The special messages will be put here. || April

De duisternis liet het laatste restje licht verdwijnen dat tevergeefs probeerde te blijven schijnen. Niall knipperde uit menselijk reflex en de nacht was aangebroken. Met een dof geluidje maakte zijn voorhoofd contact met de ruit waar hij de buitenwereld aanschouwde. Eindelijk kreeg zijn lichaam rust na een lange dag. Hoeveel hij ook van zijn fans hield, het getier en gejoel liet permanente gehoorschade na. Zijn oogleden waren net op weg om toe te zakken toen zijn maag daar anders over besliste. Een luid geknor was te horen in de straal van drie meter als je bij Niall in de buurt was. Zijn eigen gelach schaterde als volgend geluid door de toerbus. De grinnik van Harry was het volgende gezelschap dat Nialls lach kreeg. 'Honger?' Harry vormde het woord geluidloos met zijn lippen van uit de bank tegenover hem. 'Jammer dat we hier niet kunnen barbecueën, ik kan wel een koe op.'
Niall had nog maar net de woorden uit zijn mond laten ontsnappen toen hij een geniaal idee kreeg. Als de bliksem duwde hij zich recht. Hij struikelde bijna over de lange benen van Zayn die een slaappauze op de grond had genomen in zijn haast om bij de buschauffeur te geraken. Na nog een paar hindernissen overwonnen te hebben bereikte hij zijn doel. De kalende veertiger die door het leven ging met de naam Joseph tuurde geconcentreerd naar de eindeloze asfaltweg die zich uitstrekte voor hem. De hand die Niall op zijn schouder neerlegde deed hem opschrikken. 'Pot vol koffie Niall je veroorzaakt nog een hartaanval bij me!' Niall moest zich inhouden om te lachen want de brommende Joseph bleef hem overladen met verwendelingen. 'Wie besluipt er nu een oude man die geconcentreerd zijn job uitoefent' vond Niall de beste zin die hij hoorde tussen meerder scheldwoorden. 'Wat sta je daar nu dom te grijzen? als je iets wil vragen is het nu of nooit.' Mopperend bleef Josepf voor zich kijken terwijl de woorden wel aan Niall gericht waren. Na een niet zo overtuigende "Sorry" te hebben gezegd kwam de zijn doel in zicht. 'Dit is toch een grote stad niet?' insinueerde Niall. Een kort gemompel van de oude man achter het stuur bevestigde dit. 'Dan hebben ze hier vast veel goede restaurants niet?' Joseph scheurde zijn blik los van de snelweg en priemde in die blauwe kijkers van Niall. 'En daarmee wil je zeggen?'
'Breng ons naar de McDonald's' de woorden verlieten zijn mond zo snel dat hij moeite had om er niet over te vallen. 'Breng ons naar de fastfood of we laten het naar ons komen' brulde Harry duidelijk aan het luistervinken. Niall kon de steun van zijn vriend wel waarderen, zeker nu hij het bestierf van de honger. Zijn bondgenoot was welkom als een verfrissend drankje op een bloedhete zomerdag. Op normale dagen had hij nu een regelrechte "nee" naar zijn oren gekregen. Maar de vermoeidheid leek meer slachtoffers te maken waarop Joseph geen uitzondering was. Aangezien hij de enige verantwoordelijk aanboort dit voertuig was ,op dit moment had hij de macht in handen. Wat best dom was volgens Niall want het leek alsof hij wel zijn zin zou krijgen binnen enkele seconden. 'Ik moet jullie van de arena naar het hotel brengen, geen omwegen. Eén simpele rechte lijn.'
Niall wist niet meteen antwoord te geven dus schoot Harry zijn vriend opnieuw te hulp. 'Nooit gehoord van een drive inn? Je blijft rijden niemand zal je aanklagen omdat je ons voedsel geeft.' Niall en Harry wisselden grote grijzen met elkaar uit. Ze hadden duiden hetzelfde doel in gedachten op dit moment. Opnieuw steeg gemompel op die Joseph produceerde. Niall nam het op als een aanvaarding en begon een vreugdedansje neer te zetten midden in het gangpad. Nog net hoorde hij hoe Joseph een waarschuwing prevelde toen de bus een scherpe bocht maakte. Midden in zijn dansje donderde Niall tegen de kast op. Het leverde een pijnlijke schouder op maar dat verliet Nialls gedachten snel toen hij gele neonlichten in het vizier kreeg. Met gejoel bonkte hij op de deur van de bus wachtend tot hij tot stilstand zou komen. Zo zou hij gauw zichzelf overgeven aan het genot van vettig eten.
