Liefde

Vroeger, vroeger was alles beter, dat hoor ik mijn oma vaak zeggen. Ik weet niet of dat met alles zo is, maar op het gebied van de liefde zeker.
Vroeger, op de basisschool, was het nog lekker simpel, je nam gewoon een vriendje. Het maakte niet uit wie, als je er maar een had. Een 'vriendje' kon je in die tijd vergelijken met een hippe handtas, was je hem zat, gooide hem weg. Zonder er een traan om te laten.
Tot dan toe gaat het goed. Maar dan komt de Liefde om de hoek kijken en beginnen de problemen. Je maakt kennis met het zweven op de wolken. Maar ook met het neerstorten. Met een uiterst pijnlijke landing als gevolg. Ik ben er inmiddels tot de conclusie gekomen dat Prince Charming niet bestaat. Geen enkele jongen is perfect, hij heeft altijd wel dingen waar wij, meisjes, niet tevreden over zijn. Toch is 'het uitmaken' niet meer zo simpel als dat het was. Daar zit die vervelende 'Houden van' voor in de weg. Vrouwen zijn soms erg lastig, ze willen aandacht, maar ook weer niet te veel, want dan wordt het weer vervelend. Ik krijg soms echt hoofdpijn van mezelf!
Het naïeve meisje dat in sprookjes met prinsen op witte paarden geloofde, is dus verdwenen. Grotendeels dan. Mijn oma vertelde me laatst dat ze, toen ze mijn leeftijd had, naar huis werd gebracht door mijn opa. Ze woonde langs het spoor, kilometers lang. Niet een jongeman wilde de tocht maken, omdat het zo koud was. Behalve hij.
Terwijl oma me dat vertelde, glinsterde haar ogen als die van een jong meisje.
Misschien zou een jongen dat ook ooit voor mij willen doen, samen met mij langs een ijskoud, besneeuwd, kilometers lang spoor naar huis lopen.
Ach, een meisje mag toch dromen?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen