Je kan wel zeggen dat een maandag niet de favoriete dag was van scholieren. Maar wanneer één september die een plaats kreeg op een maandag, dan was dat een levende nachtmerrie. Iets wat diep en terecht gevoeld werd in een flatje, drie etages boven de grond in het hartje van de stad. De bewoners boven de flat -die twee etages telde- hadden er hun zaak van gemaakt om hun onderburen nooit rust te geven. Dus deze dag begon voor Amber in alle vroegte, vijf uur en vijf minuten om precies te zijn. Alhoewel ze graag een wens in vervulling liet gaan op deze wensuurtjes liet haar ochtendhumeur dit even niet toe. De heavymetal muziek die Amber uit een droom gevuld met avonturen genadeloos had getrokken sloeg net een nieuw akkoord aan. Ze gromde zachtjes in haar kussen, even de hele wereld vervloekend. Iets wat ze helaas niet lang kon doen, want iemand had de moed bijeen geraapt om haar kamer te betreden. Amber manoeuvreerde nog net ietsje dieper onder haar dekens, omdat ze nog net tikje langer van de warmte wilde genieten. Voor een buitenstaander leek Amber nu wel op een enorme burrito gemaakt van donslakens.
'Ambie bambi,' Een zachte stem naderde haar. Waar ook een accent aan vast hing waar ze zielsveel van hield, het was het soort stem die je als ringtoon in zou stellen. De persoon had duidelijk moeite met de obstakels die Ambers vloer gegijzeld hielden. Het was de waarheid dat Amber nooit een grote voorstander geweest was van orde, of dat vertelde ze zichzelf toch graag. De waarheid was dat ze er niet toe in staat was om dingen op hun plaats te houden.
'Sta maar op mopperkont, het is een mooie dag.' Amber prevelde verwensingen in haar kussen hoe een maandag nooit mooi kon zijn, laat staan 1 september. Annemarije die zachtjes aan het lachen was in zichzelf struikelde over een verzameling lege kopjes thee die ook een stukje vloer in hun greep hielden. Het was misschien een geluk dat ze niet op de lege kopjes viel, maar om de voorverwarmde lakens van Amber.
'Jij moet echt eens opruimen, die wanorde van jou wordt nog eens mijn dood,' er klonk een grote hoop ergernis door in haar stem. Waar Amber stilletjes een sorry over haar lippen liet rollen.
'Sta nou maar op, misschien kun je jezelf nog opknappen zodat mensen niet schrikken wanneer ze je zien op straat.' Annemarije duwde zichzelf nog recht waardoor Amber uit haar warme burrito gehaald werd. Annemarije drukte alleen nog kort haar volle lippen op het stukje kruin van Amber die bovenaan de lakens heen piepte.
Amber kneep haar ogen stevig dicht toen ze begon af te tellen. Ze beloofde haarzelf plechtig dat ze bij 0 haar bed uit zou springen. In praktijk ging alles er wat anders aan toe, het lukte haar om bij -3 de dekens van zich af te werpen. Amber was getraind om de hindernissen in haar kamer te vermijden. Maar dingen terug opsporen daar kon ze wel een assistent voor inhuren. Het lukte haar om een paar lenzen in haar ogen te duwen, want ze verafschuwde haar bril. Ook nog een verse setje kleren, ze was net niet te moe om te kijken of alles wel op elkaar inspeelde. Ze sloot haar kamerdeur met een roze bloes in haar hand en haar favoriete paar lichtblauwe jeans waar ze de pijpen iets van moest oprollen. Schoenen vond ze een zorg voor later. Ze hoorde hoe het hete water tegen de grond kletste wat aangaf dat de badkamer al bezet was. Toen ze een giechel door de deur heen hoorde drummen gevolgd door een schaterende lach verscheen er ook een glimlach bij haar. Niall en Annemarije hadden duidelijk de tijd van hun leven daarbinnen, Amber wilde alles behalve een spelbreker zijn. Er zat dus niet anders op dan zich weg naar de keuken te banen. Toen ze het portaal binnen wilde gaan spotte ze een paar druk pratende mensen bij het kookeiland. Liam stond tussen de benen van zijn vriendin in. Beiden schaars gekleed, Sara had een oversized hemd aan van Liam. Liam had alleen zijn benen onder de stof van een jeans verstopt. Sara stootte Liam net spottend tegen zijn brede schouders. Iets waarvan hij een verontwaardigd gezicht trok, met als extra een pruillipje. Een grinnikend geluidje ontsnapte uit haar mond, pestend prikte ze met haar vinger tegen de zere plaats aan. 'Heb je pijn Paynie,' Sara haar accent klonk aardig door in haar stem. Iets wat niemand onberoerd liet, en als je het aan Liam vroeg iets wat hij een bonus aan haar vond. De hersenen van Amber waren noch niet op hun volle potentieel maar ze gokte dat Sara en Liam al meer dan twee jaar samen waren.
'Je doet me altijd pijn,' Liam greep met zijn hand naar de plaats op zijn borst waar zijn hart onder de ribben bezig was met kloppen. 'Als jij er niet bent dan doe je mijn hart pijn ja.' Sara bleef hem even met wijde ogen aankijken voor ze haar vriendje weer een mep verkocht. 'Gekkerd,' bracht ze uit, haar stem een octaaf hoger dan hij normaal was. Amber bleef even twijfelend in de deuropening staan, niet wetend of ze het schattige tafereel wilde verstoren. Ze had net besloten om terug onder de veilige warmte van haar dekens te duiken toen ze haar naam opving die door de keuken galmde. Met een brede glimlach keek ze Sara aan die van het aanrecht gehopt was. Amber overbrugde de kleine afstand tussen hun in, hun armen vonden hun weg rond elkaars torso al snel. Sara en Amber sloten ze hun ogen om de omhelzing net dat ietsjes extra te geven. Ze hielden veel van elkaars warmte, Amber moest het haar huisgenoten meegeven. Ze waren stuk voor stuk erg gesteld op elkaars knuffels.
