Het ene of het andere
Verliefd? Weg ermee!
Voor velen lijkt het een fantastisch iets met die knappe man die je laat voelen alsof je de prinses bent over de hele wereld. Bij de vrouwelijke populatie dan. Bij anderen gaat het om de seks, of voelen ze zich heer en meester omdat ze dat meisje voor zich hebben kunnen veroveren. Nog anderen hebben er geen mening over.
Ik wil er gewoon vanaf. Mijn lichaam dat opeens 20 raden warmer is, mijn maag die alsmaar salto's lijkt te maken in mijn buikholte en niet te vergeten, mijn stembanden die er alles lijken aan te doen om het tegen hem te roepen. Te brullen, uitschreeuwen zelfs. Maar mijn hersenen in mijn harde kop, houden mijn stembanden tegen. Zo goed zelfs, dat ik niet eens een normaal gesprek meer met hem kan starten.
Het frustreert me en het doet me twijfelen. Ik lijk wel een einzelgänger eerste klas. Misschien ben ik dat ook, maar zijn zulke mensen niet graag alleen? Iets wat ik absoluut niet graag ben.
Ik praat graag, ik sta raag bekend als "sociale, vrolijke kerel".
Toch maakt mijn hoofd mij wijs dat ik moet, oppassen met wat ik zeg. Oppassen met hoe ik gedraag. Ik heb twee kanten. De hyperactieve kant, de kant die het vaakst wordt omschreven als adhd-gedrag en de andere kant, "de doodstille kerel". Er is bij mij geen midden. Het is oftewel het ene oftewel het andere. Het ene uiterste of het andere uiterste.
Verliefd.
Het zorgt ervoor dat ik dat zogenaamde "midden" wil vinden, voor jou. Dat anderen me saai en stil vinden of dat ze me "dat adhd kind" noemen, laat me koud. Alleen voor jou wil ik "normaal" en sociaal zijn. Zodat je me mag en leuk vindt, maar ik heb dat "midden" niet, helaas.
Er zijn nog geen reacties.