Just another life story (triggering?)
Okay, ik denk dat ik dit even kwijt wil, en ik heb geen idee waar ik dit zou moeten dumpen dus vandaar dat ik het hier maar doe. Ik wil graag een levensverhaal plaatsen, ondanks dat het best wel een klein stukje tekst kan zijn. 
Wanneer, waar en hoe ik ben geboren gaat niemand iets aan, haha.
Het eerste wat ik nog weet van de tijd voor school, was op de kleuterschool of hoe ze dat ook noemen. Ik heel weinig contact had met kindertjes uit de groep omdat ze geen contact wouden maken, en ik wel dus voelde ik mij al op zo'n jonge leeftijd anders. Maar ik was nog te jong om te beseffen dat ik mij dat voelde. Het enige wat ik echt nog goed weet is dat ik toen ik 4 werd trots op de tafel mocht staan, en dat de kindertjes voor mij zongen. Op dat moment was ik verschrikkelijk blij dat dat het einde betekende, want ik had echt zin in de basisschool. En het klinkt heel vaag, maar alle beelden dat ik mij herinneren zijn vaag maar de gevoelens heb ik nog; ook al wist ik bij die leeftijd nog niet wat die gevoelens waren en of ik nu blij of verdrietig was. Van de eerste 2 klassen van de basisschool weet ik echt nog heel weinig. Vanaf groep 3 werd het allemaal duidelijker. De andere kinderen begonnen ook met het communiceren, maar ik had geen klik. Mijn vriendinnetje, laten we haar K noemen, had vaak ruzie met allerlei meisjes uit mijn klas en ik liep altijd bij K of de meisjes waar ze ruzie mee had. Onschuldig, zou je denken voor die leeftijd, maar uiteindelijk heeft het mij de nek gekost. Daar komen we laten nog wel op, haha. Ik had dus nooit echt ruzie, maar ik was altijd de persoon die het voor iemand opnam en dan met diegene ging lopen. Ik herinner nog dat alle meisjes van de klas een keer in een ruzie hadden gezeten, en dan met kaartjes achterop het bord mochten zetten hoe ze de pauze hadden gevonden behalve ik, want ik was geen probleem. Ik haatte het als meisjes kwamen ''spelen'' en dat de hele dag met je zouden spelen rondom school tot na het ''spelen''. Ik wou zelfs rond die leeftijd al een hechte band met iemand. In groep 4 begon ik mij te vervelen. Mijn klasgenoten hadden heel lang bezig met het leren van schoolwerk, terwijl het voor mij niets anders was dan het een keer begrijpen en ik wist wat ik moest doen. Ik begon met onderpresteren, zonder dat ik het toen wist. Ik merkte wel dat ik niet mijn best deed, maar deed niemand, toch? Ik begon enorm jaloers te worden op mijn vriendin K en de andere meisjes. Ik dacht dat mijn vriendin K perfect was, en een goed leven had. Haar ouders waren aardig, ze had een mooi huis en een aardige familie. Ik had rond die tijd alles willen doen om met haar te ruilen. Mijn vader en moeder hadden veel meningsverschillen over het opvoeden van mijn broer, mij en mijn broertje. Mijn moeder vond dat waarschuwen genoeg moest zijn, maar mijn vader was geleerd om kinderen die niet luisteren willen te slaan. Ik herinner mij nog die enkele keren dat iemand mij eindelijk had gezien op schoolzwemmen en had gevraagd hoe ik aan die blauwe plekken kwam op mijn bovenbenen. Ik heb geen idee wat ik heb gezegd, maar ik durf haast te raden dat ik een beetje vaag heb staan kijken of ''niets'' heb gezegd. Ik leerde om mijn gevoelens te verstoppen, voor zover dat mogelijk was. Als mensen mij duwden zou ik opstaan en niemand zou mij vragen hoe het zou gaan want niemand boeide het wat, en ik wist dat huilen niet zou helpen. Ze gaven niet om mij, en dat was oké, niemand deed dat. Sinds groep 4 schrijf ik. Vaak als ik schreef was ik kwaad, jaloers of verdrietig. Ik weet nog een heel sterk gevoel dat ik in een klein zinnetje ooit heel klein had opgeschreven, bang dat mijn dagboekje mij zou gaan haten als ik het zou op schrijven. Ik zou wel onder een auto willen komen zodat mijn been breekt en ik eindelijk aandacht krijg. In groep 4 heeft mijn vader mij naast al die blauwe plekken een blauw oog geslagen. Ik weet niet precies waarom, volgens mij omdat waren de meeste blauwe plekken omdat ik mijn kopje verkeerd hield met het drinken van thee, en het blauwe oog omdat ik de deur niet dicht had gedaan. De volgende 2 jaar heb ik mij enorm alleen gevoeld. Ik ben een keer ruzie gehad met een meisje, ook al had ik na een dag al spijt, maar koppig dat ik was; ik wou het niet bekennen. Ik had altijd een of andere discussie met een klasgenootje, over wie het mooiste kon zingen. En de hele school haatte ons daarvoor waarschijnlijk, dus ik stopte met zingen. Voorlopig. In groep 6 deed ik amper iets meer, want niemand verwachte iets van mij. Niemand deed zijn best op school, toch? In groep 7 had ik nooit mijn rekenwerk af, maar ik schreef het altijd over van de persoon naast mij, die het allemaal wel goed vond. Die klasgenoot en ik zaten naast elkaar helemaal vooraan omdat niemand anders van de klas ons in een groepje wou hebben, en het boeide mij niets. In groep 7 ben ik ook naar een andere school gegaan, waar mijn zelfvertrouwen een nog ergere stoot kreeg. Iedereen was heel erg open en gezellig, en ik voelde mij buitengesloten. Meer dan op mijn vorige school. Ik wist dat iedereen mij liever weg had, maar helaas; ik was. Ik begon met lijnen, en mijn eetstoornis begon. Niet dat ik anorexia had, maar een of andere vorm. Ik kwam altijd thuis en dat at ik enorm veel. Een klasgenoot van mij zei laatst jaar tegen mij: ''Iedereen dacht dat je anorexia had, maar je was niet zo dun dus dat kon niet.'' In de klas zat dit meisje die iedereen leuk vond. Iedereen vond dat ze verschrikkelijk goed kon zingen. Jaloers dat ik was, dacht ik dat ik het beter kon. Ik begon weer te zingen, maar aan het eind van het jaar had de hele school wel eens geklaagd om mijn stem en stopte ik. Voorlopig. Soms was ik zwak en begon ik te huilen in de pauze omdat er niemand was, en het enigste wat ik ooit heb gehoord van mijn rode ogen was ''Wat is er Esther?'' Nadat ik had gezegd dat er niets was, zei mijn klasgenoot iets van ''Oh'' ofzo, en is toen weggelopen. Terwijl je dat meisje had, als zij een beetje verdrietig keek omdat iemand iets had gezegd tegen haar wat zij schokkend vond stond de hele klas om haar heen. Ik wist dat het zo ging in het leven, en ik begon een stem te krijgen in mijn hoofd. De stem die mij altijd nog verteld nadat ik ook maar iets zeg no one cares about your opinion. Omdat de rest van de klas gewend was aan klefheid en normale mensen, terwijl ik gewend was aan stijf gedoe en stilte vonden mensen mij maar raar. Ik danste niet, ik zong niet, ik schreef niet, ik deed niets persoonlijks voor andere mensen. In opstellen schrijven was ik wel goed. Een keer moesten heel groep 8 (maar 3 meiden inclusief mij, geen jongens) een presentatie maken. Mijn andere twee klasgenootjes hadden een tekst van Wikipedia en er later niets meer mee gedaan. Ik niet, ik had alles netjes gemaakt en de rottige woorden eruit gehaald. Nadat mijn 2 klasgenootjes waren geweest liet de meester ons stoppen omdat hun zelfs niet eens wisten waar het over ging. Omdat ik toen het kleine beetje zelfrespect had opgehaald wat ik had kwam ik nogal in een discussie waarmee nogal zaten. Ik vertelde de meester dat mijn tekst niet zo was, en dat ik het oneerlijk was dat ik mijn stuk nu niet mocht vertellen, maar mijn klasgenoten vonden alsof het klonk dat ik beter probeerde te zijn. Sinds die dag heb ik gezworen nooit meer voor mezelf op te komen, omdat je alleen maar in de problemen komt. Daarnaast hadden we dit groepje, omdat de meiden vaak ruzie hadden. Er zat een ouder bij die psychiater was of iets in die richting, en alle meiden moesten praten over hoe we negativiteit weg konden laten gaan. In dat groepje voelde ik mij altijd zo verschrikkelijk. Elke keer dat we dat hadden was ik zo enorm jaloers omdat alle meiden van de klas over hun probleempjes konden praten, maar ik niet. Ik was zo jaloers omdat alle meiden over ruzies opkwamen met ouders, en ik had het gevoel dat ik zoveel meer problemen zat. Ik herinner mij nog dat een klasgenootje van mij, mij ooit een keer had verteld dat ze slaan niet normaal vond. Ik heb daarom niets gezegd, ook al wou ik dat ik dat wel deed. Je krijgt zo'n vaag gevoel in je maag dat de ene helft van je lichaam het wel wil vertellen, maar het andere deel van je lichaam verteld je dat no one cares about your opinion en dat ze je pijn zouden doen. Dus je kan het niet zeggen. Plus dan heb je nog het feit dat je broertje wegloopt voor leraren en dat mensen jou gaan vragen waarom je broertje zo raar is. Dat jaar ben ik twee keer weggelopen, een keer in de nacht zonder dat iemand dat ooit heeft gemerkt en de tweede keer minder lang, maar hadden ze het door. Zelfs toen geloofden mijn ouders mij niet en ik was bang om het hun te vertellen, omdat mijn vader kende zou mij de dag daarna alweer uitlachen. Die zomervakantie begon ik te snijden. Mijn vader vond/vind dat een leuk onderwerp om grappen om te maken. Thuis heb ik de bijnamen ''panter'' omdat ik ''gestreept'' ben door mijn littekens en ''emo'' omdat ik nu niet echt blij was als ik thuis was. De hogere school begon, maar een klik kon ik niet vinden. Ze vonden mij raar, met mijn rare opmerkingen en ik snapte hun. Ik kon mezelf ook voor mijn hoofd slaan. Dat was het jaar dat ik besloot dat ik mijzelf beter voor de trein kon gooien. Ik voelde mij zo verschrikkelijk alleen, meer dan ooit daarvoor. Ik was emoties kwijt, maar het deed mij niets. Ik wist dat meiden over mij roddelden, en na het doen van een of andere test kwam eruit dat ik ''werd gepest''. Zelf noem ik het niet gepest worden, ik was gewoon anders en niemand wou iets met mij te maken hebben, ik snapte dat. Ik begon een Twitter account, maar niet zomaar een. Ik had een Twitter account dat alleen was voor mijn gevoelens, maar ik had het gevoel dat niemand mij zag. Ik leerde een hele andere hoek van Twitter kennen dan dat iemand mij ooit had verteld. De depressieve mensen. Het klinkt ken, maar eindelijk had ik mensen gevonden die net zo waren als mij. Ik vond klik, en ik had het gevoel dat ik een leven had gevonden. Ik leerde een meisje kennen, en samen hebben we een beetje gepraat. (Zij komt later nog terug in mijn leven) Ik vertelde mensen dat ik graag over wou naar de Havo, alleen zodat ik mijzelf kon vertellen dat dat zou gebeuren en dat ik niet zo slecht was als dat ik leek. Nou, ik kreeg mijn zin. Helaas, belde mijn mentor mij om te vertellen dat ik over mocht naar de Havo en ik voelde meteen spijt. Ik wist dat ik dit niet kon, en ik wist dat omdat ik wist dat ik weer in een out zou komen, dieper dan vorig jaar. Eigenlijk had ik eigenlijk gehad dat mijn ouders mij serieus hadden genomen, en elke keer dat ze papiertjes en schriftjes vonden met tekstjes erin dat ze mij dan naar een plek zouden sturen waar ze mij konden helpen. Zodat ik geen attentiezoeker zou lijken. Niet dat ik expres privé dingen liet liggen, maar het leek alsof mijn moeder haar reputatie niet zou verliezen. Stel je voor, een oudste zoon die game verslaafd is, een oudste dochter die in een of ander gesticht zit omdat ze gek is en een zoon die op speciaal onderwijs zit. Ik kon mijn ouders dat ook niet aandoen dus heb ik het nooit verteld. Ik zit nu in dit jaar en ik ben zeker dat ik het niet ga halen. Je hebt geen idee hoe graag ik alles wil laten zakken en alle mensen dit wil vertellen, maar ik kan het niet. Mijn ouders zouden in enorme problemen komen en mensen zouden mij proberen te laten praten. Als ik dingen zoals dit zou willen vertellen in real life, zou het niet eens mijn keel uit kunnen komen. Ik sta teveel tekort om over te gaan dit jaar, en we zijn nog niet eens op de helft van het jaar. Je hebt geen idee hoe het is om je huiswerk niet te kunnen maken omdat je het gevoel hebt dat je morgen dood bent, omdat je net een enorme eetbui hebt gehad of omdat je jezelf veel te depressief voelt om bezig te gaan. Ik zeg altijd online dat ik sinds 3 jaar troubles heb met mijn leven, omdat toen mijn eetstoornis begon, maar eigenlijk begon het al veel en veel eerder. En over dat meisje dat ik leerde kennen via Twitter? Zij is mijn soulmate. Ik ben een aantal keren bij haar wezen logeren, en een keer zijn we naar een pretpark geweest. Sinds een paar dagen hebben we een onenigheid omdat ik haar heb verteld dat ik niet goed ben in bouwen op een ding of persoon, en sindsdien hebben we bijna niet meer gepraat. Het ergste is allemaal nog dat het mijn schuld is.
Ik weet dat ik het einde vaag heb gemaakt, maar ik heb zo'n idee dat ik het hier bij laat.
Er zijn nog geen reacties.