[Column] Mijn tweede familie
Een verkeerde muisklik. En het was alsof iemand een LED-lichtje aanstak in de duisternis die mijn leven toen was.
Ik was veertien, en een ongelooflijke boekenwurm. Mijn vriendinnen uit de basisschool die naar dezelfde middelbare school in de stad gingen, lieten me een voor een min of meer vallen. Al denk ik eerder dat het was omdat we simpelweg uit elkaar groeiden. Ik was nooit een grote babbelaar geweest (nu nog steeds niet) en ik hield me altijd stil in de klas.
Ik las dus boeken, veel boeken, en had ook de Harry Potter-reeks uitgelezen. Ik had echter nooit gedacht dat er zoveel méér zou zijn, en schonk er verder niet veel aandacht meer aan. De liefde bleef wel in mijn dromen sluimeren.
Maar ik was alleen en eenzaam. De boeken konden het gat dat mijn voormalige vriendinnen achterlieten niet opvielen. Ik zat in de speeltijd op het toilet om me minder eenzaam te voelen, tevergeefs. In de bus naar school of naar huis dacht ik soms: 'laat hem nu van de brug rijden, dan is al deze ellende voorbij,'. Ik denk dat mijn veertienjarige ik toen niet besefte hoe diep ze wel zat.
Er was licht aan het einde van de tunnel toen ik ergens op een verlaten woensdagnamiddag op het net zat te surfen en op een HP-fanfic terechtkwam. Engelstalig weliswaar, maar ik kon ondanks mijn beperkte engelse woordenschat toch begrijpen waarover het ging.
Het was een prachtige openbaring. Het was iets dat me hele dagen bezighield en uiteindelijk zat ik in mijn vrije tijd gigantische hoeveelheden fanfics te verorberen. Het was geweldig. Ik maakte een account aan op Fanfiction.net en liet hopen reacties achter. Ik maakte wat vrienden en deed enkele pogingen ook iets te schrijven. Ze werden het begin van wat ik mijn tweede familie durf te noemen. Mijn depressieve gedachten werden uit mijn hoofd geveegd en ik heb ze nooit meer teruggezien.
Nu, vier jaar later, is die tweede familie behoorlijk uitgebreid. Ik zit nu op Fanfiction.net, Dreuzels en Quizlet (als is die eerste lichtjes uitgestorven, naar mijn mening) en ik heb er vrienden voor het leven gemaakt - of toch voor heel lang, hoop ik.
Ik kan meer tegen hen vertellen dan ik ooit tegen mijn ouders, broers, of zus zou kunnen - aangezien zij mijn HP-obsessie niet begrijpen. (Harry Potter is voor kinderen, groei toch eens op. Etc) Ik ben zelfs op Photoshop-cursus gegaan omdat ik ook zo mooie fanart wilde maken. Ik ben beginnen dichten en experimenteren met schrijven. Ik ben geïnterseerd geraakt in fotografie en RPG'en. Ik ben ook heel wat assertiever geworden in het echte leven. Ik durf mijn mening te zeggen en me niks aantrekken wat anderen daarva denken. Kortom ik heb mezelf gevonden, iets waarin ik zonder die ene muisklik nooit in geslaagd zou zijn. Misschien dat ik er nu niet eens meer zou zijn...
Dankzij mijn tweede familie, ben ik geworden wie ik nu ben. En ik kan ze daar maar niet genoeg voor bedanken sommigen meer dan anderen.
Het heeft me ook doen beseffen dat 'familie' ook zoveel meer is dan een bloedband. Internetvrienden moeten heus niet onderdoen voor de weinige vrienden in mijn echte leven, ook al heb ik de grote meerderheid nog nooit in het echt gezien. Ik zal me altijd innig met hen verbonden voelen, waar ze ook zijn, wat ze ook doen, wat ze ook tegen me zeggen.
Always.
Er zijn nog geen reacties.