Teisteringen vol weet ik niet.
Ik heb er al enkele jaren last van,
last van die eeuwige nachtmerries die me teisteren over de dood. Niet de dood van mijzelf maar die van de mensen om mij heen, van de mensen waar ik het meest omgeef. Deze dromen komen overdag en in de nacht en de tranen stoppen niet met rollen, elke keer weer. Ook al weet ik dat het niet echt gebeurt. Maar ik blijf deze beelden houden, over de manieren hoe men om mij heen sterft over de begrafenissen en wat ik daar op zou zeggen.
Maar ik heb niet alleen maar nachtmerries, ik ben bang om ergens weg te gaan. Ik ben bang nooit meer terug te komen. Ik hecht me gauw aan mensen maar ook dingen. Ik heb jaloezieën, het gevoel dat iedereen altijd meer van iemand anders houdt dan van mij. En ik heb continu de neiging om te vertellen hoeveel iemand voor me betekend, ook al weet ik dat dit mensen ook kan afschrikken.
Verder test ik mensen uit, kijk ik hoe ver iemand voor mij zal gaan. Ik heb het gevoel niet leuk gevonden te worden en dat mensen mij altijd vol afschuw aankijken, mij irritant of vervelend vinden. En mijn stemmingen gaan alle kanten op.
Ik heb het gevoel dat ik niemand kan vertrouwen, dat ze me in de steek zullen laten.
Ik heb het gevoel dat mensen beter verdienen dan mij.
Ik heb hier depressies om gehad, ik heb hier om gehuild tot diep in de nacht en ik kan niet anders doen dan dit telkens opnieuw te voelen.
Eerst dacht ik dat ik overgevoelig was, maar nu ben ik bang dat ik verlatingsangst heb of misschien zelfs borderline.
Ik weet het niet.
Er zijn nog geen reacties.