Where We Are Tour Amsterdam, 24 juni 2014

Tadaa, dik een jaar later is er dan eindelijk een vervolg op mijn eerste blog over One Direction (oké, het uitje naar de 1D-store niet meegeteld, maar dat is ook niet zo groots)!

In vergelijking met de vorige keer waarin ik -we- echt op het allerlaatste moment nog kaartjes hadden, was het nu al maandenlang dagen aftellen, een week van tevoren als fangirlen en enkele dagen van tevoren al de kleren uitzoeken. En dan heb ik het nog niet gehad over de helse nacht die eraan vooraf ging. Mijn zusje heeft me de halve nacht wakker gehouden, desondanks we niet eens een kamer delen.
Uiteindelijk was ik tegen half negen actief (eerste drie uur vrij is soms best fijn ^^) en ben ik me langzaamaan klaar gaan maken voor de dag, natuurlijk met de setlist (die ook al dagen -nee, weken- klaarstond) van zowel 5 Seconds of Summer als die van One Direction. Stones-shirt aan, haren gevlochten... En bijna te laat op school. Ik ben als een gek naar school gefietst en heb daar breeduit grijnzend mijn proefwerk Engels gemaakt. Toen ik dat verknoeid had, gingen we The Hunger Games kijken en ook daar heb ik constant zitten grijnzen. Ik kon het nog net om niet te grijnzen toen Rue stierf, dat zou wel echt ontzettend gemeen zijn.

Uiteindelijk was ik naar vier lesuren (13.55) gelukkig weer uit. Snel nog even langs het toilet op school (waar ook al meisjes stonden met shirts met de opdruk van Midnight Memories) en daarna in de auto om heerlijk twee uur te rijden naar Amsterdam. Nog steeds een onaangenaam genoegen om zover van de Randstad af te wonen...

We kwamen tegen tien voor vier aan bij Villa Arena en daar was het al zoeken naar een parkeerplek. Mijn tante (oh ja, ons gezelschap bestond uit: mijn oom, mijn tante, mijn moeder en een vriendin van mijn moeder, mijn zusje, een vriendinnetje van mijn zusje, mijn vriendin en ikzelf) werd daar al helemaal gek en ondertussen zaten mijn vriendin en ik op de achterbank "1D" met schmink op elkaars gezichten te schrijven. Niet aan te bevelen in een hobbelige parkeerplaats.
Maar we hadden een parkeerplekje en nu kregen we steeds meer het gevoel dat iedere stap die we zette, weer een stap in de goede richting was. Die ene richting, als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar toen we bij de Arena aankwamen, stond er een ellendelange rij. Dus mijn vriendin en ik tegen elkaar van: "Oh nee hè, dit meen je niet."
Bleek het de rij voor het groene vak te zijn en godzijdank was de rij voor het oranje vak (waar wij dus stonden) aanzienlijk korter.

Tegen ongeveer half zes (?) stonden we dan eindelijk in de Arena en hadden we ons plekje in het oranje vak veroverd. Ongeveer zes meter van de catwalk (de meter die tussen de catwalk en het hek in zak meegeteld) en ik schat zo'n twintig meter (helaas ben ik echt heel slecht in schatten en zou dit nogal af kunnen wijken, haha) van het grote podium.
De muziek ging aan en elke keer aan het begin en het einde van de clip die op het grote scherm te zien was, werd er gegild. Van alles kwam langs, veel 5SOS (bijna na ieder liedje kwam 5SOS weer), Little Mix een keer of twee, ik heb Olly Murs gezien, Avicci, nog iemand aanvulling?

