De blauwe roos (Deel 2)
De blauwe roos (Deel 2)
Julia en Jan gingen door het bos, het was er dood stil en er was geen henkel dier te bekennen. Het beviel Julia al helemaal niet, zeker niet omdat ze de verhalen weet van wat er vroeger gebeurd was. Jan zat niet echt met de verhalen in ze hoofd wat Julia hem had verteld. Hij dacht alleen maar aan ze Oma. Hoe zal ze eruit zien? Zou ze aardig zijn? Allemaal dingen die hij graag te weten wou komen.
"Jan, ik hoorde wat!" Zei Julia opeens. Ze stopte met fietsen. "Wat is er aan de hand dan?" Vroeg Jan. "Gewoon ik dacht dat ik iemand hoorde lachen..." Jan moest weer eens zuchten. "Jij zit gewoon met dat verhaal van die zogenaamde heks in je hoofd!"
"Jan, kijk nou met wat je zegt hoor!" Zei Julia. "En dan?" Vroeg Jan. "Dan komt de boze heks mij ontvoeren ofzo? Laat me niet lachen." Julia kon er slecht tegen dat Jan het niet geloofde. "Oke, je hebt wel gelijk zijn we klaar? Dan kunnen we door!" Toen gingen ze door fietsen door het donkere bos. Na een paar minuten fietsen ging het pad niet meer door. Julia ging stoppen..."Wat is er waarom ga je niet meer door?" Vroeg Jan. "Het pad eindigt hier we kunnen niet meer door." Jan ging van de fiets af en bekeek het even.
"Je hebt gelijk, het stopt hier." "Kunnen we niet terug gaan Jan? Er is vast nog een andere weg." Zei Julia. Het bleef eventjes stil...Jan draaide zich om naar Julia. "Ja misschien heb je gelijk. Maar iets viel me gek op nu." "Wat dan?" Vroeg Julia. "
Jan wees naar de struiken die bij het einde van het pad stonden. Je kon voetafdrukken op de grond zien die achter het struik door gingen. "Eh dat is gek, en die voetjes zijn nog erg klein ook!" Zei Julia. Jan vond dat er iets vreemds aan de hand was. Welke mens op de wereld had zulke kleinen voetjes en ging van het pad af om door te gaan? "We gaan kijken waar het heen gaat oke?" Maar Julia was het daar niet mee eens. "Ohnee, geen denken aan! als ergens het pad niet meer verder gaat is dat geen goed teken dus ik zet geen stap meer voor!" "Doe het voor mij dan, en ik ben bij je als er wat gebeurd toch?" "Ja, maar als ons beide iets overkomt wie vind hier ons dan? Niemand weet dat we helemaal hier naartoe zijn gegaan!" Daar had Julia gelijk in vond Jan, maar het was nu of nooit. Ze waren al zover gekomen, nu opgeven zou zonde zijn. Jan begon zelfs te smeken aan Julia om niet terug te gaan.
"Oke, vooruit dan maar. Maar wel opschieten dan want het is al negen uur geweest!" Jan was blij en trok Julia mee om verder te zoeken, maar Julia liet perongeluk haar fiets achter dat ze vergeten was...
Er was onrust bij het huis van Jan. De moeder moest huilen. "Hij is weggelopen! Ik weet het zeker!" De vader probeerde haar te kalmeren: "Op het brief stond toch dat hij alleen met Julia er tussen uit was. En ik had de ouders gebeld van Julia, en het is zo lieverd." "Nou, ik geloof er niks van." Zei de moeder. Ze ging naar de keuken lopen en zette koffie klaar. "Als hij over twee uurtjes nog niet thuis is ga ik hem zoeken!"
Ondertussen waren Julia en Jan de voetafdrukken nog steeds aan het volgen. Het leek eindeloos..."Zijn we nog je Oma aan het zoeken of volgen we nou gewoon die stomme voetafdrukken?" Zei Julia. Jan zei niks terug en bleef kijken waar de voetafdrukken verder gingen. Opeens kwamen ze op het gras te staan en de voetafdrukken waren niet meer te vinden..."Verdomme, nu kunnen we nooit te weten komen waar het heen ging!" Zei Jan. Julia was doodmoe en ging even zitten op het gras. Ze moest ineens aan haar fiets denken. "Ik heb me fiets laten staan daar helemaal terug!" Zei ze. "Lekker slim weer." Zei Jan een beetje chagerijnig. "We lopen al kwartier, dus geen denken aan dat we terug gaan." "Maar Jan, ik moet wel! Dat fiets koste me vroeger twintig euro!" Julia bleef door zeuren over haar fiets. Jan werd er gek van..."Oke oke, we gaan terug! Maar dan ook helemaal terug want het heeft geen zin meer om verder te zoeken, we hadden er al lang moeten zijn." "Ja, jij wou zo graag die voetafdrukken volgen." Zei Julia.
Toen ze waren uitgerust besloten ze terug te gaan. Alles was voor niks geweest...Dacht Jan. Opeens rook Julia dat er iets gebakken werd. "Ruik jij dat ook Jan?" Vroeg ze ineens. Jan rook het ook ineens. "Ja je hebt gelijk, er word iets gebakken!" Julia was altijd erg goed met ruiken en ging de geur volgen. Het kwam vanaf het westen.
Even later toen Julia en Jan de geur gingen volgen, kwamen ze aan bij een openplekje in het bos...Een mooi huisje van witsteen en oranje dak stond daar met een schuurtje ernaast. Er kwam rook uit de schoorsteen. "Iemand woont hier!" Zei Julia. Jan begon gelijk aan z'n Oma te denken. Zouden ze haar toch eindelijk gevonden hebben? Hij bleef niet wachten en ging samen met Julia naar de deur. Julia had ook best veel honger gekregen na zo lange reis. Jan klopte op de deur. Toen bleef het stil...
Opeens ging de deur open en stond er een oude vrouw in haar blauwe jurk die het open deed. "Zozo, wie hebben we hier? Het is wel erg lang geleden dat er iemand voor me deur stond!" Zei ze met een oud stemmetje. Ze keek eerst Julia aan en toen Jan. Ze herkende de gezicht van Jan van z'n moeder's kant. "Jan!" Zei ze. Jan schrok er een beetje van en werd verlegen. "Bent u me Oma?" Vroeg hij. De oude vrouw moest lachen. "Haha, ja tuurlijk ben ik dat! Wat ben je groot geworden zeg!" Jan was blij geworden en ging haar omhelzen. Julia stond er alleen maar bij te kijken. De Oma keek haar weer aan. "Zozo, en je hebt ook al een meisje!" Zei ze. Julia schoot in de lach.
"Hahaha, sorry mevrouw maar we hebben geen verkering met elkaar hoor." "Oh wat jammer nou, jullie stonden al goed bij elkaar!"
Toen ze binnenzaten had Oma al thee klaar gezet. "Lusten jullie thee?" Vroeg ze vanuit de keuken. "Ja!" riepen Jan en Julia tegelijk. Toen Oma erbij kwam zitten, vertelde Jan en Julia hun reisverhaal hier naartoe. Oma was best wel een beetje geschrokken..."Dus je bent weggelopen Jan? Waarom?" Vroeg ze. Jan legte uit hoe het eraan thuis toe ging.
"Dus ik mocht u nooit opzoeken en ik wou u graag ontmoeten." Zei Jan. De Oma begreep het allemaal. "Tja, kinderen...Het is een lang verhaal waarom ik geen contact met jullie mocht hebben. En dat allemaal om een blauwe roos en...." Oma stopte meteen met praten alsof ze zich versproken had. "Ik heb ook nog taart voor jullie!" zei ze gelijk en ging naar de keuken. Jan vond de koekjes uit de trommel die op tafel zat erg lekker en kon er niet van afblijven. Het viel Julia op dat de Oma geheimzinnig deed over het verhaal dat ze geen contact mocht zochten...Ze begon over een blauwe roos en stopte ineens met vertellen. Hier klopt iets niet...
Einde deel 2
Er zijn nog geen reacties.