Pinkpop 7, 8 & 9 juni 2014

Volgens mij was het 12 maart dit jaar toen de telefoon rinkelde. Onschuldig begin van het verhaal, right?
Ik had alleen niet kunnen bedenken dat het zou gaan over een verjaardagscadeau zou gaan dat enkele wensen in vervulling zou laten gaan.

Drie dagen later, op mijn verjaardag kreeg ik van mijn oom en tante een kleine enveloppe met een kaartje erin. En in dat kaartje, zat een kaartje. En daarin zat nog een kaartje. En toen ik die openvouwde, zat er nog een kaartje in. Maar niet zomaar eentje. Eentje waarop stond dat ik naar Pinkpop zou gaan.
Ik was eerlijk gezegd niet meteen door het dolle heen toen ik het zag. Ik besefte het niet. Het kwam niet binnen totdat ik het een tweede, derde en vierde keer las. Ik zou naar Pinkpop gaan!
Vanaf de maandag dat ik weer naar school ging, heb ik meteen dagen afgeteld tot de zevende.

Na dagen, weken van aftellen, was het afgelopen zaterdag dan eindelijk tijd om te gaan. Om niemand minder dan The Rolling Stones, Ed Sheeran en Metallica te zien. Live, in person.
En het was het vroege opstaan zeker waard. Ik moest al vroeg op om een beetje op tijd bij het huis van de ouders van mijn tante aan te komen. Daar zou ik het gehele weekend overnachten en eerlijk gezegd was ik misschien nog wel zenuwachtiger voor het logeren bij iemand die ik niet kende dan voor het hele festival zelf.
Maar het was het allemaal waard, want tegen twaalf uur zette ik voet op de camping bij het terrein. Zoveel mensen bij elkaar had ik nog nooit van mijn leven gezien. Nog nooit zoveel mensen met een passie voor muziek en gevoel voor sfeer bij elkaar. Het was tegelijkertijd bevrijdend en bedrukkend.

Uiteindelijk was Ed Kowalczyk de eerste die ik gezien heb. Ik had geen idee wie ik voor me moest zien, maar na enkele nummers bleek ik toch aardig wat te kennen. De blikken in de ogen van mijn oom en tante waren geweldig. Mijn tante noemde me het stralende middelpunt, zo stond ik de smilen en te stralen. Ze zei: "Vanavond hoeven we ons niet druk te maken over de duisternis, Sabine is ons stralende middelpunt".
Na het eerste optreden, volgde opeenvolgend, The Scene, John Mayer en The Rolling Stones.
En het was geweldig om te zien. Mick Jagger die met zoveel energie over het podium stiefelt, van de ene uithoek naar de andere, terwijl hij opmerkingen maakt over Roy Donders en het WK met ons bespreekt, allemaal in het Nederlands. Ik ben daarna weer terug naar mijn bedje gezweefd om daar vervolgens uitgeput in slaap te vallen.

De tweede dag werd ik eigenlijk verrassend laat wakker. Na een aanvaring met de vriend van mijn oom en tante die net -naakt- uit de badkamer kwam lopen, ben ik aan het ontbijt aangeschoven. Heerlijk, soep en macaroni om net iets na tienen 's ochtends. Hoor je het sarcamse?
Uiteindelijk waren we tegen twaalf uur op het terrein om eerst naar Chef's Special te gaan. Mijn tante en ik stonden in het eerste vak bij de Mainstage en hadden ruimte genoeg. Het was geweldig en opnieuw was de energie die door het vak raasde genoeg om me een aardige tijd over het festivalterrein te laten stuiteren.
Daarna maar wat drinken -eten was niet zo heel hard nodig na zo'n ontbijt- en door naar Nina Nesbitt. Ik vond het er vrij rustig, maar het optreden was geweldig. En oké, misschien zeg ik dat ook wel omdat ik Nina gewoon iets leuks vind hebben, maar toch. Ik wist dat de kick van de dag nog moest komen, want na Nina Nesbitt, gingen mijn tante en ik meteen door naar Ed Sheeran. En het was ge-wel-dig.
Ed stond daar zo goed als alleen op het podium -enkele cameramannen uitgezonderd- en de sfeer was geweldig. Niet anders dan verwacht, want zijn hele performance geweldig en ik heb ontzettend genoten. Iedereen leek mee te zingen en zijn interactie met het publiek was geweldig. Al was de plek waar ik stond niet ideaal, voelde zelfs ik me niet vergeten. Het was echt geweldig. En wij maar zingen "Oh oh ohoh, ohoh!" en zwaaien met onze shirts.
Vervolgens wat gegeten met Paolo Nutini op de achtergrond en daarna naar Artic Monkeys. Helaas moesten we eerder gaan, de vriend van mijn oom en tante had zijn lens schoongemaakt en had vervolgens de lens weer in gedaan zonder af te spoelen en zijn hele oog was rood. Het zag er niet al te best uit en ik had het beste met hem voor, desondanks onze ongemakkelijke ontmoeting eerder die dag. En eerlijk gezegd, vond ik de performance niet helemaal perfect. Ik had betere uitvoeringen gezien, de instrumenten moesten tussen de nummers in gestemd worden en het was vanaf onze plaats niet al te best te volgen (dit is overigens mijn mening, maar wie ben ik. Dit wil niet zeggen dat de performance niet goed was, want dat was het wel). Ik vond het jammer, maar ergens kon ik de nachtrust wel goed gebruiken.