Het was ongeveer kwart voor zeven toen ineens het beeld zwart werd en volgens mij de stem van Liam of Louis (help? Iemand die het nog wel weet?) en volgden de veiligheidsinstructies. Ik vond het wel een lief idee dat ze die zelf ingesproken hadden.
EN VIJF MINUTEN LATER (+/-) WAS HET ZOVER! 5SOS kwam op. Het gegil dat had geklonken als er een clip van 5SOS op het scherm was, leek ineens niets bij het gegil dat oplaaide toen de bandleden echt op het podium kwamen. God, ik dacht ook echt even dat ik doodging van excitement ^^. Ik had me ineens heel veel in 5SOS verdiept en ik vond ze zo leuk dat ik echt heel blij was om ze te zien. Althans, een soort van. Iemand met een bord stond voor me en hield het bijna consequent voor Michael.
Ze begonnen met Eighteen, waarna Heartbreak Girl, Don't Stop, Teenage Dream, Disconnected, Amnesia (die ik net overigens gehoord heb op de radio. En Everything I Didn't Say. YAYY ^^), Beside You, What I Like About You, Good Girls en She Looks So Perfect. Als ik me niet vergis. Als je nog iets toe te voegen hebt, hoor ik het graag ^^
Het was gewoon geweldig om te zien. Calum die ik eigenlijk verrassend gefocust was (tja, ik kende hem voornamelijk als "Calum van YouTube" uit de livestream van maart en dat vrolijke spring-ding bij de interviews), Michael, die ik dus niet veel meer heb gezien dan een groene bos haar tussen een massa van zwart (mehh ;_; ), Luke die gewoon heel erg bezig is met zijn muziek. En dan Ashton. Ik vond het zo leuk toen hij door de microfoon riep: "Aussie, Aussie, Aussie!" en iedereen riep meteen terug "Oi, oi, oi!". Dat gezicht was onbetaalbaar, zo mooi. Ik vond het echt geweldig om te zien. Of toen ze om iets oranjes voegen en een oranje onderbroek op het podium gegooid werd en Ashton hem op zijn hoofd zette ^^ Ik vond het echt geweldig om te zien. Ze waren zo heerlijk in hun element.
MAAR WEET JE WAT ER ONDERTUSSEN GEBEURDE? Volgens mij was het tijdens Amnesia toen ineens iedereen naar de rand van het vak ging, weg bij het podium. Zegt dat meisje voor me: "Hmm, B-Brave." Mijn vriendin en ik keken elkaar aan. Nah, B-Brave hoefden we niet zo nodig te zien. En daarbij wilden we onze goede plekken niet opgeven. Maar later ging het dus dat het One Freaking Direction geweest zou zijn! Is er iemand die het misschien gezien heeft? God, ik wil het zo graag weten!

Toen 5SOS vertrokken was, kwam er weer muziek en daar hadden we 5SOS, Little Mix, Olly Murs en Avicci weer. Na een tijdje vielen de schermen uit en toen kwam de Macarena. Iedereen deed mee en het zag er zo gaaf uit! Zo'n beetje het hele veld en de hele tribune deed mee. Ik heb gepoogd om het te filmen, maar het faalde, dus daarom moet je je maar even voorstellen hoe het is als de hele Amsterdam Arena de Macarena doet, tegelijk.
En daarna Single Ladies van Beyoncé. Alle handjes in de lucht en maar draaien met die kont. Vond mijn moeder ook leuk, haha.

EN TOEN WAS HET ZO EEN KEER VIJF OVER HALF NEGEN, EN DAAR KWAMEN DE VEILIGHEIDSINSTRUCTIES WEER! Iedereen wist inmiddels dus dat het concert bijna zou gaan beginnen en mij vriendin en ik kregen ondertussen al zenuwen. Vlug hebben we nog even geseind naar de rest op de tribune (mijn moeder, mijn tante, mijn vriendin en ik stonden op het veld, mijn oom, mijn zusje en haar vriendin en de vriendin van mijn moeder zaten op de tribune) met onze gekleurde lampjes. En toen was het ondertussen tien over half negen en toen begon het. Man, het gegil dat klonk toen de eerste noten van Midnight Memories door de Arena galmden, was immens. En ze zagen er best goed uit. Zayn netjes in vrij lange mouwen, terwijl Louis rondliep in een hemdje dat zijn armen goed deed uitkomen. Niall met zijn gitaar, Harry in blouse en met bandana en Liam in een spijkerjasje zonder mouwen (hoe heet dat ook alweer? Heeft dat een naam?). Het was zo mooi om te zien. De jongens hebben zoveel energie en ze sjouwen zoveel heen en weer. Ze zouden serieus concurrentie zijn voor Mick Jagger, die ook altijd van links naar rechts, naar voor naar achter over het podium stiefelt. Alleen One Direction geeft je de kans om een foto te maken (als je lang genoeg bent en je niet tegen of ruggen of filmende mobiele telefoons aan moeten kijken zoals ik) en blijven ze gewoon wat langer op één plek staan. Het was zo geweldig.
En we werden al meteen bestempeld als een luid publiek. Een super luid publiek. Dat was ook niet gek, want iedereen leek de teksten te kennen en ze uit volle borst mee te scanderen. En meteen als een ander begon te zingen, nam het gegil even toe. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik bij iedere uithaal van Zayn heb gegild omdat ik het zo ontzettend knap vind dat hij dat zomaar even live presteert.
Bij Kiss You werden er allemaal huisjes in de lucht getekend en bij Live While We're Young meende iedereen dat we op een zinkend schip zaten (kidding) want iedereen ging aan het roeien. Ik vond het zo leuk dat de jongens dat na al die tijd ook nog steeds doen.
Liedjes gingen voorbij en het eerste langzame liedje, volgens mij Right Now, kwam en alle lichtjes kwamen tevoorschijn. Het was zo mooi om te zien. Het is een belediging voor iedereen in de Arena omdat het veel mooier was dan wat ik nu ga zeggen, maar het leek net een kerstlichtjesfabriek, zoveel kleine lichtjes waren er. Het zag er zo mooi uit, het had bijna iets romantisch.
Happily kwam op en opnieuw kwam iedereen van de vloer. Het was zo leuk, iedereen was zo enthousiast. En dan nog niet over Niall gesproken die middenin een zin iets zei in het Nederlands. Volgens mij zei hij iets van: "You're amazing, lekker ding!" Ik vond het zo gaaf, en ik moest meteen denken aan mijn "adoptie nichtje" (lang verhaal, wel leuk. Ze had niet echt neefjes of nichtjes, daarom hebben zij en haar zus, mij en mijn zusje als nichtjes "geadopteerd" ) die Niall altijd een lekker ding noemt. Dat is zo schattig als een kind van zeven (inmiddels acht) dat zegt over haar grote idool. Dus tja, dat was wel even een persoonlijk "AWW-momentje".
Daarna kwamen Little Things en dat was de eerste keer dat Zayn aan het woord kwam (volgens mij. Ik denk dat ik Zayn en Louis het minste gehoord heb) om het liedje aan te kondigen. Daarna volgde Moments en de lampjes gingen weer allemaal aan. Ik heb met gesloten ogen geluisterd en gewoon keihard meegezongen toen Niall ons zei dat we zijn zin af moesten maken. Hij: "Maybe you'll love yourself like.. En nu jullie! (maar dan in het Engels, haha)" Wij (godsgruwelijk hard): "I love you!". En daarna liet Harry ons het laatste couplet zingen. Het was best cool, iedereen, groot of klein, dik of dun, veel of weinig eigenwaarde, zong het mee. Het bezorgde me kippenvel, ik vond het zo mooi. Daarna Moments en ik heb de halve tijd met mijn ogen dicht staan genieten. En natuurlijk heb ik weer even gejoeld na Zayn's uithaal in Moments.
Bij Strong kwamen alle briefjes met "You make us STRONG" omhoog en even interesseerde het me niets dat ik niets kon zien.
Bij Alive kwam ineens het kleine podium omhoog en ein-de-lijk kon ik de mannen -het blijft raar om mannen te zeggen in plaats van jongens. Ze zijn nog steeds onze jongens- goed zien. Iedereen zwaaide en hoewel ze me nooit gezien kunnen hebben, voelde ik me weer even speciaal, alleen op die manier waarop One Direction me speciaal kan laten voelen.
Na een tijdje besloot mijn moeder dat zelfs een opdondertje als ik (en ik ben al bijna 1.70. 1.69 voor de feitenfreaks ^^) ook iets mocht zien, boven alle ruggen en camera's uit en toen tilde ze me op. Voor één liedje lang (het was na Diana, dat is alles wat ik weet) heb ik alles fantastisch kunnen zien en ik vond het echt geweldig. Ik fangirl alweer aan als ik er weer aan denk.
Na What Makes You Beautiful, gingen de jongens -tja, mannen blijft ongewoon- en begon iedereen te schreeuwen "WE WANT MORE! WE WANT MORE!". Mijn vriendin als van: "Komen ze nog terug?" Dus ik knikken en we waren allebei super blij. Vervolgens kwamen ze terug om onder andere één van mijn favo's te zingen. Ze sloten af met Best Song Ever en ik voelde me weer even zoals toen ik This Is Us voor de eerste keer zag en wist dat het lied bij de aftiteling hoorde, het einde in zicht was. Dus deed ik het enige wat ik kon doen. Ik heb alles gegeven en met alles wat ik nog aan stem over had, keihard meegezongen.
En daarna was het afgelopen.
Mijn tante bood aan om iets te drinken te gaan halen en ze was nog geen vijf seconden weg toen mijn moeder vroeg wat mijn vriendin en ik ervan vonden. Wij waren van: "AWESOME!". En toen begon ik te flippen en te gillen en toen hebben we secondenlang met onze armen in elkaar gehaakt, staan gillen en flippen.

