Anorexia.

Ik ben al een tijdje bezig met afvallen. Niet afvallen, maar afvallen afvallen. Ik wil van dit lelijke lichaam af. Via via ben ik toen in contact gekomen met een belgische pro-ana site die ik hier niet zal posten. Ik heb hier rond gezocht, tips vandaan gehaald, een calorienboekje mee gestart en dagschema's overgenomen. Ik heb de hele site van top tot teen onderzocht, en ik vond dit. De tekst die ik hieronder post, is heel heftig. Ik heb gehuild terwijl ik dit aan het lezen was, en eigenlijk huil ik nog steeds. Ik wilde anorexia. Ik wil anorexia. Een klein deel van mij wil nog steeds anorexia. Maar een groot deel, het over-overgrote deel, zegt, roept keihard nee. Nee, dit kan, mag mij niet overkomen. Lees het maar:

Heej...Ik ben Mlzsa, ik ben 14 jaar oud en ik weeg 50 kg. Ik schrijf dit vanuit November 2009. Het jaar dat ik Anorexia kreeg. Ik luister Anouk-Lost. Weet je...Ik heb veel problemen. Thuis gaat het niet goed, mijn ouders slaan mij, 2 weken geleden wilde mijn vader mij vermoorden, hij stond met een knuppel voor mij...Op een gegeven moment kwam bureau jeugdzorg mij ophalen, ik mocht een weekendje naar een stichting. Ik doe mezelf snijden weet je, maar ik WIL niet snijden! Veel mensen zien het en gaan je emo noemen, en ik word al gepest...Maarja, na het weekend moest ik toch echt weer terug, en de drang om mijzelf pijn te doen was te erg. Ik heb besloten toen om maar niet meer te gaan eten. Dan doe ik mijzelf op 2 manieren pijn: ik heb honger, en ik geef niet toe aan mijn eetstoornis binge-eating. In December heb ik besloten om overdosissen paracetamollen te gaan nemen, ik kwam er eerst van aan maar ineens ging het getal op de weegschaal van 47,9 naar 46,3. Ik kom steeds vaker op pro-ana weet je. Al is het maar om even uit te huilen, maar ik mag thuis niet op de computer, het is hier echt een gevangenis, dus ik moet het op school doen. Maar ik draag de hele dag al calorielijsten bij mij, en mijn klasgenoten hebben inmiddels ook wel al gezien dat ik op pro-ana zit. Ze sturen onder vreemde namen ook berichten. Ik heb al veel namen hier gehad...Liz, Lisz, Liza etc...Mijn klasgenoten hebben deze naam nog niet gevonden gelukkig. Ik heb spijt dat ik mezelf wilde pijn doen. Ik voel me een beetje gevangen door de stem in mijn hoofd. Ik was gestopt met niet eten, puur omdat ik me schuldig voelde tegenover mama. Sinds dat mijn stiefvader mij wilde vermoorden met die honkbalknuppel doen ze toch wel wat liever... Maarja, het snijden kwam erbij, ik heb alles opgebiecht aan mama hoor! Maarja, zo'n week later zat ik op mijn bed me om te kleden, en ineens was er een stem in mijn hoofd. Ze zei dat ik dik was. Ineens was ik blij: ik heb geen binge-eating meer, ik heb anorexia! Jee, wat was ik BLIJ! de meiden op pro-ana geven mij veel tips, daar ben ik wel blij mee, ik geef hun ook tips.
Heej lieve Ana meiden...Het is nu Januari 2010. Mijn ouders hebben in de gaten gekregen dat ik anorexia heb. Ik weeg zo ongeveer 43 kilo. Mijn haren vallen uit, mijn handen zijn blauw, ik val bijna flauw enzo...Ik had pro-ana blogs op school uitgeprint omdat ik thuis niet op internet mag. Een heel boek, ook de berichten die ik zelf geblogd heb op mijn blog. Er staan voedingslijsten enzo in. We kregen ruzie, niet voor de eerste keer natuurlijk...Maar mama kan het niet meer aan. Eerst heeft haar dochter jarenlang binge-eating zonder dat ze het weten, nu ineens anorexia en ze had nog beloofd weer gewoon haar boterhammetjes te eten. Ik ben thuis niet meer welkom...Ik heb een hele dag onderhand door de sneeuw gelopen totdat mijn vriendje kwam, hij is mijn eerste vriendje. Ik ben bij hem gaan wonen...
