Utrecht 19 oktober 2013

Hey daar!

Gisteren een dagje Utrecht met vrienden, wat een totaal maakte van vier volwassenen, mijn zusje, Juna (11), de dochters van de vrienden, Lieve en Ilse (10 en 7) en ik. Om 8 uur stonden we al op het station en in de trein hebben we al meteen de nieuwste nieuwtjes doorgesproken. Natuurlijk hebben we –tot de grote ergernis van onze medereizigers– ook nog even een groot deel van de liedjes hardop gezongen.
Goed, eenmaal in Utrecht aangekomen, was het op naar Hoog Catherijne. Dat was eerst al een speurtocht op zich en toen we er waren, stonden we in blok 4. De geschatte wachttijd, 2 uur. Ilse begon al na vijf minuten te zeuren of het nog lang duurde. Maar goed, zo optimistisch als we zijn, begin ik maar weer te zingen. Grote ergernis bij Juna, maar vooral Lieve kan het niet laten om met me mee te zingen. Ondertussen een broodje er bij, slokje drinken en zo waren we 40 minuten later twee blokken opgeschoven. Vooral bij Juna en Lieve begonnen de zenuwen al op te borrelen. Maar we hadden ondertussen dan al een stuk of vijftien kartonnen Harry’s voorbij zien komen, die Juna glimlachend na had gekeken, en ik weet niet hoeveel plastic tassen met de opdruk van TMH.
Weer een blok verder konden we meegenieten van de muziek uit de winkel zelf en hadden we al een beetje uitzicht op de mannen zelf. Wat een geluk voor onze medewachtenden, die hadden ondertussen al bijna een gehoorbeschadiging, aangezien ik niet bepaald de stem van een nachtegaal heb. Al helemaal niet als ik ook al bijna een uur heb gezongen in de trein. Volgens mij ging Lieve helemaal door het lint toen eindelijk het laatste hek open ging en we eigenlijk naar binnen mochten. We stonden echter net vooraan toen de beveiliging (die waren er vier, zelfs ondanks er geen spoor van de jongens zelf te bekennen was) het hek weer sloten. Lieve zwaar teleurgesteld, Juna helemaal knetter van mijn gezang en Ilse had het helemaal gehad met het staan. Toch bleef ik doorzingen, wat moest ik anders, en na nog eens tien minuten wachten, mochten we dan eindelijk binnen. Meteen een hoop foto’s gemaakt en daarna in de rij voor de spullen zelf. Er was al de hele tijd discussie geweest. Juna en Lieve wilden zielsgraag een kartonnen Harry en Zayn, maar mijn moeder en Mara (de moeder van Lieve en Ilse) zagen het niet zitten om dan waarschijnlijk vier kartonnen 1D’ers mee te nemen in de trein. Uiteindelijk komen we ruim een uur later de winkel weer uit met bekers, shirts, een pet, armbanden, een ring (je kan echt niet typen met het ding om, maar goed) en… Eén kartonnen Harry, een Zayn en twee Niall’s. De rij was intussen zo lang dat de wachttijd drie uur was.

Maar natuurlijk is het verhaal nu nog niet afgelopen. Want mijn vader en Mark (de vader van Lieve en Ilse) wilden nog graag Utrecht in. Dus wij met een kartonnen man en een plastic tas met spullen Utrecht in. Je had de gezichten moeten zien! Een vrouw liep serieus bijna tegen een lantaarnpaal aan omdat ze te druk was met kijken naar ons en de jongens onder onze armen. Praktisch was het niet, maar we hebben wel vreselijk gelachen.
En dan hebben we het nog niet over de verbaasde gezichten en de gillende meisjes gehad. Ilse kwam maar net boven Niall uit (zelfs toen hij nog ingeklapt en opgevouwen in de plastic zat) en dat leverde nogal wat vertederde geluidjes op.
Op een gegeven moment zaten we wat te drinken en had Ilse de kartonnen Niall tussen haar en mij in op het bankje gezet. Ineens klinkt er een gil en verslik ik me in mijn ijsthee.
‘Oh my God! Dat is Niall!’ Ik kijk op en zie Ilse met een enorme grijns op haar gezicht naar de kartonnen pop kijken. Twee meisjes rennen op ons af, in de veronderstelling dat die kartonnen pop Niall is. First: Check your facts. Mensen, die mannen zitten nu in Australië. Ten tweede, leek het net alsof hij in quarantaine zat, verpakt in al dat plastic.
However. Uiteindelijk hadden we zoveel met die poppen gesleept dat we zo’n beetje de attractie van de dag waren in Utrecht. Mensen spraken ons aan en vroegen wie “die Gasten” nou eigenlijk waren. Dus uiteindelijk hebben we pap en Mark maar op een terras gedropt met wat geld en onze spullen en zijn we met mam, Mara, Juna, Lieve, Ilse en natuurlijk mijzelf door de binnenstad getrokken. Alle sierradenwinkeltjes gezien (Six, Iam, Accessorize, Claires enz. enz.) en ook nog een hoesje voor de iPod rijker, keren we terug op het terras. Nog even naar de V&D, waar we ook nog eens hebben kunnen lachen. Lieve had haar Zayn op een stoel gezet en iedereen die voorbij kwam, moest minstens drie keer kijken voordat ze doorhadden dat we bij de 1D World waren geweest.

Maar toen moesten we terug de trein in. Natuurlijk net op het laatste moment de overvolle trein in met acht mensen plus vier kartonnen tieneridolen. Echt waar. Een ouder echtpaar keek ons met zo’n grote ogen aan dat ik me af begon te vragen of hun ogen niet elk moment uit hun kassen zouden vallen. Maar toen er eindelijk plek was, moesten de andere kartonnen Niall, de kartonnen Harry en natuurlijk ook de kartonnen Zayn verkast worden en hebben we met acht personen op zes stoelen gezeten en om de feestvreugde voor de andere passagiers te verhogen, stonden de kartonnen mannen midden in het gangpad –het kón gewoon niet anders– en natuurlijk ging Ilse weer zingen. Die mensen moeten toch wel erg blij geweest zijn als ze uit moesten stappen.
Toen we op station Nijmegen Centraal stonden, waren we nog steeds niet thuis. Leuk, in het zuiden wonen… Nou ja, we waren nu in elk geval ruim op tijd voor de aansluitende trein en we konden zitten. Maar Mark zou Mark niet zijn als er niet gekloot moest worden met die kartonnen jongens. Een van de twee Niall’s, Harry en Zayn werden voor het raam gezet en mijn moeder heeft foto’s gemaakt. Iedereen die langs kwam keer vol verbazing naar het raam.

Al met al een geweldige dag. Ik ben in de 1D World geweest, ik heb ongelofelijk gelachen, ik heb een kartonnen Niall, ik ben onderdeel van de “attractie van de dag” van Utrecht geweest en ik heb nog een aantal Directioners –wacht, Crazy Mofo’s– ontmoet, die ik misschien de 24e juni wel terugzie.

X Sabine

Mara, Mark, Juna, Lieve en Ilse hebben in werkelijkheid andere namen, maar voor eigen privacy heb ik die veranderd.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen