My All
Lieve Manon,
Ik ken je nu bijna twee jaar, en in die jaren zijn best veel dingen gebeurd.
Het begon allemaal toen ik samen met Nova naar de middelbare school ging. Van een kleine school, naar een grote school met heel veel nieuwe mensen. Jammer genoeg waren wij bruggers, en moesten we dit eerste jaar doorbrengen in het kleine stinkgebouw.
Ik weet nog hoe ik samen met Noof het schoolplein opliep en we gingen zoeken naar iemand met een bordje waar 'B1F' op staat. Dat was wel een dingetje, want onze mentrix was niet echt groot.
Toen we het uiteindelijk gevonden hadden stonden we tussen allemaal vreemde kinderen. We liepen met zijn allen het kleine stinkgebouw in, naar lokaal p020. Daar gingen we in een kring zitten om onszelf voor te stellen.
Jij was mij nog niet opgevallen, ik had dan ook nog met bijna niemand gepraat, zo sociaal als ik ben. Pas na de vakantie, toen we op kamp gingen, begon ik met jou te praten. We zaten niet bij elkaar in het huisje, maar bijna elke dag ging ik niet meer met Nova en de andere eten. Ik vond het bij jullie veel gezelliger. Met al onze rare ideetjes en fantasievolle verhalen. We hadden het heel gezellig. Op het strand, met alle meeuwen die onze patatjes pakten. In de avond, als we spelletjes gingen doen. Overdag, wanneer we vrij waren en deden waar we zin in hadden. Maar aan alle leuke dingen komt een eind, en dus ook aan dit kamp. We gingen met de bus terug en vanaf daar begon het eigenlijk pas. We moesten naar school, met alle zeurende docenten en de bergen huiswerk. Ik had Linette, jij had Yannicke. Het hele jaar verliep gezellig met ons hele groepje, tot we gingen kijken naar welk niveau iedereen ging. Ik zou met Li naar Havo gaan, en jullie gingen met zijn allen naar Vwo. Dit was het punt waar we uit elkaar vielen. Jij kreeg ruzie met Yannicke en Linette vertelde mij een paar weken voor de vakantie ineens dat ze naar Mavo ging. Dat was het moment dat wij pas echt naar elkaar toe groeiden. Onze band werd steeds sterker en sterker.. En kijk nu, we mogen dan wel niet bij elkaar in de klas zitten, maar onze band is onbreekbaar. Al die ruzies met iedereen hebben ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht, en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Je betekend meer voor me dan wie dan ook, en ik hoop dat niemand dit ooit gaat verpesten.
Hopelijk kan ik volgend jaar weer iets schrijven over hoeveel je voor me betekend, al zouden woorden dit nooit uit kunnen drukken.
Ik hou van je, Manon. Twin sisters forever <3
Er zijn nog geen reacties.