En nu...Is het Februari. Het gaat wat beter met eten, mensen gingen zich steeds meer afvragen waarom ik zo'n stil meisje was, waarom ik zo dun was...Ik kom niet meer op pro-ana, ik besef dat de tips daar mij geen goed hebben gedaan, anders woonde ik waarschijnlijk nog wel thuis. Ik woon nu in Maastricht, op een crisisopvang. Ik word gegroomd...Via internet. Het is niet de eerste man in de 40 die het probeert, ik ben schijnbaar een klein en kwetsbaar meisje. De politie zit er wel al achteraan, en mijn ouders zijn op vakantie, ik ben nog niet eens uit huis...Ze zijn me al vergeten. Ik heb geen steun aan ze. Ik ben alsmaar ziek. De anorexia heeft mijn lichaam in zo'n korte tijd kapot gemaakt. Sinds ik hier woon ben ik al ziek. Steeds maar weer griep, buikgriep, ontstekingen aan alles wat je je kunt bedenken...En ik ben bang, bang voor die man...Hij weet waar ik woon, hij heeft me hier zelfs proberen te zoenen, ik heb hem van me afgeduwd. In Maart word de man opgepakt en ben ik verhuisd naar een andere stichting, dezelfde als in 2009.
Ik ben inmiddels al 15 jaar...Ik heb een terugval. Ik weet het gewoon, mama en mijn stiefvader houden niet van mij, maar van mijn zusje. Het is nu weer November en ik voel dat Ana terug komt. Misschien komt ze elk jaar in November wel terug...In de zomer kreeg ik ook wat terugvallen en ik slikte toen lax. Op 22 November was het een jaar geleden dat de stem van anorexia in mijn hoofd kwam, en ik wilde afscheid nemen, dus ik heb de laxeerpilletjes die ik nog had begraven in het bos, van de stichting waar ik al sinds Maart woon. Helaas, afscheid nemen bestaat schijnbaar niet. Het is nu 3 dagen later en ik loop het hele bos door te zoeken naar die pilletjes...Het lijkt maar door te blijven gaan. Misschien komt Ana elke November wel terug, ik weet het niet. Ik ben inmiddels alweer ongeveer 10 kg. afgevallen denk ik, het nieuwjaar ben ik ingegaan zonder oliebollen of champagne of überhaupt wat in mijn maag. Ik ben ook begonnen met roken, op pro-ana stond dat je daarvan zal afvallen. Ik kan wel meelezen op pro-ana, dat doe ik trouwens ook buiten mijn terugvallen. Ik kan alleen niet schrijven, want de leiding kijkt de geschiedenis op de computer vaak na, en dan mag er dan wel pro-ana staan, mijn naam zullen ze nergens vinden. Ik kan me inmiddels ook af en toe wegen bij een oud groepsgenootje van me. Ze woont weer thuis en ik ga vaak bij haar op bezoek. Ze heeft mij ook leren braken op een goede manier. Nu hoef ik niet een half uur lang moeite te doen om een glas water eruit te krijgen. Na het eten (Ik eet bijna niks) ga ik een rondje 'wandelen'. Ik ga dan rennen, en dan ren ik door het bos. Na elke zoveel meter als ik weet dat er niemand loopt braak ik stukje bij beetje mijn avondeten uit. Op pro-ana stond dat je als je veel water drinkt je makkelijker kunt braken. V i r g i n i a, die vriendin weet trouwens niet dat ik zoveel braak, en elke