Gepiep van grote remmen gaven aan dat het vervoersmiddel tot stilstand was gebracht. Voor iemand hem tegen zou kunnen houden greep Niall de kans om van de bus te ontsnappen. Het getik van Harrys voeten was het enigste dat hem achtervolgde. Ze hadden al meteen hun belofte gebroken en gingen duidelijk niet braaf zitten wachten op de bus terwijl hij de drive inn zou inrijden. Niall hield de deur niet hoffelijk open voor Harry. In plaats daarvan lokte zijn rommelende maag hem naar de kassa. Een jonge vrouw met een dubbele kin verscheen ongeïnteresseerd voor Niall. Zijn ogen vlogen een laatste maal over het menu. Hij moest een selectie maken in het assortiment en het viel hem zwaar dat hij vettigheid achterwege zou laten. Niall beloofde zichzelf dat hij de vergeten gerechten zou kiezen bij zijn volgende bezoek. 'Een chickensensation, een bigmac, een macwrap met bacon, een grote friet,' Niall begon zijn lijstje af te lopen maar nam een korte adempauze om dan weer verder eten op te rammelen. 'Met mayonaise, een grote cola geen ijsblokjes en een mcflurry met kitkat.' Hij sloot het rijtje nog af met 'Asjeblieft.' Tevreden en wetend dat hij in geen tijd eten zou krijgen draaide hij zich om naar Harry. 'Jou beurt!' Vrolijk huppelde Niall om Harry heen en speurde de zaal af naar een perfect plekje om zich tegoed te doen aan zijn eten. Een liefelijk lachje drong Nialls oren binnen. Zijn ogen scanden meteen alle tafeltjes af. Zijn lippen krulden op in een intense glimlach die zijn wangen haast leek open te scheuren. Het meisje produceerde opnieuw het aanbiddelijke geluidje waardoor er pijn in zijn wangen ontstond. Niall had nog nooit zijn ogen laten vallen op iemand als haar, geen fan, geen model. Poef elke meisje hij ooit aantrekkelijk had gevonden verdween uit zijn herinnering. Zijn voeten brachten hem zonder na te denken dichter naar haar toe, alsof dat zo hoorde. Bruine lokken vloeiden over haar schouders heen. Zelf in de fletse nepverlichting van de lampen zat er een elegante glans in. Een zachte blos speelde op haar wangen die benadrukt werd toen ze glimlachte. En toen gebeurde het. Uit het niets schoof de vriendin van het meisje waar Niall geen aandacht aan had besteed haar stoel achteruit. Ze bracht iets uit in een taaltje dat Niall vreemd in de oren klonk. Niall zag nog net hoe het meisje achter Harry in de rij aansloot toen zijn ogen wat bezitterig weer neer zijn engel vlogen. Ja, een engel leek het meisje. Rechtstreeks vanuit de hemel neergedaald om hem te pijnigen met haar bestaan. Niall kon zich niet voorstellen als ze nu hier op dit moment er al zo adembenemend uit zag wat het niet moest zijn om naast haar wakker te worden. Hij bedacht zich nog net dat hij wel erg aan het staren was maar toch kon hij het niet opbrengen om weg te kijken. Haar handen visten een telefoon uit haar broekzak en iet wat afwezig begon ze erop te tokkelen. Ze keek op van haar scherm en haar blik was gericht op het meisje achter Harry. Waar zijn vriend inmiddels al een gesprek mee aangeknoopt had. Haar visie versprong weer maar keerde niet terug naar haar scherm.
Haar bruine ogen ontmoetten die van Niall. Hij kon wel vloeken bij het moment dat hij zag hoe ze glinsterden. Een explosie van kriebels brak uit in zijn buik. Vlinders ontpopten er uit hun cocon en bezorgden Niall een duizelig gevoel. Een prettig gevoel vloeide door zijn aderen en liet zijn hart tilt slaan. Het meisje hief haar wenkbrauwen vragend op als teken van verwardheid. Ze wenkte Niall speels met haar vinger. Terwijl het wandelen geen problemen veroorzaakte voorheen leek dit nu een uitdaging. God wat deed ze wel niet met hem zonder nog maar één woord gewisseld te hebben. Na wat eeuwen leek geduurd te hebben stond Niall naast het tafeltje. Zo dicht bij het meisje dat hij de ontstapte lok haar terug achter haar oor zou kunnen duwen. Hij moest zich weerhouden om het niet te doen, het laatste wat hij nu wilde was haar afschrikken. Hij schaamde zich ergens voor hoe hij er nu uitzag. Een simpel afgesleten jeans en een witte shirt met leren jack erboven dat hij van de hanger had geritst na het optreden. Lelijk in haar bijzijn. 'Hi' simpel sprak ze de woorden uit en er rolde een schattig accent over haar tong. 'Hi' wist hij als antwoord te geven. 'Jij bent Niall Horan niet?' ze klonk zo zelfverzekerd en toen ze de zin afmaakte met een glimlach was het plaatje compleet. Ze was een fan wist hij meteen, hij kon zijn geluk niet op. 'De enige echte.' benadrukte hij.