Uiteindelijk hadden we water en fanta en toen hebben we die opgedronken. Ondertussen kwam een andere vriendin van me voorbij en toen hebben we even gezwaaid en de afspraak gemaakt om morgen (inmiddels vandaag dus), bij te praten.
Daarna door naar de merchandise en daar hebben we staan dubben en twijfelen, om vervolgens met een tas vol merchandise weer als laatste uit het stadium te vertrekken. Het was super vol, maar ook super snel weer leeg. En wij waren de laatsten die er nog waren. Dat was ook best een gaaf idee.

Het kostte ons wat tijd om ons gezelschap weer bij elkaar te rapen en uiteindelijk te vertrekken uit Villa Arena. Ik met mijn oom en tante om daar vervolgens te verblijven, mijn moeder met haar vriendin, mijn vriendin en mijn zusje en haar vriendin.
Uiteindelijk was ik om exact 01.21 klaar om naar bed te gaan. Mijn moeder, die dus nog dik een uur langer moest reizen, was om 02.15 thuis.

De volgende dag (of eigenlijk inmiddels al die dag) had ik de eerste drie uur vrij gevraagd (Good girls are bad girls who haven't been caught, right ^^) en ik zat om 10.25 weer in de klas. Ik kwam binnen, ging in mijn groepje zitten en werd meteen uitgehoord. Maar ik vond het niet erg. Een dag lang geoorloofd fangirlen op school, wie wil dat nu niet? En dan nog met vier andere meiden die er ook zijn geweest (en die niet zo'n mooie plaatsen hadden. Maar dat wilde ik er op dat moment niet inwrijven), dus tja, dat werd een proefwerk Economie naar de gallemiezen en een leestoets Duits die niet zo soepeltjes ging, maar het deed er niet toe.

Mijn aanwezigheid bij de Where We Are Tour, deel zijn van het luidste publiek ever, Niall "lekker ding" horen zeggen, meeblèren met 1D en 5SOS, dat neemt niemand me meer af en ik ben er super trots op. Ik begin alweer te smilen als ik er aan denk.

Is er nog iemand meer geweest? Any other experiences?
Ik ben super benieuwd!

Dan ga ik nu, na vier bladzijdes in Word en bijna 2.500 woorden eindelijk maar eens afsluiten ^^

Lots of Love,

X Sabine

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen