Lots of thoughts about life
Het starte met het antwoord van mn ex. Wat overigens een antwoord is waar ik goed mee kan leven. Ik merk nu dat ik vooral ermee zat dat mijn mensenkennis alweer faalde en ik minder snel mensen moet vertrouwen, maar hij reageerde eigenlijk precies zoals ik had verwacht. Dat maakt mij weer rustig.
Hij vertelde erg gelukkig te zijn met zijn vriendin en vroeg wat er in mijn leven nu gebeurd, of ik ook al een jongen had ontmoet.
Ik kon heel simpel en oprecht vertellen dat het me pijn deed toen ik las dat hij een nieuwe vriendin had, maar (nu ik echt bevestiging van hem heb) ook echt blij voor hem ben dat hij zo gelukkig is. En ik merkte dat ik het ook echt meen.
Maar zodra ik aan hem begon te typen dat er enorm veel is gebeurd de afgelopen tijd, begonnen de tranen te lopen. En nu alweer.
Elke keer als ik aan de afgelopen 2 maanden denk lijkt het alsof er een jaar voorbij is gegaan. Er is zoveel gebeurd, zoveel grote veranderingen, nieuwe dingen waar ik allemaal aan moet wennen. Op dit moment is alles bij elkaar een beetje te veel voor me. Mede daardoor ben ik nu wat oververmoeid en merk ik dat ik echt rust nodig heb. Die heb ik mezelf vandaag geprobeerd te geven. Ik ben bang dat het niet genoeg is maar vanaf morgen moet ik toch gewoon weer druk bezig met school. twee weken lang knallen, zodat ik ook de leuke dingen kan doen die ik heb gepland.
Ook begon ik te denken waarom ik het zo goed vind. Waarom vind ik het eigenlijk prima dat hij verder gaat met iemand anders. Ik merk gewoon dat dit nu zo hoort te zijn. Op dit moment is dit het beste voor iedereen. Ik wil eerst weten wie 'ik' ben, wat ik wil met mijn leven. Hoe ik mijn leven wil leven voordat ik het met iemand kan delen en een serieuze relatie aanga.
Vaak denk ik over wat ik wil in mijn leven. Het probleem is dat ik het niet weet. Ik weet dat ik juf wil worden, ik weet dat ik een eigen huisje wil met een leuke man en een kindje. Dat lijkt me allemaal fantastisch, maar als ik daar aan denk... denk ik: is dat alles?
Het lijkt nog tientalle jaren ver weg totdat dat zal gebeuren. Het is in werkelijkheid iets minder, over 2,5 jaar ben ik (als het goed is) klaar met mijn studie.
En dan...
Ik weet dat ik niet meteen wil beginnen met werken, ik zie mezelf niet 55 jaar hetzelfde werk doen. 55 jaren zijn erg veel jaren.
En ik weet dat ik meer van de wereld wil zien, maar ik weet niet wat ik wil zien en hoe ik dat ga doen.
Elke keer probeer ik tegen mezelf te zeggen: je hebt nog 2,5 jaar om erachter te komen wat je dan wilt doen.
Maar het blijft terug komen. Het blijft aan me knagen.
Wat wil ik in mijn leven?
Er zijn nog geen reacties.