[Column] If you love me, let me go.
Terwijl ik dit hier neerschrijf, zit ik in het station te wachten op de trein naar huis. Maar ik heb helemaal geen zin om naar huis te gaan. Want elk weekend en elke vakantie dat ik thuis ben maken we steeds weer ruzie. Ruzie over mijn jeugdbeweging. Ruzie over mijn studies. Ruzie over het feit dat ik nauwelijks bel als ik in de week in de stad op mijn kot verblijf. Ruzie over mijn bezigheden op de Harry Potter-fora. Ruzie over mijn testen en examens die niet gegaan zijn zoals ik had gedacht. (Deze week ben ik trouwens gebuisd op de herkansing voor een een test van Frans, ik kan dus al raden wat het onderwerp voor dit weekend zal zijn.)
Laat me dan ook een ding duidelijk maken: ik ben geen ruziemaker. Ik hou wel van discussiëren en ik geef me niet zo snel gewonnen, maar ik hou niet van ruzie maken. Dat heb ik nooit gedaan. Zelfs als klein meisje had ik er een hekel aan dat mijn vriendinnetjes zaten te kibbelen.
Maar waarom dan altijd al die ruzies? Ik denk dat het komt doordat mijn ouders en ik uit elkaar gegroeid zijn.
Als oudste kind uit een gezin met vier kinderen, samen met het feit dat ik prematuur geboren ben en daardoor zwaar slechthorend ben, maakt dat mijn ouders erg beschermend zijn over mij.
Maar ik ben nu eenmaal iemand die altijd erg zelfstandig is geweest (nu nog steeds) en liever de dingen ondervindt dan ze zomaar aan te nemen. Ik wil fouten maken en met mijn hoofd hard tegen de muur botsen, om er dan mijn lessen uit te trekken. Ik wil niet zomaar de 'goede raad' van mensen rondom mij aannemen. Noem me gerust een 'ongelovige' Thomas.
Ik ben ook een beetje assertiever geworden, durf meer mijn mening te zeggen. Een mening die niet altijd strookt met wat mijn ouders denken. Of met wat de maatschappij denkt. Ik ben nu eenmaal geen schaap. Ik wil mij eigen zin doen, wat sommige mensen dan blijkbaar 'egoïstisch' noemen.
Dit alles zorgt er dus voor dat ik vaak overhoop lig met mijn ouders. Ik voel me al een tijdje niet echt meer thuis in het warme nest waarin ik ben opgegroeid. Het is een gevoel dat al een tijdje kriebelt maar pas de laatste tijd naar boven is gekomen door al die ruzies. Al sinds vorig jaar, in mijn laatste jaar middelbaar, wilde ik mijn vleugels uitslaan en mijn vrijheid opeisen.
Vooral mijn vader en ik hebben hetzelfde karakter: we weten beiden niet van ophouden en kroppen onze gevoelens tot we op een bepaald moment letterlijk ontploffen. Het was werkelijk elke week ruzie, zoals nu.
Ik hield me echter koest met de gedachte dat ik dit jaar meer op mezelf zou kunnen leven. Ik dacht, ik hoopte dat de ruzies dan wel zouden overwaaien, als we niet continu in elkaars buurt waren. Niet dus.
Door dit alles dringt zich dus de laatste weken steeds meer de gedachte op om definitief weg te gaan van mijn ouderlijk huis. Om écht op mezelf te gaan wonen. Om me officieel te laten ontvoogden. Een grote en zware stap, ik weet het. Maar ik heb gewoon genoeg van al die ruzies.
Ja, ik weet dat mijn ouders van me houden. Ik hou ook van hen. Zielsveel. Hoeveel kwetsende woorden we ook naar elkaar schreeuwen tijdens onze ruzies, ze zullen altijd een plaatsje in mijn hart hebben.
Maar onze relatie gaat hier gewoon kapot aan. Ik wil ze redden door deze drastische maatregel in overweging te nemen.
Zoals Panic! At The Disco het verwoordde: if you love me, let me go. Meer vraag ik niet. Laat me los en laat me de wereld leren kennen en mijn eigen leven uitzoeken. En elke keer dat ik val, zal ik weer opstaan. Hoeveel moeite het ook kost. Ik ben geen opgever, maar een doorzetter met een eigen willetje.
Er zijn nog geen reacties.