One Direction: Berlijn, 11-05-13

Soms maak ik momenten mee die zo onmogelijk bijzonder zijn, dat ik er alles aan doe om ze nooit meer te vergeten. Ik maak foto's, merk dan tot mijn teleurstelling dat ze nooit laten zien of voelen hoe het echt was; ik film, maar weet dat mijn ALDI-fotocamera de werkelijkheid nooit genoeg eer aan kan doen; ik schrijf alles op, zelfs al weet ik van tevoren dat ik de juiste woorden niet kan vinden om het gevoel uit te drukken dat er op zo'n moment door me heen ging.
Toch ga ik het nu nog eens proberen. Het is moeilijk om het concert van je leven in woorden te vangen--maar ik wil me later in ieder geval kunnen herinneren dat ik er geweest ben. Wat er gebeurde. Dat ik genoten heb.
Een halfuur nadat de deuren openden, sloten we (zal ik op dit punt maar eerlijk toegeven dat ik op mijn bijna-zeventien met mijn moeder naar One Direction ben gegaan? Goed, dan hebben we die vast gehad) aan in een immense rij mensen die voor de O2 stond te wachten. Op dat punt was ik er, eerlijk gezegd, heilig van overtuigd dat deze avond een drama zou worden. Ik zag half-huilende meisjes onderdrukt worden in de gigantische massa, mijn arm werd (zonder overdrijven) bijna gebroken omdat een of andere hysterische moeder kwaad werd toen ik me vast probeerde te houden aan mijn éigen hysterische moeder... en het ergste was dat de rij zo lang was dat we ongeveer drie kwartier later een meter dichter bij de ingang van de zaal waren gekomen. Omdat het concert tien minuten later zou beginnen, was ik doodsbang dat ik het concert zou missen omdat de rij gewoonweg niet vooruitging.
Alsof ik daarop gerekend had. Ik dacht dat Duitsers zo gesteld waren op pünktlichkeit, en dat die vaste zitplaatsen zouden betekenen dat zo'n concert gladjes en rustig zou verlopen. Niets was minder waar.
Hoe we uiteindelijk toch nog, eigenlijk al te laat voor het voorprogramma (maar persoonlijk vind ik Camryn niet erg interessant, dus dat was niet heel erg) maar op tijd voor One Direction, binnen wisten te komen is me nog steeds een raadsel. Op dat punt was ik denk ik al zo high van adrenaline en zenuwen dat ik eigenlijk niet meer doorhad wat er aan de hand was--en dat ik alleen nog maar vol verwachting kon staren naar dat podium voor me. (Op dit soort momenten verander ik namelijk in een rasechte fangirl. Fangirling is my one weakness. Naast stroopwafels, dan.)
En toen begon het wachten. Hoopvol voor je uit kijken naar een groot scherm vol videoclips van andere artiesten, meisjes horen gillen bij het zien van Little Mix en nog harder bij het logo van One Direction, een steeds groter wordend brok zenuwen in je onderbuik en--
Dan dat moment waarop de lichten langzaam doven en een intro-filmpje op het grote scherm verschijnt. Zoveel gegil dat het begint te klinken als iets buitenaards. Lichtjes op het podium. Silhouetten. One Direction.
Up all night schalde door de boxen en ik geloof niet dat het ooit zo raar was om een beroemdheid voor het eerst in het echt te zien. Ik heb nog steeds het idee dat alles alleen maar een droom was; iets dat ik niet echt heb meegemaakt. De trance waarin ik op dat moment verkeerde was onbeschrijfelijk, heerlijk, en overweldigend. Ik heb de tijd nog nooit zo snel voorbij zien gaan.
Het was heerlijk om te ontdekken wat voor een geweldig persoon Liam is in het echt. Om te horen dat dat geluid dat Zayn weet te produceren totaal niet voortkomt uit autotune. Om te zien dat Niall écht zo hyperactief is als een kleine stuiterbal en om in te zien dat Louis is wie hij is en niet wat andere mensen van hem maken. Om te zien dat Harry écht lachkuiltjes in zijn wangen heeft als hij zijn handelsmerk-grijns tevoorschijn haalt. En helemaal dat het tweede podium zo dichtbij mij was dat ik kinderachtig genoeg ben om te hopen dat ze mij hebben gezien (want, já, zoals me gevraagd is: ze keken herhaaldelijk mijn kant op, maar dat kan evengoed te maken hebben met het feit dat er mensen in mijn blok zaten met geweldige banners.)
Nog mooier was het feit dat alles en iedereen in die O2-hal (hoeveel mensen erin konden weet ik niet, maar het waren er in ieder geval een heleboel) gefixeerd was op die vijf figuurtjes. Het kippenvel op mijn armen toen Moments een koor van duizenden mensen veroorzaakte; dat het opeens zoveel logischer is om Niall met een wasmand op zijn hoofd te zien, zelfs als je weet dat het eigenlijk nergens op slaat; of Twitter-vragen, die leidden tot een zwemwedstrijd over het tweede podium (er moet gezegd worden dat Zayn op dat moment bleef lopen), een fantastische cover van My heart will go on (misschien niet helemaal), en een heleboel plagerijtjes richting een vader die meegenomen was door zijn dochter.
Iedereen weet dat mensen altijd graag bij iemand anders willen horen en het gevoel dat ik ervan kreeg om in zo'n grote groep met hetzelfde bezig te zijn (iets waarvoor de meeste mensen in die groep ook nog een ongezonde fascinatie hebben), is onbeschrijfelijk. Als ik een nieuwe taal zou uitvinden, zou ik nog niet weten wat ik hierover moet zeggen.
Het beste concert van mijn leven? Zonder twijfel.
Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en het was geweldig en het was de meest perfecte eerste keer. Om al die gevoelens die je krijgt bij een bepaald liedje of, ik persoonlijk, bij het zien van Liams tevreden grijns, te zien samenkomen op een moment en dat moment ook nog eens te kunnen delen met zoveel mensen (en die vijf jongens in het bijzonder), is een moment dat je voor de rest van je leven blijft koesteren. Daarom hoop ik echt, voor iedereen die niet geweest is, of wel geweest is, dat zij hetzelfde voelden of ooit nog eens zullen voelen.
I seriously wish I could do this all over again.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen