Bijzondere ontmoeting
Vandaag, 29-03-2014.
Ik heb op mijn werk een bijzondere ontmoeting gehad met een man die schoenen kwam passen bij het bedrijf waar ik voor werk.
Een man met grijs haar en hier en daar een paar wat plekken waar hij kaal aan het worden is, met een stok en zijn vrouw aan zijn zijde. Ze zochten rustig hun schoenen uit om te passen en hadden op het eind twee paar voor me om te halen, de man legde me uit dat hij graag maat 44 wilde hebben terwijl hij eigenlijk maat 43 droeg. Hij keek me even aan, een ouderlijk gezicht maar vriendelijk en een vriendelijke glimlach. 'Ik heb namelijk een beroerte gehad.' vertelde hij me, ik wist even niet hoe ik goed moest reageren dus vertelde ik hem dat het me speet voor hem en dat ik mij best zou doen voor zijn schoenen. Ik ben naar het magazijn gegaan en daar zijn schoenen gepakt, de juiste kleur en de juiste maat. Toen ik terug bij de man was moest ik hem helpen, ik ontveterde de schoen van zijn linker voet helemaal en hij trok zijn schoen uit, achter zijn hiel had hij een soort extreem grootte schoenlepel naar zijn knieholtes lopen. Terwijl we samen zijn schoenen aantrokken begon de man zijn verhaal te doen. De man had een beroerte gehad omdat hij een ongeluk had gehad terwijl hij in een ambulance lag, de ambulance lag op zijn kop. De man moest met spoed naar het ziekenhuis gebracht worden omdat hij een hartaanval had op de desbetreffende dag en wachtte samen met zijn vrouw op de ambulance die hem kwam ophalen, toen de ambulance was gekomen was heet echtpaar opgelucht want daar kwam de redding van de man. Terwijl de man in de ambulance lag en zijn vrouw voorin kreeg de ambulance een ongeluk, ze raakte over de kop en de man kreeg, bij zijn hartaanval, een beroerte. Hij was voor de helft van zijn lichaam verlamd en moest alles op nieuw leren. Wat voor ons zo makkelijk lijkt, een rits dicht doen, een knoopje dicht drukken en noem maar op moest hij op nieuw leren. Hij is nu al 11 weken bezig om te herstellen en kan weer lopen, hij mag alleen maar met de weekeinden naar huis en voor de rest van de week woont hij in een revelatiecentrum.
Zijn vrouw, ook in de ambulance terwijl het ongeluk, was er vandaag natuurlijk ook bij. De man is zo dankbaar met zijn vrouw, een vrouw van goud al vond hij zelf dat ze dat al was.
De man zijn verhaal raakte me vandaag heel erg, ik werd er emotioneel van. Hij loopt weer, hij is erg blij met zijn leven en geniet ervan want hij weet hoe snel iets kan veranderen. Met het mooie weer was hij vandaag even op pad, hij ging na het schoenen zoeken nog even samen met zijn vrouw een bakje koffie drinken op het terras, iets wat zij samen na het ongeluk niet meer hadden gedaan. Hij heeft me verteld dat ik voorzichtig moet doen, dat ik moet opletten en van het leven moet genieten.
Omdat hij een nieuwe steun aan zijn been krijgt heb ik de schoenen ruim apart gezet, voor geheel april en dan kunnen ze ze opnieuw passen in de hoop dat ze dan alsnog passen. Ik hoop met heel mijn hart dat de man zijn schoenen aan kan, het zou verschil maken om i.p.v je oude verfschoenen en joggingsbroek gewoon een spijkerbroek aan kan en leuke bruine schoenen, dat doet je zelfverzekerdheid al veel goeds. Echter zijn de schoenen niet goed is het ook niet erg, ik ben blij dat ik deze man mocht ontmoeten en dat ik zijn verhaal heb mogen horen. Ik denk erover om nog een briefje achter te laten in de schoenendoos en mijn beste wensen voor deze mensen achter te laten mocht ik ze niet meer helpen.
Er zijn nog geen reacties.