My last respects to Max.

Mijn lied wanneer ik aan Max denk.





Mijn naam is Arina Vink en ik rij sinds mijn achtste paard.
Dit is mijn verhaal over een paard die mijn hart heeft weten te raken en die mij voor altijd lief is.

In 2010 brak ik helaas door een ongeluk met een pony mijn elleboog, dit heeft er voor gezorgd dat ik bang werd voor paarden.
Toen mijn elleboog genezen was, was ik voorzichtig weer begonnen met paardrijden maar door een extreme angst om er af te vallen durfde ik niet eens meer op de rug van een paard en of pony. Iemand moest zelfs naast me lopen en het paard vast houden, het was alsof ik weer een beginner was. Dit kon natuurlijk niet de bedoeling zijn om te rijden dus ben ik mijn instructrice gaan praten over hoe we het beste konden aanpakken. We kwamen tot een afspraak dat ik op een Haflinger genaamd Sylver mocht rijden omdat hij vertrouwd voor me was, hij was de enige op wie ik nog durfde te rijden.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben week na week na week op Sylver gaan rijden, hij was heel lief voor me en ik kreeg iets meer vertrouwen terug in de paarden maar omdat het een pony was zagen ze hem ook het liefst in de ponylessen, dat betekende voor mij: op een paard. Dit was niet ideaal maar het moest dus heb ik het gedaan, ik ben begonnen om op een Schimmel te gaan rijden. Dit ging tot mijn grote verbazing wel goed, zo ben ik langzamerhand gaan rijden op andere paarden.

Tot op de desbetreffende maandag dat ik op Max moest rijden, Max een KWPN'er die eigenwijs in de lessen was en vrijwel altijd in het midden stil ging staan. Ik had er een hart hoofd in dat het goed zou gaan. Toen ik hem moest zadelen ben ik in zijn stal gaan staan en hem aan mij te laten wennen. Hij was heel braaf en het was leuk om met hem bezig te zijn, ik had iets meer vertrouwen in mijn les.
Toen ik op hem reed in de bak en hem moest laten galopperen, een probleem stuk voor andere hem want daar ging hij bokken, deed hij wat ik van hem vroeg. We galoppeerde in de bak alsof we nooit anders hadden gedaan. Hij is de hele les zo braaf geweest dat ik er vertrouwen in had. ''Jongens we hebben een nieuwe paardenfluisteraar in ons midden.'' Zei mijn instructrice, net zo verbaast al ieder ander. Na dat mijn uur voorbij was om met hem te rijden vroeg ik of ik de komende les weer op hem mocht. Ja dat mocht.
(Inmiddels 2011)
Ik heb bijna een jaar lang elke week op hem gereden, ik kende zijn manier van doen en hoe hij het best liep. Lange teugels en een zachte hand dus zo reed ik hem ook. Nooit kreeg ik commentaar op mijn manier van rijden met hem, want hij liep door. Soms had hij zijn streken natuurlijk, het stil staan in het midden en het bokken maar dat was leuk. Dat was een uitdaging voor me. Maar helaas was mijn instructrice steeds vaker weg en kregen we een invaller die niet helemaal er mee eens was hoe ik hem reed. Nee korter want dit waren waslijntjes, dit was niet mooi om te zien. Ik vroeg of ik Max niet lang mocht rijden zodat hij wel liep, en toen ging het mis. Niet wetende dat dit mijn laatste keer op Max was had ik hem korter genomen en een ''ruwe'' les met hem gehad. We vonden er allebei niks aan. Na de les heb ik hem nog gepoetst en ben ik toen naar huis gegaan met een naar gevoel van de les. Omdat ik wist dat mijn oude instructrice niet terug zou komen besloot ik dat ik niet zo zou willen blijven rijden dus ben ik gestopt op de manage. Met veel pijn in mijn hart heb ik op een maandagavond afscheid genomen van Max.

