Warboel
Als mijn hand nou is kon schrijven wat mijn hart zegt, dan zou het een stuk makkelijker zijn om alles te vertellen. Het je zo allemaal vertellen lukt niet, de woorden blijven hangen in mijn keel, ze willen er maar niet uit komen. Ken je het dat je een jongen leuk vind die ouder is als jijzelf? Maar dat je gewoon geen duidelijkheid krijgt over hoe het precies tussen jullie zit? Dat je begint te twijfelen over jezelf, of je wel goed genoeg bent, je wilt dan de perfecte meid voor hem zijn. Je bent bang dat het uiteindelijk niks word omdat je toch te jong bent en hij op een begeven moment samen wilt wonen kinderen, huisje boompje beestje je kent het verhaal wel, en ze leven nog lang en gelukkig. Het huisje is geen probleem maarja het beestje kun je hem de komende paar jaar nog niet geven omdat je toch wel eerst de 20 voorbij wilt zijn, je studie af hebben een vaste baan tja zo zijn we wel al snel 5 jaar verder dat je dan toch op een leeftijd zit dat je klaar bent voor kinderen, mijn hoofd is op dit moment gewoon een warboel, de woorden: 'ik vind je een hartstikke leuke meid maar ik merk het leeftijdsverschil heel erg en ik baal ontzettend dat je nog maar 18 bent ik kan je de zekerheid nog niet geven omdat ik toch wel een keer aan mijn toekomst wil gaan werken' komen stiekem toch wel hard aan en zetten je aan het twijfelen of het allemaal wel zon goed idee is, of het wel de juiste keuze is. Want ik ben bang als dit langer zo door blijft gaan ik me gebruikt ga voelen. Als ie op stap gaat ben je toch bang dat ie een leukere meid tegen komt of iets uit vreet en het niet zegt dat je het dan via via moet horen dat is dan toch eigenlijk toch best wel erg. Maar als ik het allemaal zo bekik is het gewoon belachelijk waarom zou ie dat doen? Hij is overal nog open en eerlijk over geweest, dan zou ie toch niet liegen of wel? Hij reageert overal zo lief en zorgzaam op als er iets aan de hand is, tot nu toe is het allemaal nog perfect. Het is net een berg wat je beklimt, je moet stijgen om de top te bereiken, het maakt niet uit als je soms even stopt met vechten en uitrust, maar naar een tijdje moet je weer opstaan en door klimmen, je hebt hulp van anderen maar uiteindelijk doe je het toch zelf. 2 stappen vooruit en 1 achteruit zeggen ze toch altijd? Er is altijd wel een andere berg die je moet beklimmen om de top te bereiken, en als je de top hebt bereikt kijk je omlaag om te zien wat je allemaal al hebt bereikt in je leven. De leuke en de minder leuke tijden, vrienden die voor je klaar hebben gestaan en misschien een paar die je hebben laten vallen. Maar aan het eind weet je wel wie je echte vrienden zijn want ze zullen naast je op de top van de berg staan en met je mee naar beneden kijken. Het leven kan niet altijd even leuk en even perfect zijn, maar geniet gewoon van ieder moment want voor je het weet ben je het kwijt, het kan zo voorbij zijn. Je wilt alles hebben het perfecte wereldje met alles er op en er aan, maar lieve schat word is wakker het perfecte leventje bestaat niet. achter iedere lach zit iets verscholen, iedereen heeft zijn eigen verleden, iedereen heeft wel iets mee gemaakt, de een nog erger als de ander maar je kunt het ook positief bekijken,van iedere fout leer je, dat je dezelfde fout geen 2x maakt, van ieder verlies word je sterker, dan zie je in dat anderen het leven af hebben moeten laten staan en dat jij nog een kans hebt om de dingen te doen die hun niet meer hebben kunnen doen!
Er zijn nog geen reacties.