Beschermengel
Gisterenavond ging ik richting de inloopavond op mijn stageschool. Het is een kwartiertje rijden en ik kon m'n ouders auto mee, dus ik ging op pad.
Met een lekker muziekje op rij ik op de snelweg. Bij de juist afrit sla ik af, maar ik maak de grote fout dat ik niet goed wist wat voor bocht het was en toch met een flinke vaart erin reed. Ik had de bocht totaal verkeerd ingeschat. Ik remde dus te laat en raakte in de slip....
Alles gebeurde echt binnen een paar seconde. Ik weet alleen nog dat ik dacht: SHIT! en dat ik niet moest remmen.
Op de een of andere manier heb ik ooit gehoord hoe je moest handelen in zo'n situatie en kwam dit naar boven. Ik stopte met slippen en belande omgekeerd op de weg. Ik was allang blij dat ik nog op de weg stond en niet in de berm lag. Ik zag dat er een auto aankwam, maar die zag wat er gebeurde en remde af. Hierdoor kon ik mijn auto snel starten, auto rechtzetten en weer wegrijden.
Ik reed verder naar stage met trillende handen. En ik besefte hoe enorm veel geluk ik heb gehad en dat er heel wat meer had kunnen gebeuren.
Toen ik op stage aankwam belde ik snel even m'n vader om het te vertellen. Hij was blij dat er niks was gebeurd, en was trots dat ik juist handelde. Ook zei hij dat het de beste kan overkomen, dat hij ook wel eens achterstevoren heeft gestaan. En hij is een taxichauffeur, hij rijdt elke dag.
Maar ik moest naar stage en was eigenlijk al een beetje laat, dus ik schuif het aan de kant en loop naar binnen.
Een uur later was het afgelopen en stapte ik weer in de auto opweg naar huis. Toen ik weer op de snelweg zat kwam de echte realisatie pas dat ik in het ziekenhuis had kunnen liggen, dat ik in de berm had kunnen liggen, over de kop met de auto, de andere auto tegen me aan had kunnen hebben. De realisatie hoe belachelijk veel geluk ik heb gehad. De tranen vloeide van de schrik. Gelukkig was het niet druk op de weg en kon ik nog goed genoeg opletten.
Eenmaal thuis heb ik een hele tijd bij mn vader gezeten. Ik had denk ik even het gevoel van veiligheid nodig. En ouders geven je die, hoe oud je ook bent.
Vandaag moest ik weer met de auto naar stage, zelfde route, zelfde weg, zelfde afrit. Ik had de schrik er nog goed inzitten, remde veel meer voor de bochten en kreeg de kriebels in mn hele lijf bij elk zuchtje wind die m'n auto duwde.
Bij elke beweging die leek op het moment van slippen.
Je denkt dat als je zo'n moment meemaakt dat je denkt: dit is het, dit is het einde.
Maar dat had ik helemaal niet. Het gebeurd allemaal zo snel. Alleen de gedachte die het slippen oplossen kwam gelukkig naar boven.
Ik ben ook nog steeds verbaasd over hoe rustig ik bleef en normaal kon blijven rijden en gewoon kon parkeren. Ik raakte niet in paniek, ik raakte niet in de stress, ik bleef rustig, ik handelde snel. Ik ben dan ook niet zo'n iemand die snel in paniek raakt, maar op zo'n moment zal het sneller gebeuren denk ik, ookal moet dat dan juist niet gebeuren. Alleen mijn vader was niet verbaasd dat ik zo rustig bleef. Waarom weet ik niet, maar het is mij zelf ook opgevallen dat als er in de auto iets gebeurd dat ik rustig blijf, adem haal en weet wat ik moet doen. Slaat de auto af, draai ik simpelweg de sleutel weer terug en heen. Ik ken mensen bij wie dat al anders gaat. Ik reed een keer op de snelweg toen ik ineens niet meer kon gasgeven. Heel rustig stuurde ik naar de vluchtstrook, stopte, starte de auto opnieuw en reed weer weg.
Ik snap niet hoe ik zo rustig blijf, maar ik ben er erg dankbaar voor en blij om.
Het blijft in mijn hoofd spoken wat er had kunnen gebeuren en hoeveel geluk ik heb gehad.
Ik ben zo dankbaar voor de beschermengel die over mij waakt. <3
Ik heb geen idee wie je bent, maar bedankt!
Er zijn nog geen reacties.