My story
Ik heb jaren lang Habbo gespeeld. t begon als afleiding. omdat het net uit was met mn vriend en ik daar niet aan wilde denken en ik was in notime razend populair. iedereen wilde bevriend met me zijn. oa een jongen: Gangstaboy33..
We raakte ontzettend goed bevriend en op een gegeven moment vertrouwde ik hem zo dat ik hem ook over mn priveeleven begon te vertellen. Waarom het uit was gegaan met mn vriend enzo. Hij leek me te begrijpen.. Hij was zo lief voor me..
We spraken na een tijdje elke dag ergens anders in het spel af. en praatten over de meest persoonlijke dingen, hoe het thuis ging, over onze vrienden enzo en ga zo maar verder.
na een tijdje vroeg hij of ik de echte hem wilde leren kennen en ik vroeg wat hij bedoelde. Hij wilde mn msn. Ik vertrouwde hem dus die heb ik hem gegeven, en ook daar spraken we elkaar elke dag.
na een week vroeg hij of ik een cam had. "Ja," zei ik. Ik moest hem aanzetten en mezelf laten zien van hem. Hij zei dat ie nieuwsgierig naar me was en wel genoeg had van mij op foto's zien. "Alleen als jij het ook doet," zei ik. Dus ook hij zette zijn cam aan.
We camde en praatte elke dag. Er was niks aan de hand. Na een tijdje werd ik verliefd op hem.. Hij zei op het begin dat ie t nog wel schattig enzo vond maar er niks mee wilde doen omdat hij 3jaar ouder was als mij en dus het leeftijdsverschil te groot vond en ik accepteerde dat.
Het was echt fijn om een vriend zoals hem te hebben, gewoon bij hem terecht kunnen wanneer het maar nodig was en ik probeerde mn gevoelens maar aan de kant te schuiven door op een andere manier tege hem te gaan praten. Ik dacht dat het dan wel weg zou gaan.
Hij merkte waar ik mee bezig was, dus dat ik mijn gevoelens voor hem aan het wegstoppen was. Hij vroeg me verkering. Aan de ene kant was ik super blij, want ik was nog totaal niet over hem heen, maar aan de andere kant verbaasde het me ook, omdat hij eerst had gezgd dat hij er niks mee wilde doen vanwegen de leeftijd. "Ik heb nagedacht," zei hij. "Je bent eigenlijk wel heel erg lief en leeftijd is maar een getal toch?" Ik vond dat hij gelijk had. Dat leeftijd inderdaad maar een getal was, dus ik had ja gezegd.
Maandenlang was ik het gelukkigste meisje van de wereld. Tom zn vriendin.. Maar al snel veranderde dit.
"Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig," zei hij. "Ik begreep niet wat hij bedoelde, omdat ik nog maar 13jaar oud was en me er eerder nooit mee bezig gehouden had. "Ik wil meer van je zien, meer van je lichaam" Toen schrok ik toch wel een beetje, want op mijn vader en broer na waren er nog nooit jongens die me hadden gezien, dus al helemaal geen jongens die er om vroegen, want ik was erg onzeker over mezelf, vanwege mijn overgewicht. "Ik wil het niet.." zei ik. "Ik vind mezelf niet mooi genoeg" "Meid, je bent prachtig, niet zo onzeker over jezelf,"
Dus zo gezegd zo gedaan.. Ik moest me uitkleden voor de cam voor hem. Eerst was het nog maar een keer. Een week later was het alweer om de dag en voor ik het wist zat ik 2 tot 3x per dag naakt voor de cam.
Ik walgde van mezelf, elke keer als ik iets voor hem moest doen moest ik huilen en hij zei me dan dat dat niet nodig was, omdat ie me mooi vond en het tussen ons zou blijven.
Ik geloofde hem maar toch voelde het op een of andere manier niet goed om te doen, maar daar probeerde ik niet naar te luisteren, want ik wilde hem niet kwijt als mijn vriendje.
Na een halfjaar zakte de gevoelens voor hem weg. "Sorry, maar ik maak het uit met je. Mijn gevoelens zijn weg, het spijt me" "Maakt niet uit," zei hij. Je gaat toch gewoon door met wat je doet voor de cam. Ik vind het wel opwindend allemaal" Ik begreep er allemaal niks van, maar durfde niks tegen mijn ouders of vriendinnen te vertellen. Ik sloot me van iedereen af. Dit was mijn fout en dus ook mijn eigen schuld.