'Je ziet er nog sexier uit in het echt.' Hij voelde zijn wangen heet worden wat aangaf dat hij aan het blozen was. 'Ooops zei ik dat hardop?' Niall grinnikte even en knikte toen maar, niet wetend wat anders te zeggen. Ze ontweek zijn ogen even en lachte stilletjes met zichzelf. Anders altijd zo zelfverzekerd als hij was, dit meisje was bijzonder om hem onzeker te maken. 'Wat is je naam?' Haast ongeduldig sprak hij de woorden uit. 'Annemarije.' opnieuw maakte haar stem het hem moeilijk. 'Annemarije' herhaalde Niall. Elke letter nauwkeurig uitgesproken en proberend het te herhalen zoals zij het deed. Hij verklaarde meteen aan zichzelf dat haar stem en het klinken van haar naam zijn lievelinggeluid werd. Hij zou het zoveel mogelijk proberen te proppen in een zin. 'Je bent de eerste Annemarije die ik ooit ontmoet, je bent speciaal.' En dat was ze ook, zo verdomd hard. Ze snoof schamper. 'Nee.'
'Wel dan zou je jezelf eens door mijn ogen moeten zien Annemarije.' Hij kon niet geloven dat hij dat hardop gezegd had.
Opnieuw weerklonk het geluid waar Niall nu al zijn hart aan verloren had, haar lach. 'Geloof je me niet Annemarije?' Annemarije schudde haar hoofd en haar haren dansten stilletjes mee. 'Waarom niet?'
'Omdat ik, ik ben. Niets speciaals. Een doodgewone fan van jullie.' Hij had zin om al haar woorden omver te werpen met te zeggen hoe mooi en prachtig ze wel niet voor hem was. Maar zijn brein kwam met een beter idee aanzetten. 'Misschien...'
De zenuwen gierden nu door zijn lijf. 'Misschien wat?' Onwetend boog Niall zich meer over de tafel heen. 'Misschien moet je eens met me uitgaan zodat ik je kan bewijzen dat je geen "doodnormale" fan bent voor mij.' Ongelovig sloeg ze haar hand voor haar zachtroze lippen en stootte bijna haar beker om. 'Is dit een grap?'
Er ontsnapte een grinnik van tussen Nialls lippen. Hoe kon ze nu zo blind zijn? Ze was prachtig, Niall dacht dat iemand Annemarije ieder moment van haar af zou kunnennemen. Want een meisje zoals haar wilde iedereen vast, dat wist Niall zeker. 'Nee het zou me een eer zijn om met jou op een date te gaan.' Nadat deze woorden uitgesproken waren hing er een geladen sfeer tussen hen. Niall kon zich niet langer inhouden en duwde de verloren lok haar teder terug op zijn plaats. 'Nou wil je me de eer doen?' Haar gezichtsuitdrukking stond versteld en ze streek met haar hand over de lok die Niall net aanraakte. 'JA!' Net iets te luid riep ze dit uit. Haar plotselinge enthousiasme deed Nialls liefde voor haar alleen maar groeien. 'Half elf, morgen. Hier op de parking.' Nog steeds met verwondering in die bruine ogen keek ze hem aan. Op dat moment boog Niall zich voorover. Hij wist niet of Annemarije het toe zou laten maar vlinderzacht drukte hij zijn lippen op haar zachte wang. Ze rook zoet en deed Niall denken aan een warme lentedag waarop de rozen in bloei stonden. Hij kon niet genoeg van haar krijgen. Het afscheid viel hem al zwaar al was het maar voor nog geen dag. 'Tot morgen.' zachtjes sprak hij het uit, haast aarzelend. Bang dat Annemarije terug zou krabbelen op dit moment en niet met hem op date zou willen gaan. 'Morgen' benadrukte ze en een glimlach sierde haar gezicht. In een vloeiende beweging stond ze recht. Nog niet een half zo gracieus volgde Niall haar voorbeeld. 'Wel dit is ons afscheid dan?'
'Voor even.' vulde Niall haar aan. Nog een laatste aai over haar zachte wang en Niall dwong zichzelf om een stap naar achter te zetten. Annemarije zwaaide Lieftallig toen Niall het restaurant verliet gevolgd door Harry. Zijn eten had hij in een zak omhuld vast in zijn handen. Maar het eten verwerken zou niet meer lukken. Zijn buik was per slot van rekenig al gevuld met iets anders.

Hier ben ik weer. Ik heb besloten dat ik graag je persoonlijke stalker wordt. Omdat ik je mis. Ik wil je helemaal met niemand delen. Klink ik wat egoïstisch dat jou alleen voor mezelf wil? Ja natuurlijk andere mensen hebben je ook nodig. Dom van me om te denken dat ik je helemaal kan hebben. Je maakt te veel mensen gelukkig.

I love you u little shit <3

I kinda want you forever