avond...De leiding ook niet, daar heb ik mijn tactiek voor. Ik neem als ik ga 'wandelen' heel veel papiertjes mee van de wc. Elke keer als ik overgeef poets ik mijn mond en mijn handen en dep mijn ogen droog. Als alles eruit is kom ik bij een fontein, vlakbij een oud gebouw, waar de stichting waar ik woon ooit begon. Ik was daar mijn handen, spoel mijn mond zelfs met het vieze water en maak mijn ogen nat. Als mijn ogen niet meer dik voelen ren ik terug, als ik daar nog energie voor heb. Ik krijg steeds sneller blauwe plekken enzo. Ik moet dit in een half uur gedaan hebben, ik mag niet langer wandelen. Soms eet ik dagen niks, en drink ik dagen niks. Ik ga dan niet douchen zelfs, bang voor het water. Ik moet dan serieus de tijd dat ik niet op school ben op mijn kamer zitten voor straf. Als ik niet eet krijg ik geen hulp, maar straf...Hoe krom...Inmiddels heb ik ook veel gesprekken met de kinderbescherming omdat mijn moeder geen gezag meer wil hebben over mij. Dat moet bureau jeugdzorg maar doen. Ik heb een lange tijd geen contact met haar gehad. In Februari heb ik haar een brief geschreven en nu bellen we weer eens af en toe. In Maart krijg ik te horen dat ik naar een gezinshuis mag verhuizen, en in April gebeurd het. Ik word 4 dagen na de verhuizing 16 jaar.
Op mijn 16e gebeurt er veel, ik weet Ana dit hele jaar aan de kant te zetten. Ik heb een zelfmoordpoging gedaan op 10 juni 2011 en daarna kreeg ik een psychose, een IBS (In bewaringsstelling) en een ambulance trauma. Ik was niet gelukkig in dat gezinshuis. Ik kan er gewoon niet tegen weet je, ik wil bij mama wonen, maar de anorexia heeft dit kapot gemaakt. Ik haat de anorexia en ik ben ervan overtuigd dat ze niet meer terugkomt. Na een lange strijd op mijn 16e word ik eindelijk 17. Ik woon alweer een tijdje op de stichting waar ik dus eerst ook woonde, toen ik 15 was. Ik heb een normaal gewicht voor mijn lengte, ik ben zelfs wat gegroeid. Ik weeg nu 67 kg. Dat is het hoogste gewicht wat ik ooit gehad heb. Stukje bij beetje leer ik mezelf te accepteren, te accepteren dat er steeds maar naar mijn hoofd word gegooid dat ik borderline heb, en ik leer mijn trauma te overwinnen. In September 2012 mag ik verhuizen naar een beschermd wonen traject...
Heej...Ik ben Eave, en ik ben 17 jaar oud. Het is nu September 2012. Misschien kennen sommige meiden mij hier nog, maar ik denk het niet. Ik denk eerder dat ik jullie nog ken. Ik heb mijn eetstoornis nog nooit helemaal los kunnen laten en ik ben het ook niet meer van plan om te doen. Ik woon nu eindelijk ergens waar ze me niet in de gaten houden. Maar ik weeg zo'n 60 kg. nu. Ik ben 1.73m. Ik schaam me dood, ik wil weer mijn veilige wereldje terug. Maar ik beloof, ik vraag geen tips om af te vallen, en ik geef geen tips om af te vallen. Misschien zijn er wel meiden doodgegaan door mijn tips, en ik draag een heel verhaal bij mij vanwege de tips die ik kreeg van de meiden in 2009.
Op het moment dat ik hier terugkwam had ik alles wat ik wilde. Goed contact met mijn moeder na wat lange jaren twijfels, een goed contact met mijn biologische vader die ik pas leerde kennen op mijn 15e, we lieten elkaar in de steek en op mijn 16e hebben we elkaar weer opnieuw ontmoet dankzij mijn stiefmoeder. Ik had een leuke opleiding. Wel wat leerprobleempjes natuurlijk want vorig jaar was ik behoorlijk depressief geweest. Ik had een leuke klas, vriendjes voor de raap, ik ging af en toe uit maar mijn epilepsie •••••••••• dat wel veel. (De epilepsie kreeg ik door het stoppen van Risperdal, een medicatie vorm voor psychoses) Ik had eindelijk een huis waar ik kon blijven, ik was gewoon Happy. Maar mijn vriend waar ik al een tijdje een relatie mee had begon mij langzaam kapot te maken, en de anorexia ook.
Ik bleef maar afvallen, de leiding lette toch niet op wat ik at en de enige die wist van mijn anorexia was mijn lieve vriendin die bij mij in de klas zat. Op een gegeven moment vertelde ik het aan de leiding. Ik ben op eigen houtje naar de dokter gegaan, ik moest me om de twee weken wegen, als mijn gewicht teveel gedaald was elke week. Ik ging een aanmelding aan voor het AZM op de eetstoornissen poli. Maar ik raakte steeds meer kwijt. School was voorbij voor mij, ik lag alleen nog maar in mijn bed. Mijn vrienden zag ik niet meer, vriendjes kwamen op en af, misbruikten mij voor s e k s en dumpten mij daarna. Ik vluchtte weg in alcohol sommige dagen. Mijn huisgenoten pestten mij omdat ze niet begrepen waarom ik alleen maar Noodles at en muesli, en waarom ik zo dun was.
Nu is het nog lang niet over...Ik had moeten weten dat het ditmaal raak was met mijn eetstoornis. Het was de tijd nog niet, het was nog geen November. Ik ben blijven haken in het web van anorexia. Ik weeg bijna 40 kg. op een lengte van 1.73m. Toen ik 14 was is mijn laagste gewicht zo'n 43 kg. geweest (niet helemaal precies want de laatste weken kon ik niet meer wegen door de uit huis plaatsing) met een lengte van 1.68m. Mijn lichamelijke toestand is kritiek. Ik heb een bloeddruk die standaard zo laag is dat ik elk moment om kan vallen. Ik moet me elke week wegen, het AZM heeft mij afgewezen doordat ik Borderline zal hebben. Ik geloof er nog steeds niet in. Ik ben IK. Maar ik heb een eetstoornis. Ik heb mijn favoriete sport op moeten geven die ik al sinds klein meisje doe: skaten. Ik zak veel door mijn benen omdat mijn lichaam niet meer kan, en als ik ga skaten kan ik flauw vallen voor een auto. De dokter neemt hoge risico's. Ik heb ook een miskraam gehad. Mijn exvriend wilde nooit veilig vrijen. Ik ben aan de ene kant wel blij dat het kind niet meer leeft. Aan de andere kant boos op anorexia. Ik heb een kindje dood laten gaan door haar. Ik ben hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar, maar dat kan niet met zekerheid gezegd worden omdat ik de pil neem. Ik heb hartproblemen, mijn haar valt steeds uit, ik heb een klein snorretje omdat mijn lichaam zich warm moet houden. Daardoor krijg je dus overal haartjes, dus ook een snor en baard. Ik mag van geluk spreken dat ik witte haartjes heb. Ik slik ook lax. Ik ben nu af aan het bouwen, het werd te gevaarlijk, mijn darmen zouden er zeer snel mee kunnen stoppen. Ik slikte soms wel zo'n 12 pilletjes per dag om wat werking te hebben. Het ging me ook in de beurs zitten, aangezien ik geld van bureau jeugdzorg krijg, die hebben namelijk de voogdij. Mijn mooie, lange nagels heb ik trouwens ook bijna niet meer, ik mag blij zijn dat door alle vitamine tabletten die ik verplicht moet slikken ik een beetje uitziend haar en nagels heb. Ik kreeg ook Korsakov verschijnselen. Dat is vervroegde d e m e n t i e. Komt door vitamine B12 tekort, dus die moet ik ook slikken, maar ik ben een lopend vergiet geworden. Ik mag soms blij zijn als ik weet dat ik als ik ga slapen altijd mijn visjes een goede nacht moet wensen en moet zeggen dat ik van ze houd, en van mijn ouders, omdat er een kans is dat ik nooit meer wakker word. Maar dat kan ook op straat gebeuren. Ik heb ook geen borsten meer, ik was zo blij met mijn cup B toen ik 16 was...Door het braken heb ik geen kokhalsreflex meer. Al ben ik zo ziek als een hond, ik kan niet overgeven, dus ik loop de hele dag dan met buikpijn rond, lig te kermen in mijn bed. Mijn slokdarm is kapot, mijn maag is kapot, die kan zelfs scheuren. Af en toe neem ik mijn medicijnen daarvoor ook wel in, maar ik weet dat ik dan helemaal niet meer kan braken. Mijn tanden die ik ooit gebleekt heb zijn ook weer geel en gevoelig omdat het glazuur weg is. Daarbij rook ik nog steeds waardoor ik van allerlei long ziekten heb, maar dat word versterkt door het braken. Als er braaksel in mijn longen komt...

Lichamelijk ben ik veel kwijt wat ik lief had. Maar psychisch nog veel meer. Mijn huis, mijn ouders, school...Ik hoop dat je nooit wenst een eetstoornis te hebben. Ik geef vaak commentaar op nieuwe mensen. Ik heb een andere instelling gekregen op pro-ana dan toen ik 14 jaar was. Ik help mensen met heel mijn hart, maar ik mag ook mijn hart storten bij hun. Het ergert mij niet alleen als er ineens een nieuw meisje hier komt om te zeggen dat ze te dik is terwijl ze een gezond gewicht heeft, of om te zeggen dat ze na het eten wel even haar vinger in haar keel steekt. Nee, het doet mij pijn. Pijn, omdat ik als geen ander weet hoeveel je kwijt kunt raken, dat je dood kunt gaan aan anorexia. En als ik niet dood ga, zal mijn hele leven achtervolgd worden door mijn eetstoornis. Vruchtbaarheid krijg je niet zomaar terug, werkende darmen verdien je niet zomaar, misschien blijft de d e m e n t i e wel, misschien blijf ik voor altijd arbeidsongeschikt en kan ik nooit meer school volgen. Misschien zit ik straks wel in een rolstoel, of met een pacemaker op mijn borst.
Ik hoop, dat als je dit leest, en je hebt nog geen anorexia maar je wilt het hebben, of je wilt wat minder wegen, dat je beseft dat dit geen afval site is, maar dat dit een site is die voor meisjes zoals jou, die nog geen eetstoornis hebben, heel triggerend is, en ervoor kan zorgen dat jij misschien over 3 jaar, of wel minder hetzelfde verhaal hier neer schrijft als mij.

Blijf sterk. Een paar kilootjes meer of minder maken niet uit. Ware schoonheid zit van binnen zeggen ze altijd. Ik vind de mooiste mensen diegenen die kunnen zeggen met een grote glimlach: ik ben MOOI. Of ik nu dik of dun ben, donker of blank, man of vrouw, homo of hetero ben. Ik ben IK. En daar ben ik TROTS op!!! Zeg dat zinnetje nu eens tegen jezelf in de spiegel, en onthoud mijn verhaal goed, want nu heb jij nog geen hersens die vervroegde d e m e n t i e hebben. Je kunt het nog onthouden.

Dit verhaal is mijn verhaal. Er is niks aan gelogen.
Liefs,
Mlzsa, Eave. Hoe je mij ook kent. <3 StayStrong. I love you. Ps; ik luister nog steeds Anouk, maar even niet meer Lost, ik ben overgestapt op het nummer Michel. Anouk heeft mij nog altijd door de anorexia heen gehaald.

Er zijn nog geen reacties.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen