De blauwe roos (Deel 1)
Hallo, ik ben Danny. Ben zestien jaar, en ik schrijf al vanaf me twaalde ergens. Ik begon het leuk te vinden en begon veel meer dingen te schrijven die ik allemaal zelf bedacht had. Ik heb vaak humorverhalen geschreven en af en toe ook een thriller.
Maar dit keer wil ik het vanaf de andere kant proberen, zoals sprookjes. Ik hoop dat deze verhaal leuk is. Ik heb het moeilijk kunnen bedenken omdat ik het heel orgineel wou hebben. Ik hoop dat jullie het eerste deel leuk vinden, deel 2 komt nog.
Veel leesplezier!
"Waarom mag ik nooit naar me Oma?" Vroeg Jan die boos naar z'n moeder keek. Er viel een stilte eerst in de keuken, je hoorde alleen nog de vogeltjes fluiten die buiten zaten. De winter was voorbij en de Lente was pas begonnen. De moeder ging zuchten...
"Jan luister eens, je weet dat ze graag geen bezoek wilt ontvangen. Ze is al erg oud en het liefst wilt ze rusten." "Ja, maar ik mis haar zo erg Mam!" Bleef Jan volhouden. Het was duidelijk te zien dat de moeder er moeite mee had om over Oma te beginnen. Jan vroegt zich af waarom. Jan bleef maar door en door vragen aan z'n moeder over Oma.
"En nu is het mooi geweest, naar je kamer!" De moeder kreeg teveel stress door Jan. Jan wou nog het woord overnemen maar liet het erbij zitten. Hij liep kwaad naar z'n kamer en gooide de deur met een knal dicht. Jan was elf jaar en nooit in z'n hele leven heeft hij Oma gezien. Nooit mocht hij haar opzoeken, want anders was het weer te ver en dan was het weer te laat. Het waren gewoon allemaal smoesjes! Misschien leeft z'n Oma niet meer en dat hij daarom haar nooit kon opzoeken. Hoe zou ze eruit zien? Misschien wel heel erg oud? Heeft ze een leuk huisje? Woont ze samen of is ze alleen? Hij wist er helemaal niks van.
Plotseling hoorde hij een auto aankomen van buiten, hij keek door het raam. Julia was zojuist weer thuis gekomen van de camping. De buurmeisje van Jan die elkaar al jaren kennen. Ze hadden elkaar al voor het eerst ontmoet op de kleuterschool en kwamen zo achter dat ze buren waren. Maar ze werden meer dan alleen buren, ze werden vrienden. Jan vondt Julia vaak leuk, aardig meisje, helpt altijd haar ouders overal mee, en hielt veel van dieren. Jan ging zwaaien naar Julia. Julia zag het toen ze uit de auto kwam en zwaaide vrolijk terug. Toen ze naar binnen ging met haar ouders ging Jan naar z'n bed toe om te gaan liggen en een boek te lezen. Hij las altijd het verhaal van Hans en Grietje, hij vond het een mooi verhaal en zeker met dat Heks erin. Stel je eens voor dat zo huis echt had bestaan van snoep en cake, en Jan was Hans geweest en Julia was dan Grietje geweest, en zijn geheimzinnge Oma was dan de vrouw geweest erin, maar dan geen heks. Elke dag wandelen in het bos met Oma en Julia, huisdieren hebben, en voor de rest een eindeloze leven leiden. Jan bleef tot de avond de hele dag dromen erover. Opeens riep z'n moeder voor het eten. Jan had best trek en ging naar beneden.
De vader was al thuis gekomen van werk.
Het was stil aan tafel. De moeder was bijgekomen van de stress. De vader zat te dagdromen over vakantie in Italië. En Jan zat met Oma in z'n gedachte. Hij nam weinig van z´n soep. De moeder had dat gezien en vroeg wat er aan de hand was. "Jan, het spijt me van vanmiddag. Maar geloof me, het is echt beter dat je niet naar je Oma gaat." Jan begon het zat te worden gooide ze eetlepel neer en ging van tafel.
"Waar ga je heen? Zo doen we hier niet in huis Jan!" Zei de vader. Maar Jan negeerde z´n vader en rende naar boven. Hij wou hem achterna gaan maar ging toch niet. "Hoe moet dit nou verder John?" Zei de moeder. "Dit kan niet langer!"
Intussen zat Jan boven op ze bed. Hij was zo kwaad geworden op hun. Hij voelde dat z´n ouders iets verborgen hielden voor hem over Oma. Jan wou dit niet meer langer, en besloot vroeg in de ochtend weg te lopen van huis om Oma te zoeken. Hij hoorde wel ooit waar haar huisje vermoeddelijk is. De nacht ging voorbij en Jan stond om zes uur in de ochtend op om zich aan te kleden en tas in te pakken. Hij liep heel voorzichtig langs de kamer van de ouders. Die sliepen nog als een roos. Beneden ging hij in de kast kijken om eten mee te nemen. Hij koos voor Chips, koekjes, en hij nam ook frisdrank mee. Daar zou hij de hele reis mee moeten doen. Maar hij wou niet in ze ééntje op zoek te gaan naar Oma. Zou Julia ook mee kunnen?
Julia liet de hond uit om kwart over zes. Ze was nooit een uitslaper en genoot altijd van de vroege ochtend. De lucht die altijd fris was, daar houdt ze van.
"Psst..!!" Klonk er ineens. Julia schrok zich en keek om zich heen, ze stond naast het park. Het bleef stil..."Psst..!! Julia!" Dat stem herkende ze meteen, het was Jan die achter het struikgewas zat in het park en kwam te voorschijn. Julia schrikte een beetje en moest lachen, ze keek hem na hoe hij een schooltas bij zich droeg.
"Jan, jij slaapt toch altijd uit? En de school begint pas Maandag weer hoor!" Jan moest zuchten..." Julia, ik...ik ben van plan weg te lopen." Julia keek hem geschrokken aan. " WEGLOPEN? waarom?!" Jan ging haar uitleggen waarom hij ervandoor wou gaan en dat hij z´n Oma wou vinden. Julia keek met grote ogen naar hem en bleef stil terwijl hij ging door praten. "Dus mijn vraag is, wil je met me mee? We komen heus wel weer terug hier." Zei hij verlegen.
"Jan je bent niet goed bij je hoofd, straks worden onze ouders bezorgd en schaken ze de politie in, dan zijn we echt in de problemen!" Jan ging zuchten. Het bleef even stil..."Oke dan, als jij niet mee wilt dan ga ik wel in me ééntje opzoek naar me Oma." Jan liep met tranen weg bij Julia. Julia keek hem na en hielt haar hond aan de lijn. Ze kon hem niet zo alleen laten, straks gebeurd er met hem wat en wie moet er dan voor hem klaarstaan?
Onderweg liep Jan de weg op, onderweg richting het bos. Het was bijna kwart voor zeven. Opeens hoorde hij een fiets aankomen van achter. Hij keek om...Julia was met de fiets hem achterna gegaan. Jan stond verbaasd te kijken toen ze aankwam. Toen ze hem had ingehaald stopte ze even."Weetje, met de fiets gaat het sneller!" Zei ze. "Dan hebben we zo je Oma gevonden en dan zijn we nog voor de avond terug thuis! Ik heb al snel toen ik me hond thuisbracht een briefje achtergelaten bij me ouders dat ik met je weg ben, en heb nog ook een brief bij je ouders achtergelaten ook, bij de voordeur." Jan was blij dat Julia met hem meeging. Hij sprong bij haar achterop op de fiets en ze gingen samen verder.
Na een uurtje fietsen stopte ze even bij het begin van het bos waar ze moesten zijn. Julia herkende het begin stukje van het bos. "Moeten wij nou hierdoor heen Jan?" Vroeg ze. "Ja hier moeten we zijn, me Oma woond als goed is ergens in het bos had ik gehoord." Julia was gelijk bleek geworden en stapte van haar fiets af.
Jan keek haar verbaasd aan. "Is er wat Julia? Ben je moe?" Julia keek Jan aan. "Ik wil niet dat bos in Jan..." Zei ze. Jan keek haar raar aan. "Hoezo niet dan?" Vroeg hij. "Weet je dat dan niet Jan? Dit is geen gewone bos, het heeft vaak in de krant gestaan dat dit bos behekst was ofzo." Jan moest nu lachen door Julia´s verhaal. "Haha, sorry hoor...Maar BEHEKST?" Julia knikte. "Het is zo Jan, de mensen die hier doorgingen waren van de aardbodem verdwenen, en volgens de legende leefde hier vroeger een oude vrouw die rond het jaar 1899 hier woonde in het bos. Het was geen gewone vrouw ook." Jan begon het nu helemaal raar te vinden. "Geen gewone vrouw? Hoe bedoel je?" Vroeg hij.
"Haar naam was, zoals men het zegt: "Selina" En ze woonde in het bos, de mensen zagen haar als de heks van het bos. Ze verdween ook, niemand had haar ooit terug gezien." Jan moest weer lachen. "Julia je moet niet altijd zulke dingen geloven, en bovendien is het wel erg lang geleden!" "Ja, maar het schijnt nog dat ze er is Jan. Wacht eens even...Zou het je Oma kunnen zijn?" Jan stopte met lachen. "Mijn Oma is geen heks hoor!" Zei hij beetje boos. "Maar waarom mag je niet haar opzoeken dan? En waarom staat ze zo afgesloten van de buitenwereld?" Daar had Julia wel gelijk in, Jan had ook geen idee hoe dat nou precies zat met z´n Oma. "Ik vind gewoon dat we het moeten proberen Julia, het is nu of nooit. Dit is me kans om haar te ontmoeten!" "Ja, en misschien ook onze laatste dag van het leven als we het niet redden!" Jan moest zuchten..."Pff, Julia we redden het wel! Vertrouw mij maar dat we er gewoon levend uitkomen." Julia gaf het op en besloot naar Jan te luisteren. Misschien stelt ze zich ook erg aan.
Einde van deel 1
Er zijn nog geen reacties.