1. Lost and tired

Een gewone schooldag, een gewone dag. Dat lijkt het voor elke leerling.
Maar voor haar is het iets anders. Het is een proef. Elke dag probeert ze te slagen,
maar telkens faalt ze. Elke dag verdwijnt de lach, die in de ochtend nog op haar gezicht zat, weer opnieuw.
Niemand lijkt het te merken of juist wel. Ze zeggen dan 'trek het je niet aan!' Wat weten zij daar nu van?
Ze hebben het perfecte leventje en moeten zich geen zorgen maken. Zij wel. Elke ochtend hoopt ze dat het weer zal goedkomen.
Dat ze weer gelukkig kan worden. Ze zichzelf kan zijn, maar nee. Het was beter, maar slechts enkele woorden of acties, kunnen alles
weer verzieken. Zoals elke dag er wel iets is, maar ze is sterk hoor! Alleen niet meer voor lang...

Daar stapte ze dan. Op weg naar de bushalte. Met de hele groep. De groep die zo close moest zijn, maar het niet was.
Ondanks de zon, was ze toch aan het dromen. Aan het dromen over een heerlijke plaats, waar ze zich geen zorgen moest maken.
Teruggekomen van de andere planeet, was ze opmerkelijk stil. Ze was zenuwachtig. Ook al waren er veel mensen die ze mocht.
Toch enkele lieten haar huiveren. Ze konden verschrikkelijk zijn. Gelukkig wandelde ze naast een vriendin en bleef het de hele weg rustig en aangenaam.

Iedereen op hun gemak aan het wachten op de bus. Al pratend over het te warme weer en enkele jongens die wat hyper aan het doen waren.
Ze zat gelukkig aan de andere kant, waardoor ze toch een gevoel kreeg dat het misschien eindelijk zou stoppen.
Het was al 3 dragen gelukt. Drie dagen geen of weinig commentaar en voor al...ze lieten haar met rust.
Het liet haar weer wat gelukkiger zijn. Ze had weer hoop en wou gewoon opnieuw beginnen. Een nieuwe start.

Het bleef niet duren. De opmerkingen kwamen, van de jongens dat ze het had verwacht natuurlijk, en angst bevond er zich in haar lichaam.
'Het is haar maar,' Die kwetste, maar op dat moment gaf ze hun niet het plezier om hysterisch te gaan huilen. Ze deed gewoon. Ze hoorde ze niet.Na een tweede keer onnodige acties, en eindelijk de bus op kunnen, werd het haar wat te veel. Normaal kreeg ze wel altijd een geforceerde glimlach te onderdrukken, maar deze keer niet. Ze kon het niet meer. Nu toch even niet. Degene die ze niet wou zien, zaten gelukkig achter haar. Ze zat op een een-zit en hield haar tassen goed in het oog. Het laatste wat ze wou is dat ze zich ook nog moest belachelijk maken.

Onopgemerkt en niet expres, kreeg ze toch tranen in haar ogen. Ze focuste zich op de landschappen. Elke boom leek haar te fascineren.
Elk beeld van buiten leek dat te doen. Even vergat ze de jongens achter haar, maar wist toch dat ze er waren. Ze zouden niet stoppen.
Zij was de persoon die ze altijd zouden pakken, van af ze konden. Ook al leek het niet veel wat ze deden. Het kwetste haar. Enorm.
Ze zat diep in gedachten en wilde dat niemand haar opmerkte. De gedachten die ze had, waren zo negatief, dat als ze knipperde,
toch een paar tranen liet rollen over haar wangen. Even wou ze ze laten gaan, maar ze mocht niet tonen hoe zwak ze was.
Direct veegde ze haar waterdruppels van haar gezicht, zo subtiel mogelijk wellicht. Een jongen van voor de bus bekeek haar.
Zo leek ze zich toch te voelen. Bekeken. Een medelevende blik bevond zich op het gezicht schuin tegenover haar, maar zij wou niet kijken.
Zij wou gewoon naar buiten kijken. Ergens naartoe gaan waar niemand haar zou vinden.

Plots kwam hij naast haar zitten. Hij bekeek haar met een glimlach. Ze kon weer beginnen met fake lachen, gelukkig was ze niet zo rood.
Dat dacht ze toch. Hij vroeg of alles oké was en een moeilijk 'ja' kwam uit haar mond. Einde conversatie. Hij liep weer weg.
Dit leek meer een weddenschap om te zien of hij het durfde.
Zo voelde het ook voor haar. Haar gezicht weer naar beneden gericht en al volhoudend aan het denken. Nog even.
Naar haar kamer lopen en haar tranen de vrije loop laten.
Zo gebeurde het ook....

Hoe lang ging ze zo'n dagen nog volhouden? Zij wist het ook niet.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen