Voor Yolanda, van Sint

Al mijn vriendinnen zijn met de Kerst naar huis gegaan, om thuis Kerst te vieren met hun ouders. Lekker eten, gezelligheid, cadeautjes. Maar ik, ik niet.
Mijn ouders zouden nu ongeveer in Italië moeten zijn. Ze zijn op vakantie en ze vonden niet dat ik verantwoordelijk genoeg was om op het huis te passen.
Eenzaam en lichtjes vloekend, slofte ik door de gangen naar de Great Hall. Het zal wel uitgestorven zijn.

Toen ik aankwam, werd mijn verwachting de waarheid. Aan de tafel van Slytherin, waar ik thuis hoorde, zaten maar een paar eerste jaars die het waarschijnlijk spannend vonden om met Kerst op Hogwarts rond te hangen, maar zo spannend was het niet.
Aan de tafel van Ravenclaw zaten hier en daar een paar mensen te schrijven of hun huiswerk bij te werken. Nerds.
Er zaten een paar leerlingen uit Hufflepuff tovenaarschaak te spelen en aan de tafel van Gyffindor zaten Harry Potter, Hermione Granger en Ron Weasley.
Meteen draaide ik mijn hoofd om. Ik had echt een hekel aan Ron. Serieus, ik walgde van die gast. Met snelle pas beende ik de Great Hall uit.
De kraag van mijn jas trok ik iets hoger. Mijn adem vormde wolkjes en ik sloeg mijn armen om mezelf heen.

Toen ik de deur van The Three Broomsticks open deed, kwam de warmte me tegemoet. Ik liep naar madame Rosmerta om een boterbiertje te bestellen.
Ondertussen keek ik rond of ik nog ergens een leeg plekje zag, wat niet zo lastig was, doordat het erg rustig was in de vakantie.
De houten bank zat niet zo erg comfortabel, maar ik probeerde zo lekker mogelijk te zitten en klemde het glas boterbier tussen mijn handen. Voorzichtig nam ik nipjes van het zachte bier.

Twee boterbiertjes en een bezoekje aan de Owlery te hebben gebracht, liep ik op een langzaam tempo naar onze Common Room. Misschien kan ik iets gaan lezen of iets in die richting. Of even gaan slapen. Of leren. Ik liep gelijk door naar de kamer waar ik sliep. Nu nog als enigste, maar daar zou snel verandering in komen. De meesten kwamen na New Years Eve weer terug en dan was al over twee dagen.

Zachtjes ging ik op het bed zitten en pakte mijn boek Bezweringen, mijn favoriete en mijn beste vak. Ik sloeg het boek open en begon te lezen.
Mijn ogen flitsten over de regels, zonder enige stof op te nemen. Ik heb er helemaal geen zin in vandaag, dus sloeg ik het boek al snel weer dicht en liet me op mijn rug op mijn bed vallen. Voor even sloot ik mijn ogen. Misschien kon ik wel uit verveling naar de bibliotheek gaan of zo.

Ook in de bibliotheek was het rustig. Ik sloeg een gangpad in en zag Hermione staan. Gelukkig mocht ik haar wel. Wel is het raar dat je als een Slytherin met een Gryiffindor omgaat. Schuifelend liep ik naar haar toe en ze keek op.
‚Hoi Yolanda,’ glimlachte ze.
‚Hey,’ zei ik en pakte, zonder echt na te denken, een boek uit de kast. ‚Zijn Harry en Ron niet mee?’
‚Nee, ze zijn aan het oefenen voor Quidditch,’ antwoordde ze, bladerende door een boek. ‚Hoezo?’
Ik zette het boek terug in de kast. ‚Hmm,’ mompelde ik.
‚Kom op Yolanda, iedereen ziet dat jij iets voelt voor Ron. Waarom ontwijk je hem steeds?’
Een beetje overdonderd van deze confronterende vraag, keek ik weg. ‚Ik voel niks voor een Gryffindor,’ zei ik kortaf. ‚Ik walg van hem.’
‚Túúrlijk,’ glimlachte ze en rolde met haar ogen. ‚Ga je trouwens ook naar het meer op New Years Eve?’
‚Echt! Geen Ron voor mij!’ lachte ik en porde met mijn vingers in haar zij. ‚En ja, ik denk het wel. Ik heb toch niks anders te doen.’
‚Oke oke! Ik geloof je,’ zei ze ongeloofwaardig. ‚En is helemaal goed! Ik zie je daar! Doei!’
Ze sprong op en rende weg. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar na. Dat was vreemd.

