26 augustus 2008
Ik neem lekker een grote hink stap sprong, naar de dag voor ik begon op het vmbo, De verschrikkelijkste dag uit mijn leven.
Ik stond in de deuropening van de slaapkamer van mijn ouders. Mama ijsbeerde door de kamer en liep steeds terug naar het bed, waar mijn vader lag te slapen, althans dat is wat we dachten. 'Mam, wat is er aan de hand?' Heel zacht rolden de woorden langs mijn lippen, ik stond op iets te wachten wat ik niet wilde horen. 'Moet ik 112 bellen?' Vraag ik. Mama keek me kort en verbaasd aan, 'N-nee, nee, Haal de buren maar' Stotterde ze, terwijl ze nog een paar keer aan de schouder van papa trok. Snel draaide ik mezelf om en rende de trap af, sprong letterlijk in mijn schoenen, trok de deur open en rende naar de buren, die tegenover me woonden. Ik belde aan en huilde. Tranen liepen over mijn wangen, terwijl er een waas voor mijn ogen hingen. De deur ging open, de vrouw keek bezorgd en vroeg wat er was. 'P-pap wordt niet meer wakker, h-help.' Ratelde ik achter elkaar. Ze keek heel erg verbaasd en riep haar man, trok haar schoenen aan en rende mee. Ze vroeg waar hij lag en ik antwoordde netjes in de slaapkamer, nog geen minuut later ramde ik op de deur bij de buren, minuten leken wel uren te zijn. En het enigste wat er toen door mijn hoofd ging was 'Pap, wordt wakker alsjeblieft.' Door die gedachte stroomden er alleen nog maar meer tranen over mijn wangen, Na een paar minuten, -wat voor mij een uur voelde- zwaaide er een deur open, mijn buurvrouw stond er, gehuld in een rode badjas die mij geschrokken en moe aankeek. Ik vertelde wat er was en ze zei dat ze er aan kwam. In die tijd had mijn overbuurvrouw de ambulance gebeld en had haar man papa op de grond gelegd om te reanimeren.
Ik zat op de bank, ik keek voor me uit maar ik zag niks, ik luisterde naar wat ze zeiden maar ik hoorde niks. Er zaten veel mensen in de woonkamer, keuken en zelfs buiten stonden er heel veel mensen. Minuten leken nog steeds uren te duren. Na een hele lange tijd kwamen er 2 ambulance broeders, tot die tijd heb ik telkens gedacht dat het wel goed zou komen, maar niks mocht meer baten, hij was weg, en nooit zou hij meer terug keren. De dokter kwam achter de ambulance broeders naar beneden, en hij bevestigde het. Mijn wereld lag in eens helemaal overhoop, dit kon niet waar zijn? Hoe moest ik in god zijn naam verder gaan met mijn leven? Allemaal vragen stroomden door mijn hoofd, Totdat ik mijn moeder zag huilen, ik had haar nog nooit zien huilen. Misschien toen ik heel klein was, maar dat zou ik niet meer weten. Mijn hart scheurde in stukjes. Ik vond -en vind nog steeds- het heel moeilijk om mijn moeder met zo een gebroken hart te zien.
De dagen daarna vlogen voorbij, papa kreeg een uitvaart en het was heel mooi. Het leven ging door, terwijl ik niet eens meer verder wilde. Ik had geen keuze en moest toch eens naar school.
Er zijn nog geen reacties.