Een goede morgend
Zaterdag morgen, wakker worden gemaakt door je broer die door je kamer stormt. Exact vijf minuten later, je moeder die van de andere kant van het huis naar je roept dat je te laat beneden bent. Ik begin opnieuw te huilen. Ik had me die nacht in slaap gehuild, mijn kamer is de enige plaats in huis waar ik mijn gevoelens mag tonen. Ik heb uiteindelijk de moed om naar beneden te gaan, twee keer op de trap gaan zitten om mezelf moed in te spreken. Je vader laat een glas vallen, weer heel erg veel geroep, je komt in de keuken, ze roepen dat je daar niet mag zijn want ik ben op blote voeten. Dan maar eerst mijn sloefen gaan zoeken om aan mijn voeten te doen. Dan ga je eindelijk aan tafel zitten, geen thee want dat zijn ze vergeten. Ondertussen heb ik ook geen honger meer, dan toch maar een kom cornflakes opgegeten. Ik wou nog in bad gaan, maar mijn hoofd staat er gewoon niet naar. Ik ben nu dit aan het neerschrijven, terwijl aan het huilen achter mijn laptop in de living.
Er zijn nog geen reacties.