er zo veel meer is op zo’n moment. De sfeer en een biertje in de hand zijn ook geweldig en dat ik me niet hoef te verantwoorden tegenover wie dan ook. Gelukkig zit ik niet vastgeplakt aan die taststok en het liefst, als het even kan en veilig is, beweeg ik me zonder voort. Vrij. Dan tuur ik door mijn zonnebril naar de mensen om me heen en dan maakt het niet meer uit wat ik doe. Dat is vakantie voor mij.
Het maakt niet uit wat je doet. Als ik om half twaalf wilde opstaan om vervolgens pannenkoeken te bakken – mijn lievelingseten – dan deed ik dat en als ik ’s avonds laat thuis wilde komen, omdat ik even aan de andere kant van het land was geweest om met vrienden bij te kletsen, dan kan dat ook!
Er zijn nog geen reacties.