Sometimes the hardest thing and the right thing are the same

And all at once the crowd begins to sing
Sometimes
We'd never know what's wrong without the pain
Sometimes the hardest thing and the right thing are the same

The fray zong het al: 'Sometimes the hardest thing and the right thing are the same..'
Gisteren heb ik misschien wel de moeilijkste beslissing uit mijn leven gemaakt (althans tot nu toe).
In moeilijke situaties grijp ik altijd heel erg snel naar muziek en het eerste zinnetje dat me gisteravond te binnen schoot was dit zinnetje van the fray.

Toen ik twintig was ging ik op kamers samen met een vriendin. We wilde beiden heel erg graag weg uit limburg en we wilden nog verder studeren. Gelukkig kwamen we samen in een studentenhuis terecht. Helaas moest die vriendin na een half jaar al stoppen met school omdat het gewoon niet lukte. Ik leefde ook in onzekerheid maar ik wilde het laatste half jaar gewoon nog even doorzetten en nog mijn best doen. Op het einde van het schooljaar heb ik toen de moeilijke keuze gemaakt om ook maar te stoppen met mijn opleiding, iets waar ik nu nog steeds wel moeite mee heb omdat ik het zo graag wilde.

Samen met die vriendin ging ik op zoek naar een appartement hier in de stad die we verbazingwekkend genoeg binnen 2 maanden gevonden hadden. 1 september 2011 trokken we officieel in ons eigen appartementje. 1,5 jaar van onzekerheid volgede. tot december 2011 had ik werk, daarna heb ik 9 maanden thuis gezeten en geleefd van een uitkering (zeg dat ik moest leven van 600 euro per maand, min de huur, telefoon rekening enzo kwam ik nog net rond). afgelopen augustus heb ik bij een bedrijf gewerkt tot halverwege december. Daarna heb ik weer thuis gezeten tot begin februari, deze keer zonder uitkering omdat ik daar geen recht meer op had. Begin februari werd ik gebeld door dat bedrijf of ik per direct voor 32u terug wilde komen ik heb toen meteen ja gezegd maar vorige week kreeg ik te horen dat ik nog maar 20uur per week kon werken (wel 2 maanden langer dan eerst de bedoeling was) Van twintig uur per week werken kan ik niet rond komen en na al die jaren steeds weer leven in onzekerheid (financieel gezien) ben ik gewoon helemaal gebroken. Gisteren heb ik de stap genomen om toe te geven dat het zo gewoon niet meer verder gaat. ik heb voor mijzelf en voor mijn vriendin/huisgenootje de keus gemaakt dat we de huur moeten gaan opzeggen en terug moeten gaan naar onze ouders.

Jankend heb ik een half uur van mijn werk naar huis gelopen, hysterisch huilend heb ik bij die vriendin op haar kamer gezeten om het haar te vertellen en uit te leggen (iets wat ik echt niet snel doe, huilen waar andere mensen bij zijn) maar uiteindelijk gaf ze me gelijk. Zelf zit ze op dit moment namelijk ook thuis omdat ze geen werk kan vinden en zelfs als we tijdelijk werk kunnen vinden via het uitzendbureau blijven we in onzekerheid leven. Met pijn in mijn hart hebben we dus maar toegegeven dat dit het einde is van ons oh zo grote avontuur. Per 1 mei ben ik weer een limburger, woon ik in een klein dorpje waar ik me niet op mijn gemak voel en woon ik na bijna drie jaar weer bij mijn ouders. Het zal heel erg wennen zijn, het feit dat ik die vriendin niet meer elke dag zie, dat ik me weer aan de regeltjes van mijn ouders moet gaan houden. Maar wat ik nog het ergste vind is dat ik iedereen weer onder ogen moet komen terwijl mijn hele plannetje om hier in Tilburg te blijven wonen is mislukt. Het voelt echt aan als een mislukking alsof ik heb gefaald en iedereen me daarom gaat uitlachen oid.

Het was een moeilijke keus om te maken maar uiteindelijk weet ik dat dit de beste (en eigenlijk ook de enige) keus is. Het doet pijn, heel veel pijn en ik loop dan ook nog steeds huilend hier door het appartement te bedenken wat we met alle spullen moeten doen etc. Ik heb denk ik even tijd nodig om het allemaal even te beseffen en om het te 'verwerken'. Ik kan blij zijn met mijn ouders, dat ze me willen opvangen dat ze me steunen in deze beslissing en dat ze zelfs trots zijn op mij. ze zijn bereid alles voor me te doen en zelfs als ik niet meteen werk vind willen ze wel een tijdje dingen voor mij betalen.

Ik ga dit alles heel erg missen en ik weet zeker dat Tilburg (ondanks dat het niet echt een mooie stad is) toch altijd een speciaal plekje zal hebben in mijn hart. Net zoals de vriendin waar ik de afgelopen jaar alles mee heb gedeeld, ik ga haar missen en ik hoop dat we elkaar echt niet uit het oog verliezen omdat we nu weer ver van elkaar gaan wonen (drie kwartier rijden met de auto doe je niet even zomaar).

Het is ergens een geruststelling dat ik weet dat ik de juiste beslissing heb gemaakt maar dat maakt het allemaal niet makkelijker....

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen