To good to be true
Bam! Slap in the face.
Zo voelde het net toen ik op facebook mocht lezen dat mij ex-vriend waarvan ik in juli met verdriet van beide kanten afscheid heb genomen een nieuwe vriendin heeft.
Ik weet niet wat ik ermee moet, maar ik weet wel dat mijn hart aan diggelen ligt. Ik weet dat hij vrij is om te doen wat hij wilt, maar het is toch niet zoveel gevraagd om ook aan mijn gevoelens te denken. We zouden vrienden zijn, dan kan hij toch op z’n minst het mij persoonlijk zeggen ipv dat ik het op facebook mag lezen op het moment dat ik net weer de les in moet gaan en moet doen alsof er niks aan de hand is.
Tsja, dat lukte me ook niet. Ik barste in tranen uit. Ik probeerde het nog even tegen te houden, maar zodra de eerste me vroeg wat er was brak ik.
Het is een groot voordeel dat ik lieve mensen om me heen heb, maar het blijft enorm pijn doen.
Hoe kan iemand die zo oprecht van me hield zo makkelijk zijn gevoelens uitschakelen en doorgaan met een ander. Ik weet dat hij goed is in gevoelens uitschakelen, zo dealed hij met de meeste dingen, maar dit had ik niet verwacht.
Ik weet niet in hoeverre ik hem nog moet geloven. De woorden die hij me zei. Met de blik die hij erbij in zijn ogen had. Ik dacht werkelijk dat ik speciaal voor hem was, dat hij nooit eerder zoiets voor een meisje had gevoeld. De brief die hij me bij afscheid gaf was zo oprecht, zo lief.
Waarom denk ik altijd aan andermans gevoelens, maar doen anderen dat niet voor mij?
Op dit moment voel ik me zo dom. Dom, jong en naïef om nog te denken dat ik nog weer momenten met hem samen zal kunnen hebben. Dom dom dom. Ik bleef hopen. Hopen om samen met hem gelukkig te zijn. En het domste is: ik doe dat nog steeds.
Anderhalf maand geleden vertelde hij me nog hoe graag hij me Bern wilde laten zien. En nu..
Op m’n verjaardag een vrij onpersoonlijk berichtje en daarna 3 weken stilte. Ik maar denken dat hij het gewoon druk had of net zoals ik niet goed wat we ermee moesten en hoe een gesprek te starten. Hij was zeker druk.. met haar.
Ik had dus gelijk bij zijn nieuwe profielfoto. Hij kijkt zo gelukkig, omdat hij een nieuwe vriendin heeft. Zij maakte waarschijnlijk ook die foto.
Ik zal hem komen opzoeken samen met 2 van zijn nederlandse vrienden. Binnenkort maar eens vragen of hij dat nog wil. Als hij nee zegt ben ik pas echt diep gekwetst. Als hij ja zegt dan ga ik gewoon, ik stel me volwassen op en probeer m’n gevoelens te laten verdwijnen. Maar die nieuwe vriendin van hem mag dan wel even naar een ander continent, want die hoef ik niet te ontmoeten. En al helemaal niet om zijn nek zien hangen.
Ik voel me niet echt gebruikt, maar ik denk dat dat het beste woord is om te beschrijven. Hij was de perfecte vakantieliefde, in de winter dan, die eindigde in tranen. Maar nu voelt het een beetje van: toen was je m’n vriendin, maar verder hoef ik je niet. Het zal vast niet zo liggen, hij heeft wel 100x gezegd dat hij echt van me hield en me heel graag mee naar Zwitserland wilde nemen.
Hoe kan het? Hoe! Hoe kan iemand met zulke gevoelens zijn gevoelens zo snel uitschakelen? Hoe..
Ik bedenk met net, ik wilde hem nog een tekening sturen. Dat lijkt me nu ook niet meer zo’n strak plan, maar ik heb hem al wel verteld dat ik een cadeau mee zal nemen. Een duur cadeau die hij leuk moet vinden van mij en vaak moet dragen. Ik wilde hem een trui van onze school geven.
Ik weet niet of ik dat nu nog moet doen, maar aan de andere kant is het al beloofd.
Ik weet niet hoeveel dit veranderd voor ons. Zal hij nog met me willen praten? Of mij het liefste vergeten.
Maar dat kan niet. Hij beloofde me dat hij me nooit zal vergeten.
Ik moet met hem praten. We zijn vrienden, dan kan dat toch?
Maar wat ik van hem wil weten weet ik niet. Ik wil gewoon mijn verdriet delen met een van mn beste vrienden. Ookal doe ik hem daarmee pijn.
Hij zal toch niet zomaar zeggen: nee ik wil hier niet over praten. Het is voorbij. Ik hoef je vriendschap niet het maakt alles alleen maar moeilijker. En dan ben je ineens geblokkeerd en kun je nooit meer met hem praten.
Nee toch?
Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Elke keer als ik denk iemand te kennen doen ze toch weer iets wat ik niet had verwacht. Iets harteloos als dit. Ik kan hier niet bij.
Hoeveel heeft hij dan echt van me gehouden? Hoe speciaal was ik voor hem?
Hij zei van wel en zei dat ik dat was.
Maar doe je dan zoiets?
Mn vriendin zei: Jongens..
Jongens kunnen dat gewoon beter, hun gevoelens uitschakelen.
Mijn broer bevestigde dat.
Ja ik snap hem dus wel, maar ook weer niet.
Waarschijnlijk omdat ik weet hoe hij in elkaar zit, maar zelf niet snap dat mensen dat kunnen.
Ik was juist zo blij om een makkelijke relatie te hebben. Verliefd zijn en lekker samen zijn. Ik was zo blij het vertrouwen in relaties, liefde en mensen terug te krijgen. Ik kon beleven dat liefde echt leuk kon zijn. Maar ik moet eerst zijn verhaal maar eens weten voordat ik met zekerheid kan zeggen of ik dat vertrouwen nog kan behouden.
Ik wil risico’s nemen, ik wil niet veilig in een glazen kistje blijven wachten tot de prins op het witte paard toevallig langskomt. Ik kan het geluk niet opnieuw vinden als ik een muur om mezelf heenbouw. Maar op deze manier zorgen de jongens waarvan ik hield er wel voor dat dat gebeurd.
Bij elke keer dat mijn hart gebroken of gedeukt wordt mestel ik weer een steentje op mijn muur. Mezelf afschermen van pijn. Veiligheid. Maar geen geluk.
Ik had ook moeten weten dat het te mooi was om waar te zijn.
Er zijn nog geen reacties.