This is only the begin..
Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gelezen is dat ik over mijn leven ga schrijven. Dit is totaal niet de bedoeling om als een 'aandacht zoeker' voor te komen, want dat ben ik totaal niet. Ik probeer de heftige dingen die ik mee heb gemaakt te verwerken, en dat heb ik nu nog steeds niet gedaan. Voor de rest hoef je geen sorry of medelijden voor me te voelen, want ik ben niet zielig.
Well, nu ik dat heb gezegd, kunnen we beginnen i guess. (Dit is een redelijk korte samenvatting, wat ik later allemaal stuk voor stuk ga uitbreiden in hoofdstukken en we gaan verder kijken naar mijn toekomst.)
Hm, ik weet bijna niet waar ik moet beginnen, dus laten we beginnen bij het begin; Ik ben geboren op 12 augustus 1995 in Wageningen. Ik groeide op als een klein verlegen meisje, die niet zo goed zonder haar moeder kon, noem me gerust een moederskindje. ik ben eigenlijk altijd wel een buitenbeentje geweest, Alles wat ik deed was net iets anders dan wat anderen deden. Niet dat ik me anders voelde maar yeah, je begrijpt het vast wel.
De meeste kinderen vonden me nogal raar, waarschijnlijk kwam dat ook omdat ik de ene keer wel op ze reageerde en de andere keer niet, Ik was een soort van doof, idk hoe ik het moet uitleggen. Nou ja toen ik eindelijk in groep 8 kwam, voelde ik me zo groot, (terwijl ik zo klein was als een smurfje) ik voelde me oud, ik kreeg immers een beugel, waar ik eerst heel trots op was. Ik kwam erachter dat ik best wel een beetje van toneelspelen hield ook al was ik nog steeds dat kleine verlegen meisje. Ik deed eindelijk mee met de kerstmusical, ze hebben me na 9 jaar eindelijk kunnen overhalen.. (9 jaar ja, want ik ben blijven zitten.) Ik vond het uiteindelijk super leuk en spannend en stiekem had ik wel een beetje spijt dat ik niet eerder mee had gedaan..
Ik had groep 8 overleefd en ging naar het 1e. Het VMBO, ik ging kader doen.. Ik ging als enigste van mijn basisschoolklas naar Arnhem, de grote stad. Ik vond het super spannend. Maar eerst had ik nog een tijd vakantie en werd ik nog 13 jaar. God wat heb ik een hekel aan het getal 13. Mijn verjaardag was zoals altijd, mensen uit de straat, vader, moeder en zus, heel gezellig. de dag vloog zo om, de vakantie trouwens ook. Het werd zo 26 augustus 2008, een dag voordat ik naar het middelbaar ging. Ik moest naar de ortho, dus moest ik vroeg uit bed. Het was eigenlijk een van die dagen waarvan je weer naar bed wilt en jezelf in slaap wilt huilen, tot dat je nooit meer wakker werd. Die dag begon heel rustig, totdat mijn moeder, mijn vader wakker wilde maken. hij werd het niet. Ik weet nog wel hoe ik daar stond, in de deuropening van de slaapkamer. Je zou denken dat ieder normaal persoon zou flippen als je zou vragen wat er aan de hand was en je moeder reageerde er op dat papa niet meer wakker werd. Ik bleef kalm, ik vroeg of ik 112 moest bellen, maar dat hoefde niet.
na een paar uur beneden bibberend te hebben gezeten, kwamen de ambulancebroeders naar beneden, met verschrikkelijk nieuws. Hij was weg, voorgoed. Ik was compleet in shock en zag voor dagen lang een waas voor mijn zicht, het kon toch niet waar zijn? Ouders horen te sterven als jij als hun kind zelf al volwassen was. Het duurde een hele poos voordat ik eindelijk realiseerde dat hij echt weg was, en dat mijn moeder ook in een klap weg kon zijn. Ik werd bang en depressief. Ik lette voortdurend op mijn moeder als ik weer eens niet naar school ging. O ja school, dat hadden we ook nog. Het VMBO, vreselijk. Vanaf de eerste dag dat ik mijn klas in kwam, werd ik gepest. Ik was klein, verlegen, stil en bang, ja vooral bang. ik durfde bijna met niemand te praten, want misschien ging die ook wel ineens weg. Dat klinkt raar, ja ik weet het. Tot aan de laatste dag dat ik daar moest rondlopen. Gelukkig heb ik netjes mijn examen gehaald en kon ik weg.
Niemand uit mijn klas wist wat ze me aan deden, Door hun ben ik zo onzeker geworden, nog banger en mijn eigenwaarde is ergens diep in de min. Ik heb meerdere keren gedacht aan zelfmoord, ook al wist ik dat het niet de juiste oplossing zou zijn. Met een hangend hoofd ging ik door, ook al deed ik alsof ik een vrolijk meisje was, niemand zag iets. Behalve mijn 2 beste vriendinnen, die wisten zo'n beetje alles, en steunden me door en door. Ik ben hun zo dankbaar. En natuurlijk had ik mijn muziek, die ik ook gebruikte als steun, vooral de band All Time low heeft mijn leven gered, dit klinkt misschien zo cliché, het is echt waar, ze hebben me door tijden heen gesleurd terwijl ik gewoon geen levenslust had.
Na mijn middelbare school moest ik naar het MBO, Ik was bang dat het weer ging gebeuren, en dat wilde ik niet.
Ik kwam in een klas terecht, die me wel leuk leek, Maar mijn mentor was net een heks. En eigenlijk had ik helemaal niet over gemogen naar de tweede maar dat is wel gebeurd, lucky me i guess.
Nu zit ik het tweede leerjaar, en heb ik het veel te druk voor mijn vrienden, mijn boyfriend of ander sociaal contact. Ik ben bang dat mijn opdrachten weer worden afgekeurd en ik weer blijf zitten. En o ja, wonderen zijn de wereld nog niet uit, bijna een maand geleden heeft de leukste jongen ter wereld gevraagd of ik zijn meisje wilde zijn. Natuurlijk zei ik ja. en oh god wat hou ik van hem <3
well idk i think i'm done, for now.
See you guys later, bye!
Er zijn nog geen reacties.