Door het missen van Max en het niet weten waar ik nu heen moest ben ik een maandje gestopt met rijden(ook omdat ik weer wat had gebroken). Via via ben ik terecht gekomen bij Happination, een hele aardige vrouw die zich had gespecialiseerd op het natuurlijke rijden van paarden en het leiderschap te nemen. Daar ben ik gaan rijden, het is een fijne stal en aardige mensen ik leer veel.

(2012)
Ik had nog contact met een meisje met wie ik ooit in de les had gereden van de manage, ik vroeg haar hoe het ging met Max. Hij was kreupel, dat was genoeg om voor mij te weten dat hij zou ingeslapen worden. Een maand ging voorbij en kreeg ik twee berichten van twee meiden uit de manage die mij vertelde dat Max werd ingeslapen, een kapotte knie, en ik was gebroken. Het idee dat het paard waarvan ik zo veel hield werd ingeslapen kon ik niet goed bevatten, die avond daarna dus op een dinsdag ben ik naar hem toegegaan om nu een permanent afscheid te nemen. Ik was nog bang dat hij me na ongeveer een half jaar niet meer zou herkennen maar hij herkende me nog. We hebben een uur lang samen gestaan, ik was dol gelukkig dat ik hem weer vast kon houden. Mijn moeder die mee was gegaan heeft gezien hoe gelukkig met hem was en vond het verschrikkelijk om te weten dat ik hem nooit meer zou zien. ''Als we het geld zouden hebben had ik hem voor je gekocht.'' Zei ze me maar helaas. Nu kom ik niet uit een arm gezin maar paarden zijn erg duur. Na dat uur met Max wende hij zich van me af en had hij geen aandacht meer voor me, niks het was over. Toen ben ik nog naar buiten gegaan en daar kreeg ik nog wel zijn aandacht maar dat duurde niet lang, als aller laatst drukte ik een kus op hem en draaide hij zich van me weg. Het was genoeg, als ik geen afscheid kon nemen van hem, deed hij het wel. Nog een paar minuten lang heb ik geprobeerd om zijn aandacht te krijgen maar het mocht niet zo zijn. Max had zijn afscheid genomen van mij en het was goed zo. Ik vertelde hem dat ik van hem hield en dat ik hem ging missen daarna ben ik vertrokken.

Ik heb het overlijden van Max als heel zwaar ervaren, hij heeft mij over mijn angsten heen genomen. Hij is de rede dat ik het weer leuk vind, ik vind het weer leuk om te rijden maar het is nooit meer het zelfde.
Nu heb ik mijn eigen verzorgpaard, een Tinker genaamd Niels en hij super lief maar af en toe wanneer ik op hem rij betrap ik mezelf erop dat mijn gedachten terug dwalen naar Max en dat ik wens dat ik met hem kon rijden.

Nog steeds heb ik spijt van de laatste keer rijden op Max, ik had moeten afstappen en weg moeten gaan want dat was de beste optie geweest maar ik heb het niet gedaan. Zo graag zou ik hem nog een keer vast willen houden, hem een kus willen geven op zijn zachte neus maar dat kan niet of zelfs nog een keer rijden en dan zoals we het deden. Lange teugel en relax, niks moet. Max en ik hadden de klik gemaakt waardoor ik hem begreep zonder problemen en hij mij, hoop ik dan maar.

(2013)
Ik heb een vreselijke waarheid geleerd over Max, hij had een deuk in zijn neus maar ik dacht dat dat betekende dat als veulen zijn halster te strak zat. Dit is verre van waar, wanneer een paard een deuk in zijn neus heeft is het bijna altijd wel zo dat het paard is mishandeld.
Max heeft waarschijnlijk ijzeren kettingen over zijn neus gehad en voor waarom? Niemand die het weet behalve de eigenaren van hem toen.



Max, mijn liefste, ik hoop dat je in een fijne plaatst ben en zonder pijn. Als ik later ooit mijn eigen paard zou hebben zou ik er voorzorgen dat hij een goed leven krijgt, het leven dat jij verdiend. Heel misschien dat ik jou zelfs terug mag krijgen als een ander paard.
You'll be in my heart.