Door mijn tranen heen.
Gedachtes, flarden: losse stukjes die ik aan elkaar wil knopen - ik moet íéts doen. Ik moet iets doen om van dingen af te komen, en om het kwijt te raken schrijf ik het maar op. Meestal doe ik er daarna, niks mee. Absoluut helemaal niks, maar soms zijn het delen waarvan ik denk: die kunnen er wel mee door. Delen die ik gebruik in verhalen, die op zeer korte termijn dan uitgroeien tot iets speciaals en spectaculairs. Alhoewel, voor mij, wellicht niet voor de buitenwereld.
Maar ik probeer het wel bijzonder voor ook hen te maken. Dan beschrijf ik míjn pijn, op een manier dat het hen misschien ook wel pijn had kunnen doen. Niks is verplicht, ik schrijf voor mijn passie, om vast te kunnen zitten met een writersblock, om te kunnen schelden en tieren in gedachten. Maar vooral ook om mijn tranen nog een keer te kunnen laten gaan.
Voor het laatst druppelt er dan iets zout op een afgeschreven bladzijde, die dan vervolgens wordt omgeslagen. Heel cliche, maar het is zo. Men huilt omdat het moet, omdat er geen andere optie is om iets te laten gaan. Je moet wel, je móét verder, hoe dan ook. En als dat met schelden en tieren is dat goed. Als je dat doet met huilen: ook geen probleem. Als het maar een soort van oplucht, dat is toch wel het voornaamste.
Ik vloekte, tierde en ik heb gehuild. Maar ik heb ook gelachen om de dingen zijn gebeurde, en die ik nog eens beschreef. Ik heb gesneden, gedronken en vervolgens gedacht, dit gaat absoluut niet goed komen zo. Ik verzweeg alles, niet alleen voor mijn mama, maar ook vooral voor mijzelf. Het ging niet goed met me, en dat zag ik pas veel later in, en pas toen kwam ik er achter dat, deze ''losse flarden'', misschien wel iets heel moois op konden leveren.
En dus is dat wat ik deed. Door al mijn tranen heen ben ik dit voor hem gaan schrijven, hij leest het nooit, maar ik weet het. In mijn hoofd, hart, maar nu ook op papier.
Er zijn nog geen reacties.