Dag drie was een dag die met extremen aan elkaar hing. We zijn begonnen bij Clean Bandit en hoewel ik behalve Rather Be geen enkel liedje van Clean Bandit kende, was het geweldig. Het was leuk om de bandleden over het podium te zien paraderen en het sfeertje was goed. En eerlijk gezegd was de schaduw van de tent ook wel welkom. Vervolgens hebben we een klein stukje Mastodon meegepakt, waarna we doorgingen naar de 3FM Stage om daar Kodaline te bekijken. Ik had er nog nooit van gehoord maar ze waren echt goed. Ik vond eerlijk gezegd de gitarist (alhoewel hij volgens mij de bassist was. Dat weet ik echter niet zeker) aan de rechterkant het leukste, je kon echt zien dat hij het naar zijn zin had. Dat hij het oprecht leuk vond om op Pinkpop te mogen staan en dat hij van zijn vak houdt. Het was alleen al leuk om hem te bestuderen.
Daarop volgde Stromae en toen had ik al twee van de extremen te pakken. Ten eerste was het bloedheet en ten tweede leek ineens heel Pinkpop naar Stromae te willen. We stonden schouder aan schouder, als het niet krapper was, in de brandende zon. Dus daarom hebben we maar gewoon geluisterd en hier en daar wat op het scherm gekeken. Dat nam niet weg dat Stromae er een geweldige show van maakte. Het was geweldig om te horen.
Vervolgens zijn we met z'n vieren bij Jake Bugg blijven plakken en daarna hebben we gegeten. Tegen de tijd dat ik mijn punt pizza had weggewerkt en een glas fanta weggeklokt had, begon de lucht een angstaanjagende, grijszwart met groene kleur aan te nemen. Mijn tante toverde de regencapes tevoorschijn en het was geen moment te laat want ik had mijn cape nog geen minuut aan toen de eerste druppels vielen. Maar het bleef niet bij een paar, het werd steeds meer en Eric Corton kwam op om ons wel honderd keer te vertellen dat we absoluut uit de buurt moesten blijven van metalen voorwerpen en dat we ook het terrein beter niet konden verlaten, vanwege het ontbreken van bliksemgeleiders op de camping. Dus zat er weinig anders op dan op onze knieën op het veld blijven zitten en te wachten totdat de plassen water zich een weg onder onze regencapes had gebaand. En ondertussen maar zingen. "Always look on the bright side of life. Du du, du du, du du du du du du." Best gezellig eigenlijk.
Pas toen de bui overgetrokken was, het onweer weggetrokken was en het podium droog was, kwam Metallica op. En hoewel ik maar twee nummers kende, was het genoeg om de broer van mijn tante -die zich inmiddels bij het gezelschap had gevoegd- even verbaasd op te laten kijken. Volgens mij had hij niet verwacht dat een vijftienjarig meisje dat fan is van One Direction mee kon zingen met een band al Metallica. Zijn gezicht was in ieder geval onbetaalbaar.

Uiteindelijk eindigde het festival na twaalven met een knallende afsluiter en vuurwerk. Het was pas twee uur voordat we eindelijk weer terug in huis waren. Maar het was zeker de moeite waard.
Net als het om kwart voor 11 op school zitten terwijl ik doodop was. Ik heb nog de hele dag na kunnen zweven door iedereen over Pinkpop te vertellen. Maar het was ook geweldig. Het was een prachtige ervaring en ik heb zoveel goede artiesten gezien dat het een van de beste dingen is die me ooit is overkomen.

X Sabine

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen