De blauwe roos (Deel 3)
Jan en Julia waren doodmoe en mochten even liggen in de logeerkamer van Oma. Jan zat vol van de koekjes en thee. "Zo, dat was echt lekker. Zou ze nog meer dingen lekker kunnen maken?" Zei hij. Julia zat meer met iets anders in haar hoofd. De Oma gedroeg zich vreemd over het verhaal van de blauwe roos. "Jan, wil jij niet te weten komen waarom je Oma geen contact mocht hebben met jou?" Jan was dat helemaal vergeten en dacht na..."Ja je hebt gelijk, dat is nog steeds een raadsel!" "Laten we het vragen dan." Zei Julia en ze sprong al van het bed af.
In de woonkamer zat Oma naar de tv te kijken. Julia en Jan stonden vanaf de gang te kijken.
"Nou ga vragen dan!" Zei Julia tegen Jan die verlegen werd. Jan liep naar z'n Oma toe die op haar stoel zat.
"Oma, waarom...waarom hadden we elkaar niet eerder ontmoet?" Vroeg hij verlegen. Oma keek hem aan met een verbaasd gezicht en vroeg: "Wat bedoel je toch lieverd?" "Nou, u wou iets vertellen over de blauwe roos?" Zei Jan. Oma's gezicht werd bleek en schrokte ook nog. Jan zag dat aan haar. "Oma, vertel me toch wat er was gebeurd vroeger!" Zei hij. Opeens kwam Julia te voorschijn vanaf de gang en ging bij Jan staan. Oma twijfelde heel even, maar zei uiteindelijk: "Oke, ik heb het al meer dan twintig jaar aan niemand verteld, maar jullie moeten me beloven: Als je het weet ga dan vanavond nog snel terug naar huis!" Jan en Julia keken geschrokken. Oma stond op en deed de ramen dicht en de deur op slot. "Dat mens mag niet te horen krijgen dat jullie het gaan weten nu..." Zei ze met een trillend stem. Julia was verbaasd. "Welke mens?" Vroeg ze. Oma ging bij haar stoel weer zitten en ging diep zuchten..."Moeten jullie geen thee hebben voordat ik het vertel?" Vroeg Oma nog voor de zekerheid. "Nee verteld u maar!" Zei Jan en ging samen met Julia op de bank zitten om te luisteren.
"Lang geleden, toen ik een wandeling maakte door het bos. Was ik een soort bloem tegen gekomen, het was een hele apparte bloem. Het was een roos die niet van rood was zoals het moest zijn...Maar het was juist blauw." Zei Oma. Julia en Jan vonden het vaag maar gingen verder luisteren. "Dat roos was behekst. En had duistere krachten...Ik wist dat toen nog niet. Ik raakte de roos aan..." Oma stopte even met vertellen en nam een slok thee. "En hoe ging het verder?" Vroeg Julia.
"Dat roos was dus behekst, en toen ik het aanraakte wad de lucht niet blauw meer, maar grijs en zwart. Het begon hard te waaien. Een donderslag hoorde je, toen ik weg wou gaan stond ze daar voor me...Ik vergeet dat gezicht nooit meer!" "Wat welke gezicht, wie was daar?" Vroeg Jan. Oma ging verder vertellen: "Het was een vrouw waarvan ik dacht dat die allang dood was, maar nog bleek te leven. Het was geen gewoon mens meer, het was een heks geworden!" Julia begon het niet meer leuk te vinden en dronk door de zenuwen teveel thee.
"De heks had een vloek over me uitgesproken, dat ik voor altijd nooit het bos meer kon verlaten. De blauwe roos is namelijk een roos die het leven spaart van de heks en duistere krachten heeft. De heks leefde vroeger als een gewone vrouw die zich vaak bezig hielt met zwarte magie." Jan begon het ook eng te vinden...Hij dronk ook veel thee op door angst. "De heks had toen ze dood was een soort afspraak met de duivel gemaakt. Dat ze zou terugkeren op aarde om een nieuwe start te beginnen, en de duivel gaf haar de blauwe roos mee. Waar haar leven word gespaard. Wie de blauwe roos uit de grond trok zou eerders sterven door de vloek, want de heks zou ook sterven. Maar die ene die haar vermoord hebt gaat mee."
Jan en Julia stonden te trillen van angst. "En toen was uw dus verdwenen en daarom denkt iedereen dat u dood bent?" Zei Julia. "Ja zo te zien van wel." Zei de Oma. "En daarom mocht je me nooit opzoeken Jan, omdat ze dachten dat je me nooit zal vinden." Jan was boos. "Het is een schande dat ze je zomaar laten stikken in dit bos en word vastgehouden door een heks!" Julia had erg medelijden met de Oma van Jan. Ze kon nooit meer het bos verlaten en was voor eeuwig verdoemd. "De heks wilt het juist geheim houden over de blauwe roos, en daarom mag niemand die het heeft gezien dit bos verlaten." Zei ze. Julia was stil, Jan zat na te denken om Oma te redden...
"En daarom wil ik dat jullie nog vanavond weg gaan hier het is veel te gevaarlijk om te blijven!" Zei Oma. "We gaan niet zonder u weg!" Zei Julia. "U bent nou gevonden dus een kans op ontsnapping is wel mogelijk!" "Nee, dat wil ik niet hebben, ik ben al oud en me leven eindigt gewoon hier in dit huis waar ik zit." Zei Oma.
"Ik sta dat niet toe!" Zei Jan. "Ook al zou ik proberen te ontsnappen dan zou ik sterven als ik maar één voet uit de bos stapt." Zei Oma. Plotseling gingen de ramen open door een keiharde wind die de slot open waaide. Het was buiten een storm aan de gang. Maar de Oma zag al dat dit geen toeval was en wees Jan en Julia direct naar de logeerkamer waar ze moesten blijven zitten. Julia en Jan deden wat Oma beveelde en gingen naar de logeerkamer. Voor het raam verscheen ineens de heks...
Toen de heks op voeten lande in het huis was de storm opgehouden. "Wat moet je hier?" Vroeg Oma.
"Hé, haha niet zo onbeleefd tegen je gast!" Zei de heks met een eng stemmetje. "Het is weer weekend dus ik kom kijken of alles hier goed gaat." "Oh, het gaat prima!" Zei Oma. "Weet je het zeker, geen bezoekers gehad?" Vroeg de heks. "Haha, nee waarom zou ik bezoek moeten hebben?" Zei Oma. De heks keek rond de woonkamer. Ondertussen zaten Jan en Julia met hun oor tegen de muur te luisteren..."Ik heb vandaag iets gevonden in het bos, ik vond een fiets dat zeker van een kind was geweest! En het kan niet lang geleden zijn want de sporen waren nog vers!" Zei de heks. Oma deed net alsof ze van niks wist. "Een fiets? Ik heb hier echt niemand voor de deur gehad hoor." Loog Oma.
Maar de heks was niet dom...en vroeg: "Mag ik jou logeerkamer eens zien?"
Er zijn nog geen reacties.