'Goed geslapen?' Sara pinde haar oceaanblauwe ogen vast in die minder heldere van Amber. Amber moest haar best doen om niet te lang te staren in de ogen van Sara, ze wilde niet als een freak overkomen. Maar ze kon er ook niet aan doen dat ze zo hypnotiserend mooi waren. Ter vervanging van woorden gebaarde Amber met haar vinger naar het plafond toe, waar de buren opnieuw een geweldig agressief nummer lieten afspelen. Sara haalde haar schouders op, ze was het inmiddels al zo gewoon geworden, net als de mensen die dicht bij de treinsporen wonen.
'Ik heb thee gemaakt, aarzel niet om er te nemen love.' Sara nestelde zich weer tegen Liam aan die Amber begroette met een stralende glimlach. Ze spiegelde hem zonder probleem. Amber had Liam altijd al gemogen, hij behandelde Sara als de prinses die ze was en dat was alles wat Amber voor haar wilde. 'Dankje love,' Amber herhaalde het koosnaampje omdat ze daar zo van hield. Amber schonk voor zichzelf de zoete thee in een handvatloze kopje. Haar nieuwe paar kleren slingerde ze ergens naast haar. Af en toe lachte ze mee met het kibbelend gevechtje tussen Liam en Sara. Ze hield zich vooral afzijdig tot nog een paar mensen zich bij hen in de keuken voegden. Een slaapdronken jongen struikelde de kamer binnen, zijn ene hand samengevlochten met een kleiner meisje achter hem. Bianca begroette het volk in de keuken met een bescheiden glimlach. Haar blonde haren stonden nog wat ruig, haar kapsel viel mee in vergelijking met Harry's. De krullen die zijn hoofd sierden hadden iets weg van een stormachtige zee. Dit alles was het resultaat geweest omdat ze met zen allen de laatste dag van de vakantie afgesloten hadden met een spetterend feest. Die pas in de vroege uurtjes ten einde gekomen was. Harry hield ervan om overal te verschijnen met Bianca aan zijn zijde. Maar waar hij het meeste van hield waren de ochtenden waar hij de warmte van haar tegen zijn borstkas kon voelen. Wetend dat binnen enkele seconden hij zijn favoriete paar lippen wakker zou kunnen kussen.
Zelfs al hadden ze beiden hun net-uit-bed-look kon Amber haarzelf niet weerhouden om te denken hoe vertederend ze samen waren. Zeker toen Harry Bianca een korte kus op haar lippen gaf voor hij vroeg wat ze graag voor ontbijt zou willen. Het werd Amber teveel toen Harry zijn meisje op de barkruk aan het eiland plaatste. Hijzelf bediende haar op haar wenken, als beloning kreeg Harry een grote hoeveelheid van de kusjes van Bianca. Het was het moment voor Amber om haar ogen af te wenden, iets wat ze veel deed als ze voelde als iets alleen voor geliefden bestemd was. Ze voelde zich wat verloren tussen de liefjes. Een gevoel die alleen maar groter werd toen Niall en Annemarije ook de kamer betraden. De lange bruine haren van Annemarije waren nog steeds lichtjes vochtig. Ze waren zorgvuldig in een staart beland. Lachend sloeg Niall op de kont van Annemarije waardoor ze haar eigen glimlach niet kon onderdrukken. De liefde tussen die twee was nog pril, slechts enkele maanden oud. Niet dat de passie die nu tussen de twee speelde ooit zou vervagen. Amber had meer kans om door een meteoriet geraakt te worden dan dat Annie en Niall hun chemie verloren. De manier waarop Niall soms de werkelijkheid uit het oog verloor wanneer hij bij Annemarije was, op die manier had hij al een paar maal zijn eten koud laten worden. Omdat hij druk bezig was de perfectie die bij hem zat te bestuderen.
Amber wierp nog even een blik op Liam en Sara die het dichts bij haar stonden terwijl ze van haar thee nipte. Ze wist dat Liam enkele weken geen verschijning had gemaakt op het appartement van de vier meisjes. Wat te danken was aan het feit dat de helse school van Sara haar met herexamens opgezadeld had. Dus Liam had kostbare tijd in te halen met Sara. Hij zou haar elke dag begeleiden op haar weg naar school, om haar daar passioneel gedag te kussen. Wat uren zou hijzelf ook slijten op schoolbanken. Liam zou een stukje van zijn route op de metro me moeten hoppen zodat hij stipt tien voor vier op Sara zou kunnen wachten aan de uitgangen. Hij zou het nooit beu raken, laat staan het geld missen die hij betaalde voor het openbaar vervoer. Het mocht dan wel een klein gebaar zijn, zo iemand was Liam nu eenmaal. Hij genoot van de kleine dingen van Sara, kon hij maar van Sara zijn beroep maken. Amber beet op haar lip, ze voelde zich een alien als enigste vrijgezel. Stiekem had ze hoop dat iemand net als Harry voor Bianca deed haar boeken zou dragen en haar niet los zou willen laten als ze op tijd in haar klaslokaal zou willen verschijnen. En net als Niall elke gelegenheid met twee handen aan zou nemen wanneer hij Annemarije kon kussen. Of wanneer hij zag hoe Liam beschermend zijn armen rond Sara sloeg wanneer ze over de straten kuierden. Amber wenste veel, maar wetend dat haar vriendinnen gelukkig waren. Buiten het feit dat ze vandaag weer de schoolbanken op gedwongen werden. Was alles wat ze ooit wilde.
