[Column] Handleiding voor ouders.
Deze column doet mee aan Column of the Month, maand augustus.
Handleidingen en bijsluiters kunnen ontzettend handig zijn (niet altijd, voor de duidelijkheid - de handleiding van ons IKEA-rek heeft mijn moeder na veel frustratie en stukgeslagen spijkers in de vuilnisbak gekeild). Bij bijna iedere nieuwe aankoop krijg je een stapel papier in je handen gedrukt waarin alles tot in de puntjes staat uitgelegd, met tekeningen en foto's en telefoonnummers van helpdesks er nog bij. Soms kost het bloed, zweet en tranen om die stomme computer daar opgestart te krijgen, maar wanneer je eindelijk de zwarte aanwijzer op het scherm ziet bewegen, kun je wel juichen. Dat was je in je eentje toch wel niet gelukt.
Helaas heeft niet alles een handleiding en duurt het soms wel tientallen jaren voordat je eindelijk doorhebt hoe dat ding nou eigenlijk werkt. Kijk maar naar, je voelt 'm al aankomen, die twee mensen aan wie je je leven te danken hebt en die je vanaf je geboorte al geen seconde meer met rust lieten. Je ouders.
De een heeft een ontzettend goede band met deze twee onbegrijpelijke wezens, de ander vraagt zich in hemelsnaam af of hij ze beter niet op eBay kan zetten om er voor eens en voor altijd van verlost te zijn. Want helaas zitten ouders maar al te vaak veel ingewikkelder in elkaar dan het eerdergenoemde IKEA-rek. En nogmaals, ze hebben geen handleiding.
Ik heb de pech dat ik met twee uitzonderlijk gecompliceerde exemplaren opgescheept zit. Twee jaar na de aanschaf besloten ze al dat ze wilden scheiden, en dan nog niet op een eenvoudige en relatief pijnloze manier ook. Beiden bleken ze dol op ruzie te zijn en wilden mij absoluut niet als dochter hebben, want ze deden allebei hun uiterste best om me zo min mogelijk te moeten zien. Yeah, verkeerd paar uitgekozen, dacht ik toen, maar helaas kun je ze niet terugbrengen naar de winkel en je geld terugkrijgen, dus was ik gedwongen ze te houden.
Ik deed m'n uiterste best om me aan te passen aan de eisen van mijn toen nog vrij nieuwe ouders, maar helaas leken ze ook niet erg blij te zijn dat ze uitgerekend die vervelende Lotta als dochter hadden. Ze kwamen af met vervelende regels waar ik me aan moest houden, zoals niet te vaak klasgenootjes uitnodigen thuis, elke dag minimum één uur buitenspelen en niet met vreemden praten, ook niet als ik de weg kwijt was, wat helaas nogal vaak gebeurde. Gevolg: straf. Geen toetje na het eten. Tranen. Lotta boos. Mooi is dat, dacht ik toen, waarom moet ik juist deze mensen uitgekozen hebben. Ik heb ze nu nog maar vijf, zes jaar en ze moeten nog een heel leven mee. Hoe moet ik dat nou in hemelsnaam volhouden?
Maar toen kwam het. Ik was zeven, bijna acht en ik was met mijn halfzusje in bad aan het spelen. Mama zei plotseling dat ze me iets moest vertellen. In het Frans, want anders zou dat lieve kleine zusje dat ze veel meer leek te vertroetelen dan mij het ook horen en dat mocht niet. "Sinterklaas bestaat niet," zei ze, "en nu niet gaan huilen want je bent al acht jaar. Al heel veel kindjes van jouw leeftijd krijgen geen cadeautjes meer van hun mama en papa."
Huilen deed ik inmiddels al een paar jaar niet meer, want dan werd mama boos en gaf ze een tik, maar ik werd heel erg boos op haar. Hoe durft een moeder tegen haar kinderen te liegen, dacht ik toen. Mijn zusje van drie vertelde ik diezelfde avond nog Het Grote Geheim Van Sinterklaas. Omdat ik jaloers was dat zij wel cadeautjes kreeg en ik niet. Je kunt al raden dat ik toen een ferme pets op mijn billen kreeg. Toen huilde ik wel, want dat mocht toch niet? Ouders mogen hun kinderen toch niet slaan? Stomme trut.
Het heeft nog jaren geduurd voordat ik de geheime handleiding van mijn ouders begon te begrijpen. Mama reageerde met de jaren agressiever als ik in haar ogen "stout" was en papa had ondertussen een nieuw exemplaar moeder voor me uitgezocht, maar die werd altijd heel snel boos en daarom was ik daar altijd erg bang. Maar uiteindelijk ontdekte ik dat er ook ergere "miskopen" kunnen zijn als het om ouders gaat. Ouders die hun kinderen te weinig eten geven bijvoorbeeld. Of ouders die nooit aandacht voor hun kinderen hebben. Of erger. Dat is pas een kat in de zak.
Reageer (5)
Meid, geloof me, als je hier in de buurt woonde zou ik persoonlijk naar jou toekomen om die moeder van je eigenhandig een tik te geven, daarbij vind ik het dan stom dat ze niks meer aan jou gaf omdat ik wel nog kreeg tot mijn broertje oud genoeg was, en we krijgen nog steeds snoep in onze schoenen.
8 jaar geledenDaarbij, ben je lief, mooi en leuk waardoor je dat wijf echt niet nodig hebt. Omdat je voor jezelf al een geweldige toekomst zal gaan krijgen.
Omg ik vind dit al erg!!!!!!
9 jaar geledenNaahw. Aan de ene kant vond ik je column wel leuk om te lezen. Begrijp me niet verkeerd, want ik doel niet op je geschreven tekst. Of naja, een beetje. Ik doel op de invalshoek waaruit je het hebt geschreven. ''De handleiding van'' vind ik gewoon heel origineel van je, en dát is wat ik leuk vind aan deze column. (:
9 jaar geledenVerder vind ik het onwijs jammer dat je het niet hebt getroffen met je ouders en dat je het gevoel hebt dat ze je geen van beiden moeten. Ik kan niet toveren, en kan je helaas niet helpen, maar ik leef wel heel erg met je mee. En vind het ook heel jammer dat je dit allemaal meemaakt. Hopelijk komt alles in de toekomst tóch nog goed.
Ik vind dat altijd zo'n gevoelige situatie, je kan zeggen dat je het misschien nog niet zo slecht hebt omdat sommige kinderen geen eten krijgen of nieuwe kleren of nog maar een klein beetje aandacht, maar is jouw situatie dan niet minder erg? Ik voelde me vroeger altijd zo'n aansteller als ik een vriendin vertelde dat het thuis weer niet goed ging en toen was dat altijd het eerste waar ik aan dacht 'stel je niet aan, sommige hebben het erger', maar doorheen de tijd ben ik veranderd. Als het je ongelukkig maakt, is het erg, welke graad het ook mag zijn. Ik hoop dat de situatie voor je ondertussen al wat verbeterd is en dat je tenminste iets hebt om naar uit te kijken in de toekomst.
9 jaar geledenOh meid, je maakt me hier emotioneel achter mijn laptop. Ik weet niet eens wat ik wil zeggen, maar ik vind zeker dat je een reactie verdient op dit geschreven stuk - waarschijnlijk met veel moeite eruit geperst. ''Mooi'' geschreven, als ik het ''mooi'' mag noemen. Ik vind het rot voor je, heel erg.
9 jaar geleden