Vakantie.
Bijna...
Bijna is het zover...!
Ik leun met mijn hoofd op mijn handpalm die bijna permanent op mijn tafeltje geplakt zit. Glazig kijk ik naar de klok boven het bord. De seconde wijzer lijkt vertraging te hebben. Juist nu de laatste twintig minuten.
De lerares, mevrouw O'Donnor wauwelt maar door en door over hoe geweldig ons lichaam wel niet in elkaar zit. Volgens mij probeert zij ook de laatste minuten (nog negentien) vol te maken.
Ik zucht. Voor mij zit mijn beste vriendin Louisa, wie iedereen standaard Lola noemt. Waarom? Geen idee. Ze zit net als ik in een houding die duidelijk laat zien dat de zomervakantie niet snel genoeg kan beginnen.
Mijn gedachten dwalen af naar wat ik van de zomer ga doen.
In de eerste week ga ik met Lola naar een Pinkpop achtig festival in België.
In de tweede week tot en met de vierde week ga ik met mijn moeder, Ann, naar Frankrijk. Hetgeen ik op Parijs na, niet naar uitkijk. Mijn moeder is moet je weten niet echt geweldig. Ze loopt Altijd in een spijkerbroek die mode was in het jaar nul. Een over sized t-shirt met zwart wit strepen over dwars waardoor haar blubberbuik extra goed uitkomt. Een meestal kaplaarzen of modderige onmodieuze bergschoenen en een slappe vilten hoed. Daar loop ik dus niet graag mee door de stad.
Maar goed, in de vijfde en zesde week ga ik met de familie van mijn vriendje mee naar Berlijn en nog wat andere Duitse stadjes, het geen ik enorm nar uit kijk. Mijn vriendje is vier jaar ouder dan ik. Heet Jamie, is Engels in hart en nieren. Super knap en lief. En heeft een pesthekel aan muggen.
En in de laatste week ga ik waarschijnlijk-toch-wel-niet-maar-hopelijk-toch-wel naar mijn vader die helemaal cool is. Mijn vader, Leonard, is artiest, in schilderen, beeldende kunst, fotografie, gedichten, verhalen, acteren, zang, muziek en ga zo maar door. Bij hem zou ik het liefst wonen. Maar helaas in zijn sta caravan met een lekkend dak is niet zo veel ruimte.
Inmiddels is het nog een kwartier voordat de vakantie begint.
Ik teken kringeltjes op mijn dichtgeslagen knalpaarse schrift.
Ik ben zestien-bijna zeventien jaar Dit-is-de-reden-dat-ik-naar-dat-festival-ga-zonder-ouderlijke-toestemming-van-mijn-oubollige-moeder.
Een van de jongens achter mij begint propjes te gooien. Eentje land met een plof op mijn tafeltje en ik frommel het open. In een hakkelig handschrift staat er:
Om 10 voor gaan hoesten, om 5 voor gaan lachen om 1 voor je spullen pakken: JUICHEN!
Ik grijns naar achteren ten teken dat ik instem.
Blijkbaar hebben de anderen een soortgelijke boodschap gekregen en gniffelen al bij voorbaad.
Dat is dus mijn klas.
Maf, idioot, en heel erg ADHD'ig.
Oftewel: Net als ik.
Ik houdt de klok in de gaten en tik met mijn voet op de grond. tik tik tik tok tik tik tik tok!
De grote wijzer haakt in op de tien en ik slik en hoest alsof ik me verslik.
"Gaat uch wel uch" piep ik overdreven geacteerd als mevrouw O'Donnor me geirriteerd aankijkt.
Ik snuf nog na. Terwijl ze de les voortzet.
Ik hoest af en toe overdreven zacht of luid. Pas als de klok vijf voor vier aanwijst stoot ik de stoel van mijn vriendin aan die lacht. Ik lach terug en krijg de slappe lach. Zo gaat het meestal tussen ons. Om niks lachen.
"Dames!" roept mevrouw O'Donnor verhit, "Klaar nou! Nog even volhouden!" Ik knikt hikkend van de lach.
Mevrouw O'Donnor is een oudere vrouw van begin vijftig. Ze draagt vaak nette, strakke kleding wat regelmatig de slappe lach bezorgt bij de jongens. Vooral als ze zich bukt. Ze praat deftig en lichtelijk bekakt. Buiten dat ze totaal geen les kan geven is ze heel lief. Ze komt op voor de zwakkere leerlingen en weet pestkoppen om te toveren tot goedzakken. Ja, ik spreek uit ervaring.
De wijzer geeft drie voor als ik bedaart ben. Ik let niet op maar grijns naar een ieder die oogcontact met me maakt. Ik ben niet mega populair, maar ook niet het pispaaltje, die hebben we niet meer in de klas.
Om een voor drie ruim ik rustig mijn spullen op zonder geluid te maken. Dit doe ik sneller dan verwacht.
De klas zit ineens rechtop en houdt zijn adem in.
Nog veertig seconden.
Ik rits mijn tas dicht en zet hem klaar om zo mee te kunnen grissen.
Nog dertig seconden.
Iemand achter mij gniffelt zenuwwachtig.
Nog twintig seconden.
Iemand tikt met haar nagels op het tafelblad.
Nog tien seconden.
Ik begin zachtjes af te tellen.
Negen.
Acht.
Zeven.
Zes.
De klas begint hardop mee te tellen.
"Drie!"
"Twee!"
"Een!"
"VAKANTIE!!!!!" juichen we keihard door het lokaal. En mevrouw O'Donnor die ongemerkt bij de deur is gaan staan gooit de deur (letterlijk!) open. En lacht. "Fijne vakantie jongens!" lacht ze en we strommelen het lokaal hyperactief uit.
"Echt! Die twintig minuten waren slopend!" roep ik naar mijn andere vriendinnen, Nora, Tam(ara), Jildou en Lize toe. Ze lachen en al rennend naar de uitgang spreken we over een uur af bij de plas in ons dorp. De rest van de klas komt ook.
De vakantie is begonnen.
Er zijn nog geen reacties.