Omslag
Ik loop al een tijdje ertegen aan te hikken om contact op te nemen met mijn ex. Ik wil graag duidelijkheid over ons contact. Of hij nog contact wil.
Tijden durfde ik niet, omdat ik bang was voor zijn antwoord. Bang om gekwetst te worden. Gisteren nog heb ik een blog gewijdt aan waarom ik niet durfde. Vandaag kwam ineens de omslag. Hoe die er ineens kwam weet ik niet, maar ineens dacht ik: nu moet ik het doen. Gewoon nu.
Ik wil duidelijkheid en ik moet ervoor zorgen dat ik dat krijg.
Samen met mijn vriendin heb ik een bericht bedacht om hem te sturen. Wel kies ik voor de veiligheid om het te sturen als hij offline is. Zodat ik niet direct antwoord krijg en hij even tijd heeft om over z'n antwoord na te denken. Maar het bijzondere vond ik; tijdens het hele gesprek met mijn vriendin over wat ik zal sturen was ik niet verdrietig, had ik geen extra spanning, niks. Ik was gewoon kalm en had juist steeds een glimlach op m'n gezicht.
Ik kan het niet goed omschrijven, maar ik denk dat de beschrijving een last van m'n schouders er het dichtste bij komt. Ik heb nog niet eens antwoord, maar het idee dat ik snel duidelijkheid ga krijgen voelt goed. En dat terwijl ik ervan uit ga dat ik gekwetst ga worden, dat hij een trap na gaat geven. Liever dat, dan onduidelijkheid. De hoop die mij steeds liet blijven dromen is nu ook enorm afgezakt.
Deze omslag deed me denken aan een gebeurtenis op de middelbare school. In de 1e klas ging ik naar dezelfde klas als mijn twee beste vriendinnen. We deden altijd vanalles samen. Totdat ik op een gegeven moment ruzie kreeg met één van hun. Zij was de dominante. Ik liet normaal over me heenlopen, maar dit keer niet. Ik ging tegen haar in en veroorzaakte een bitchy ruzie. Ze begon roddels over mij te verspreiden die iedereen geloofde. Ze had de hele klas inclusief mijn andere beste vriendin in haar macht. Ik bleef vriendloos achter.
Het jaar erna ging ik naar een andere klas en ontmoete al de eerste schooldag een hele leuke meid die ook net nieuw in die klas kwam. We werden goede vriendinnen, maar mijn verdriet over het verliezen van mijn beste vriendin bleef nog een tijd.
Ik heb zeker een aantal weken mezelf in slaap gehuild. Tot op een bepaalde avond dat ik bij mezelf dacht: Wacht eens even, waarom huil ik eigenlijk? Ik zal enorm boos moeten zijn! De grote omslag. Ik was ineens niet verdrietig meer, geen seconde. Ik was van toen af aan boos. Boos op die rotmeid die mijn vriendin van me heeft afgenomen.
Het bijzondere was dat toen ik de volgende dag op school kwam en naar mn vriendin liep. Dat zij de omslag kon zien! Ze vroeg meteen: wat is er met jou gebeurd? Ze kon mijn omslag zien. Ik straalde heel wat anders uit dan de dagen/weken ervoor.
Uit deze ervaring geloof ik dat deze omslag iets goeds zal betekenen!
Hoe zijn reactie zal zijn dat weet ik niet, maar met mij komt het hoe dan ook goed!
Met volle vertrouwen en zonder verdriet/angst/kloppend hart/zwetende handjes en met een kleine zenuw zal ik het straks versturen.
Zodra die lolbroek eens gaat slapen en offline gaat :p
Er zijn nog geen reacties.