2# aargh, o nee! ik moet kalm blijven, maar in een situatie zoals deze gaat dat niet makkelijk :( :(...
Vandaag is het de laatste dag voor mij om in ***, een klein dorpje in Polen. Morgen ga ik met de auto van tante Krystyna terug naar Kraków. Ik ben blij dat ik daar weer heen ga, want ook al is het hier gezellig, ik heb weer zin om gebouwen om mij heen te zien in plaats van velden. Toch kijk ik er een beetje tegen op, omdat ik daar @ moet ontmoeten. Ik kijk er niet tegen op op de verkeerde manier, maar- flashback:
Ik was 10, hij was 11. We waren op de camping samen, hij was de zoon van een vriendin van m’n moeder. Ik kende hem al sinds ik klein was, maar ik had hem jaren niet gezien. In het begin was het awkward, maar al snel werden we vrienden en deden we alles samen. We hielden handen vast, praatten met elkaar en zwommen met elkaar. En eerlijk gezegd zag ik niks achter onze relatie en vriendschap. Op een dag kwam zijn vriend langs, blonde jongen, wel oké. Later gameden we met z’n drieen iets op de laptop, en hij en z’n vriend zaten steeds met elkaar te fluisteren. Ik vond het irritant, en dat zei ik ook.Toen zei hij tegen z’n vriend, zeg het maar, en hij zei dat @ mij leuk vond. Ik was nogal klein en het was m’n eerste liefdesverklaring, dus ik schrok me dodelijk. Het ergste is dat ik nu op dit moment, nog steeds niet weet wat ik toen terug gezegd heb. Heb ik gezegd: ik vind je leuk? Heb ik gezegd: ik denk alleen over je als een vriend? Heb ik wel iets gezegd, of ben ik weggerend? Of, nog erger- heb ik hem genegeerd en gewoon verder gegamed, omdat ik gewoon te bang was om iets terug te zeggen? Of heb ik hem gezegd er later nog eens over te praten? Een dag later vertrok hij, maar dat was al afgesproken, dat kwam niet door mijn antwoord, maar ik heb hem niet gezien. Hij zij dat hij buikpijn had- om mij te ontlopen?
En diezelfde jongen ga ik morgen ontmoeten, omdat zijn moeder en mijn moeder vriendinnen zijn. We hebben elkaar al twee jaar niet gezien, en ik weet niet wat er gaat gebeuren. Mijn moeder heeft me verteld dat hij over de telefoon tegen haar zei, dat hij een privé-wandeling met mij wou houden, zonder iemand erbij. Om BIJ TE PRATEN. En mama zei het met een blik: wieuwieu
1.Hij vind mij leuk, de hele tijd, en met een gebroken hart wil hij mij mee uit vragen.
2.Hij denkt dat ik hém leuk vind, en hij mij niet dus hij wil er over praten.
3.Hij heeft me nooit leuk gevonden, maar hij denkt wel dat ik hém leuk vind.
4.Hij wil gewoon bijpraten, en meer niet.
5.Hij wil me vragen waarom ik toen zo reageerde, wat ik toen ook heb gedaan.
6.Hij is een soort van stalker en bekijkt alle foto’s van mij op facebook en wil me mee uit vragen.
Maar omdat ik als ik rustig ben, altijd de juiste beslissing neem, heb ik als eerste een vriendschapsverzoek verstuurd op facebook. Hij heeft het geaccepteerd, maar hij is steeds online als ik het niet ben en andersom. Ontwijkt hij me? Ik snap het niet. Ik heb er over gepraat met Karo, mijn BFF voor troost, ze heeft me een beetje geholpen. Maar één ding is zeker, ik kan de confrontatie niet vermijden. Ik ben sterk. Dat ben ik altijd geweest, ook al heb ik m’n zwaktes. Ik ga trots en sterk en niet trillend van angst of blozend naar hem toe, want ik ben Jolante, en ik ben voor niets en niemand bang.
#Hier schrijf ik kort over ***, het dorpje waar ik ben, ex-klasgenoten van mij zitten op deze site en ze weten waar ik elk jaar naar toe ga, vandaar ***:
*** is een klein plattelandsdorpje, met oude huizen. Sommige, zoals ons huis, zijn gebouwd tijdens de Tweede Wereld Oorlog. De meeste huizen hebben een stuk land en een tuin, en de boeren hebben velden en dieren. Wij zijn geen boeren , daarom hebben we alleen een groot stuk grond met een moestuin, bloemperkjes, een paar bomen en een appelbomengaard, met wilde appelbomen. De appels zijn niet echt lekker, maar het is fijn dingen te eten van je eigen land. Alles groeit wild in de appelbomengaard, het gras groeit torenhoog en aan de bomen kun je zien dat ze wild zijn. Als je sluipt, kun je alle kleine musjes zien die tussen de bladeren zitten, maar als ze je horen vliegen ze weg. Op het platteland heb je huisdieren omdat ze nuttig zijn: katten doden de muizen die in de muren wonen en je eten stelen, en honden jagen dieven weg. Onze buren hebben drie honden, ééntje is een Duitse Herder, maar ik weet niet meer hoe ze heet, volgens mij Kicia. Verder hebben ze twee kleine honden, Oscar en Pusia. Ze blaffen altijd als een gek als we langslopen, maar ons stuk land en hun stuk land zijn gescheiden met een hek. De grote herder zit vaak opgesloten in haar hok, omdat ze te groot, wild en gevaarlijk is om los te lopen. Er loopt ook een wilde zwerfhond los, langs de boerderijen. Ze heet Saba, en ze is niet gevaarlijk zolang je maar van haar afblijft. Ze heeft één manke-poot, die eerst gebroken was maar nu vanzelf is dichtgegroeid. Ze kan er niet mee lopen, dus ze hinkt, en ik heb haar deze twee weken helemaal niet gezien. Is ze dood? Waarschijnlijk. Er zijn nog meer dieren hier, er is bijvoorbeeld een rode kat die ik Rudka [Rode Vacht/ Roodharige] heb genoemd. Ik heb haar ook niet gezien, maar vorig jaar kocht ik van mijn eigen zakgeld worst voor haar, om haar te voederen. Ik denk dat ze van onze achterburen was, maar de katten hier worden niet gevoerd. Ze krijgen zelf hun kostje bij elkaar, en volgens mij zijn de achterburen verhuist, daarom heb ik haar niet gezien. Onze andere achterburen [ we hebben veel buren] hebben kuikentjes, en die mocht ik vasthouden, ze waren bang, maar het was toch erg lief en schattig. Wij hebben na het grote huis nog een schuur en een kleiner huis, waar mijn opa en oma dan logeren. Het is geweldig om een keertje in plats van plat, allemaal heuvels in de verte te zien, en het is heerlijk om de hele dag in het kriebelende gras te liggen en niks te doen.
Er zijn nog geen reacties.