Soms is de droomwereld zoveel leuker dan de realtiteit

In de vakantie kun je jezelf nog veel afleiden. Je hebt geen 'rustmomentjes' nodig, maar gaat lekker leuke dingen doen.
Nu de school weer is begonnen merk ik alweer dat ik veels te veel tijd heb om na te denken. Elke dag de 25 minuten op de fiets die me van en naar school brengt heb ik te veel tijd om te denken. Bijna elke keer eindigd mijn fietstocht in tranen om vlak voor aankomst mezelf weer te moeten herstellen om vragen te vermijden.

Mijn wereldje draait nu om overleven en proberen niet te veel na te denken aan de personen die ik zo erg mis. Moet ik ook maar niet verliefd worden op een buitenlandse student.
Eerst leek het vrij makkelijk te gaan, hij vertrok, ik ging verder met mijn leven zoals het voor hem was. Als ik aan hem dacht bleef de bekende brede glimlach op mijn gezicht verschijnen. Maar nu ik weer op school ben. Word ik overal aan hem herinnerd. Het is raar hem daar niet meer tegen te komen. Om niet meer na school langs zijn huis te fietsen om een kus te komen stelen. En doordat het contact nu wat stroef is (doordat we beiden geloof ik niet zo goed weten wat we met de situatie moeten) veranderd de geluksglimlach in een verdrietige traan van gemis.

Dus als je 's avonds dan lekker in je bed ligt. Ontsnap ik van de realiteit en vertrek naar mijn droomwereldje waar ik hem weer zie. En hij toegeeft dat hij nog steeds van me houdt.

En elke keer als ik erover nadenk klinkt het zo sneu. Klinkt het niet als een volwassen meid die haar eigen leven leidt. Het klinkt als een naïeve tiener die voor de eerste keer verliefd is.
Ik realiseer me dat ik snel weer met twee benen op de grond moet gaan staan, maar hoe doe je dat?

Hoe kun je zonder dromen..
&
Hoe kun je zonder realiteit...

Hoe vind je de balans waarin je gelukkig kan zijn.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen