09-20-2014
Heb je soms ook het gevoel dat je iemand verliest en dat je er zelf niks anders aan kan doen dan het gewoon te laten gebeuren? Niks of niemand kan het vermijden, je kijkt gewoon toe hoe de afstand groter wordt tot er op een keer niks meer is behalve een leegte en herinneringen die je gedachten ook verlaten na een tijdje.
Wel ik heb hetzelfde gevoel, met mijn allerbeste vriendin, Romi: ongeveer 3 maanden geleden registreerde ze zich hier op Quizlet, natuurlijk vond ik dat tof voor haar en voor mij ook want nu kon ik mensen hier bewijzen dat mijn beste vriendin wel degelijk bestond.
In het begin, was er niets mis en was ze nog steeds hetzelfde meisje, hetzelfde karakter en dezelfde gewoontes als de dag dat ik haar leerde kennen.
Maar natuurlijk onmoet je hier ook andere mensen en dat vond ik ook niet erg want ik heb ook wel veel vrienden hier en ik het echt, althans zij zeer snel goede vrienden werd met een aantal mensen hier en toen begon het pas door te dringen dat ze aan het veranderen was.
Ik dacht er niks van, iedereen kwam wel ooit in de pubertijd terecht, iedereen wou wel eens anders zijn, iedereen wou wel eens weten hoe het was om met veel vrienden te kunnen leven net zoals ik 2 jaar geleden.
Tijd ging verder en het leven ook dus zette ik er me maar weer over: hopend dat de oude zij ooit terug zou komen. Dat leek wel een twijfelgeval sinds haar karakter zich van ingetogen tot open ontwikkelde en dat merkte ik tijdens te zomervakantie. Ze liet niks van zich horen voor dagen en ik wist dat als ik zelf geen initiatief zou nemen, dat het stil bleef van haar kant omdat ze altijd aan het shrijven was of aan het chatten met haar nieuwe vrienden.
Ik begon elke dag te denken, op grote vellen papier schrijven wat ze voor mij betekend en wat er aan de hand zou kunnen zijn, maar ze namen mijn emoties niet mee in het potlood.
Vanaf die dag begon en stopte ik weer: ik zocht de metalen scheermesjes weer op, haalde de shroeven uit de slijpers zodat ik alleen nog maar het mesje in mijn handen had en ik mijn gang weer kon gaan als niemand het kon zien.
En met succes want niemand merkte het, ik bleef hetzelfde alleen met een soort masker dat me zou beschermen tegen het licht en tegen nog meer tegenslagen in het leven.
Zo begon ik dus ook het eten achterwegen te laten: in de ochtend was niemand thuis, net zoals om 12 uur in de middag met als gevolg dat ik alleen nog maar at als het avond werd en dan deed ik nog of ik geen honger meer had en bleef een vol of halfvol bord staan.
Uiteindelijk ben ik toen beginnen sporten tot een paar uur per dag zodat ik snel zou afvallen, eind Juli was ik 3 kilogram afgevallen maar dat nam ook geen slechte emoties mee.
Het werd augustus, de maand waar ik naartoe leefde al had ik nooit gedacht dat het een van de ergste maanden in mijn leven zou worden.
Alles begon zoals gewoonlijk: ruzie met mijn moeder, ruzie met mijn vriend, diep verdriet voor mijn beste vriendin die ik steeds meer en meer zag veranderen.
Ik deed of ik het leuk vond, om met haar vrienden te praten of naar de berichten te lezen maar ik was gewoon bang dat ik in die conversaties ergens de 2 woorden beste vriendin zou tegenkomen en het niet over mij zou gaan.
Elke dag als ik terugkwam van haar thuis, sloot ik mezelf op in mijn kamer en zat urenlang liedjes te schrijven en mijn gedachten te laten waaien met de wind maar het werd onmogelijk om nog aan iets anders te denken: de gedachten hadden de controle over mij, mijn gedachten mochten debatteren of ik de volgende dag wel zou wakker worden.
En jammer voor mij werd ik ook wakker, helemaal ondersteboven van de droom die eigenlijk ook realiteit was, van een droom die de toekomst net al had geschreven voordat ik er mijn eigen draai of inbreng in kon geven.
Maar nog steeds deed ik alsof het me niets kon schelen: ik concentreerde me op instagram, tumblr, muziek en voetbal die me wel even de gedachten wegnamen van hier.
Tot ik ineens een postkaart aangestuurd kreeg: van Italië, niet wetend van wie ze was lag ze 2 dagen op de kast maar toen de kaart omgekeerd lag toen ze gevallen was, ik zag haar handschrift en vroeg me af wat ik gemist had en waarom ik van niets wist.
Zo begon langzaam school opnieuw, al kon ik mijn gedachten daar ook niet op focussen, maar dat was deels door de persoon die ik ben.
Ik sprak nog een laatste keer af met mijn vrienden en probeerde me dichter bij hun te brengen zodat ik een persoon heb die me zou vangen voor het moment dat de nachtmerrie zou uitkomen: ik werd nog erger, ik begon al wat meer te drinken, weg te gaan met vrienden die mijn ouders niet kennen, maakte het uit met mijn vriend om daarna weer terug te gaan naar hem en alles daar gaan uitleggen van de dag dat het begonnen was.
Vorige week maakte ik de beslissing, ze weet/wist het zelf nog niet want ik liet niks merken maar mentaal had ik haar laten gaan, in mijn hoofd probeer ik door te gaan met mijn leven en de herinneringen een speciaal plekje te geven tot ik me niets meer kan herinneren van alle momenten die we samen hadden beleefd.
En wanneer die dag aangebroken is dan staan we mijlen ver van elkaar weg, we zien elkaar niet meer staan, alsof er nooit iets was gebeurd en alsof we vreemden waren voor elkaar.
Vanaf die dag weet ik ook dat ik zoveel stappen achteruit heb gezet, dat ik volledig verdwenen ben: uit haar gedachten, hart en haar ziel.
Meer als wachten op die dag kan ik niet doen, ik kijk vanaf nu gewoon toe hoe de make-up of het masker verdwijnt en de kleine dingen vergeten worden.
Net zoals onze plannen die we achterlaten, want we zullen beiden andere hebben....
Er zijn nog geen reacties.