Page 72 of 365
Een galabal klinkt zo stom cliché en mainstream dat ik spontaan in een hipster verander bij het zien van de knaloranje uitnodiging. Niets kan me minder boeien. Maar dat is niet waar. Ik heb eerder een slepend, klagend gevoel van angst en een afkeer van mezelf. Ik zou niet willen gaan omdat mensen me dan echt zouden zien. Niemand is moeders mooiste en ik al helemaal niet. Ik wil mezelf nog niet eens inbeelden in een kostuum gemaakt om te impressioneren.
Het voelt als een horrorfilm die je perse wil zien ook al weet je dat je erna dagenlang over gaat dromen, dromen op de slechte manier. Je wilt het zien vanaf je luie bank en iedereen beoordelen op wat ze beter hadden gedaan. Je ziet de te mooie tieners, helemaal passend bij het decor, in elke val lopen en stiekem wil je ze uitlachen omdat jij het beter zou kunnen. Maar dat kan je niet en daarom lach je niet. Een galabal is leuk om te zien aan de zijlijn, echter veel te eng om erin mee te spelen.
Je ziet ze leuk doen en blij zijn. Vanbinnen zijn ze aan het overwegen er morgen een eind aan te maken.
Er zijn nog geen reacties.