Na een paar maanden vond mijn moeder de messen en de bloedvlekken op mijn kamer. Ze confronteerde me ermee en toen heb ik haar alles verteld. Ze schrok van mijn verhaal, maar begreep het ook. Tot dat ik zei dat ik door moest met waar ik mee bezig was, omdat ik me verantwoordelijk voelde voor mijn daad. Ik mocht van mijn ouders geen contact meer met hem, alles moest fort in het geheim. De gesprekken via telefoon voerde ik met hem dus ook fort buitens huis.
Dit hebben we zo wel een halfjaar volgehouden. Daarna kwamen mijn ouders erachter dat ik nog contact met hem had. Ze waren ten einde raad, en ik moest daardoor mijn telefoon inleveren en mocht voorlopig niet meer achter de computer.
'Waar was ze?' dat was wat Tom zich afvroeg en na een tijdje is het me gelukt om achter een computer van school te kruipen. Toen ik mijn mailbox opende had ik ruim 50 berichtjes van hem die allemaal op het zelfde neerkwamen: "Waar blijf je, ik mis je aanwezigheid" Ik legde hem de situatie uit en de volgende dag kreeg ik van hem een mailtje terug: "Oke, is goed. Zie je over een maand." En toen begin alles weer opnieuw.
Weer elke dag voor de cam.. Maanden lang.. Tot mijn ouders er achter kwamen dat ik alsnog weer contact met hem had. Ze probeerde het deze keer op een andere manier, door gewoon met me te gaan praten en me te vragen naar het 'waarom?' Ik legde mijn ouders alles uit, want ik wilde eigenlijk dolgraag van hem af en mijn oude leven weer oppakken, maar ik wist niet hoe, omdat ik fort bang hem hem geworden was door alles wat hij fort tegen me had gezegd van bedreigingen en ga zo maar door. Mijn ouders beloofde me te helpen en toen heb ik hem overal verwijderd. En inderdaad, een hele tijd niks van hem gehoord. Tot hij me opbelde. "Ik weet je overal te vinden," zei hij. "Waar je ook bent, je komt niet meer van me af." In paniek heb ik toen de verbinding verbroken en zijn naam in mn arm gesneden. Niet te diep, want dan wist ik dat het voor altijd zichtbaar zou blijven en dat was wel het laatste wat ik wilde. Dan zou ik echt voor altijd met hem rondlopen, maar toch. Sinds die dag heb iik niks meer van hem gehoord, maar ik bleef bang. Elke dag in onzekerheid wanneer hij me kwam opzoeken enzo.
Een jaar later vond mijn moeder dat het genoeg geweest was. Ik verzamelde al mijn dagboeken en ben naar de politie gegaan. Daar heb ik huilend mijn verhaal gedaan. Ze vonden het allemaal heel erg wat ik had meegemaakt, maar er gebeuren veel ergere dingen in de wereld, zeiden ze. Dit brak me en heeft me uiteindelijk doen te besluiten mijn aangifte in te laten trekken omdat hij er anders toch met een waarschuwing of een geldboete ofzo vanaf kwam, omdat ik op het begin gewoon meewerkte. Ze hebben hem wel opgebeld. Nja, zijn ouders opgebeld. Eerst ontkende hij alles, maar later heeft hij toch alles bekent en kreeg ik ineens een bericht op what's app van een onbekent nummer: "Het spijt me voor wat ik je allemaal heb aangedaan. Ik bedoelde het helemaal niet zo. Het was gewoon een grapje. Gewoon voor de lol.." Ik heb toen nog een heel lang en heel goed gesprek met hem gehad en begreep later ook dat hij gewoon een zielig persoontje was en het daarom had gedaan. ?Het lag niet aan mij, maar aan hem, maar toch voelde ik me na die tijd nog erg vies doordat het bij me door begon te dringen wat er eigenlijk allemaal was gebeurt. Het was hartje zomer, maar ik liep rond in kooltruien en douchte met mijn kleding aan. Ik wilde niet meer naar mezelf kijken of wat dan ook. Het voelde alsof mijn lichaam nogsteeds van hem was..
Nu ben ik 2jaar verder. Heb ik zware therapieën en dus een relatie met Sander, maar de maanden van oktober t/m december blijven voor mij zwaar. Ik heb geen idee waarom juist die maanden. Oktober, omdat ik hem op 6 oktober 2009 voor het eerst sprak in Habbo, de plek waar alles uiteindelijk begonnen was, maar waarom ik er ook nog last van heb van november t/m december is mij een raadsel. Wel weet ik dat ik dus nooit meer 100% mijn leven meer terug zal krijgen en altijd moeite blijf houden met sex en die soort dingen hierdoor en nooit meer van nature een jongen vertrouw.
That's my story, vertrouw nooit personen gelijk. En al helemaal niet als je deze via internet kent.
Renee, 16jaar
Er zijn nog geen reacties.