Zomaar even geschreven....
Als de wind zijn weg zoekt tussen twee werelden beweegt hij alles op zijn pad, de blaadjes aan de bomen, de spinnenwebben tussen de takken, alles wordt in beweging gezet door een onophoudelijke stroom. Een stroom die je mee voert, hoeveel weerstand je ook bied. Niemand zal eraan kunnen ontsnappen. Vele faalden, zelfs de sterkste, de slimste, de wijste… Pas als je je er niet tegen verzet, dan toon je ware moed, dan kan je je pas zuiver van geest noemen. En met een zuivere geest ben je zelf ook zuiver, geen enkel kwaad kan jou schaden. Zelfs al wordt je gedood dan nog zal je in staat zijn om terug te keren. Vliegend op de wind, dansend over het water, spelend met gedachtes en stralend tussen de sterren.
Je bent in staat te helpen, te zien, te voelen wat de toekomst te bieden heeft, maar dat nooit zonder gevolgen.
Geen enkel wezen heeft het moeilijker dan een zuivere ziel, zij zijn het, degene die de vrede kunnen brengen, maar hebben in ruil daarvoor de dood gevonden, en zullen deze nog een keer vinden. Zodra zijn tijd voorbij is, zal onze zwervende ziel verdwijnen, vervagen, vervagen als mist in de ochtend. En als zijn taak volbracht is laat hij vrede achter, vrede voor zolang als het mag duren, deze vrede is de sleutel tot zijn eigen vrede… Na het zwerven van miljoenen, duizenden of slechts enkele jaren kunnen ze rust vinden. Rust, op een plek die allen zij kennen, een plek waar ze voor eeuwig kunnen slapen, voor eeuwig net zoals de bedoeling was toen ze de eerste maal doodgingen, alleen is er nu geen tussenkomst van het lot. Geen nieuwe kans, maar wel harmonie, het aanvaarden van het lot, het lot dat beslist over hen allen. En alleen zo, alleen als je dit allemaal kunt doorstaan zonder te falen, zonder af te dwalen van je pad, zonder misstappen te zetten, zonder te twijfelen en zonder woede of pijn te stichten, alleen dan is er een minuscule kans dat je weer terug zult komen als hetgene wat je ooit was.
Er zijn nog geen reacties.