"Geen hand vol jongens, maar een land vol jongens..."
De uitspraak die maar al te vaak gedaan wordt als je vriend het net heeft uitgemaakt. "Geen hand vol jongens, maar een land vol jongens." Je zult dit niet in dank afnemen, dat snap ik heel erg goed. Ik weet namelijk precies hoe het voelt. Natuurlijk weet ik 'dat er meer vissen in de zee' zijn, maar dat is allemaal betekenisloos als die mooiste vis je net ontglipt. Je wilt helemaal geen andere, je wilt alleen hem. En als hij er niet is, dan maar helemaal niemand. Ik kan niet ontkennen dat ik alle dingen mis. De vanzelfsprekendheid dat je gewoon samen bent, dat je elkaar altijd kunt bereiken. Na een klein gesprekje zijn al die maanden teniet gedaan. Het is net alsof ik heb gedroomd, alle momenten samen zijn mooie herinneringen. Je hoeft geen dokter te zijn om de diagnose te stellen dat ik leid aan een gebroken hart. Het positieve hiervan is dat het weer te maken is. Een gebroken hart is nog lang niet verbrijzeld. Het is alleen de kunst om de goede lijm te vinden zodat je weer verder kunt. Pas als je dat hebt gevonden kun je weer verder. Dat is wat ik vervelend vind, want je weet nooit hoe lang het duurt. Je kunt alleen maar hopen dat het snel voorbij is en dat je weer echt kunt beginnen met leven. Eigenlijk maakt het ook niet uit hoe lang het duurt. Iedereen is anders en iedereen lost het op zijn manier op. Het belangrijkste is alleen dat je jezelf altijd moet voorhouden dat het weer goed komt. Daar zal ik dan maar eens mee beginnen.
Er zijn nog geen reacties.