Op hakken van veertien centimeter liep ik de grote trap af. Een kort, straks, zwart jurkje sierde mijn lichaam en mijn gekrulde haar danste op mijn schouders. Het was de laatste avond van December. Half twaalf. Nog een half uur te gaan en we zouden een nieuw jaar ingaan. Iedereen liep in jurkjes of in pak naar het meer, waar ons schoolhoofd vuurwerk af zou steken. Of ja, hij niet alleen. Iedereen zou gekleurde lichtflitsen de lucht inschieten. Ik dus ook. In mijn vuist had ik mijn toverstok.

Tussen alle hoofden had ik al snel het haar van Hermione in zicht. Ik snelde naar haar toe.
‚Hey,’ zei ik toen ik naast haar kwam staan.
‚Hoi Yolanda! Wat zie je er prachtig uit!’ zei ze enthousiast.
‚Dank je wel! Jij ook,’ glimlachte ik.
‚Hey Yolanda,’ hoorde ik achter me.
Verbaasd draaide ik me om en zag Harry en Ron.
‚Oh hey,’ zei ik een beetje kortaf. Harry was op zich wel oke, maar Ron. Zonder ik er een reden voor had, haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan. Of toch?

Ik voelde de blik van Ron de hele tijd op mijn heupen brandden.
‚Kappen, Ron,’ siste ik chagrijnig naar hem.
Hopeloos keek ik Hermione aan en zuchtte diep.

De klok tikte verder en verder en voor ik het wist, was het al vijf voor twaalf.
Nog vijf minuten.
Ik keek opzij en zag Hermione verschillende blikken geven aan Ron. Wat doet ze?

Nog een minuutje. Ik hoorde Ron zijn voeten heen en weer schuifelen. Wat is dit allemaal?
Ergens zocht ik naar geheime camera’s. Word ik voor de gek gehouden?

Een half minuutje. Ik heb nergens camera’s kunnen vinden, maar alsnog voelde ik alsof er iets aan zat te komen.

Op een gegeven moment hoorde ik dat iemand begon af te tellen.
‚Tien!’ Angstig keek ik naar Hermione.
‚Negen!’ Ik vond dit helemaal niet leuk.
‚Acht!’ Oke Yolanda, er gebeurt waarschijnlijk helemaal niks.
‚Zeven!’ Ik pakte mijn toverstok goed beet.
‚Zes!’ In mijn hoofd zat ik te bedenken welke kleur ik zou schieten.
‚Vijf!’ Groen? Slytherin is groen.
‚Vier!’ Misschien is groen een beetje voorspelbaar.
‚Drie!’ Blauw doen? Blauw is mooi.
‚Twee!’ Misschien rood, of zouden mensen dan denken dat ik een Gryffindor was? Maar ja, met blauw leek ik een Ravenclaw.
‚Één!’ Ik doe groen.

Ik hield mijn toverstok omhoog, toen ik ineens twee sterke armen om me heen voelde. Verschrikt draaide ik me om en richtte mijn toverstok op zijn gezicht.
Voor ik de kans had om van de schrik bij te komen, plantte Ron zijn lippen op de mijne.
Overdonderd door deze actie, wilde ik hem weg drukken. Maar dat deed ik niet. Waarom deed ik het niet? Wat is er met me?
Zonder dat ik het wilde, kuste ik hem toch terug.
‚Gelukkig nieuwjaar, Yolanda,’ fluisterde hij in mijn oor.
‚Gelukkig nieuwjaar, Ron,’ fluisterde ik terug en liet me door hem omarmen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen