Ik stop met fanfiction - of toch voorlopig.

Ik stop met het schrijven van fanfiction.
Gisteren was het de verjaardag van de Kaulitz-tweeling en dat soort dagen zijn altijd emotioneel voor mij. Niet emotioneel, eerder nostalgisch naar een ‘ver verleden waarin de tijd nog goed en zorgeloos’ was. Ik ben mij ervan bewust dat niet iedereen die mijn verhaal leest nog in dezelfde mate van is van hen en Tokio Hotel. Wie weet zijn er ook mensen die mijn verhaal lezen omwille van de kwaliteit (waarvoor dank, dat wil zeggen dat mensen ook verder kijken dan de namen die ik gebruik). In ieder geval, ik heb ook zo mijn momenten dat ik echt maandenlang niet naar Tokio Hotel luister. Zo heb ik hen een hele tijd niet gevolgd, dan duid ik vooral op de nieuwtjes rond Bill en Tom. Uiteindelijk val ik altijd weer terug op hen, omdat ik zoveel aan hen te danken heb en hun muziek me duizend gevoelens kan geven en me inspiratie geeft. Ik kan wegdromen bij hun muziek, maar het kan me ook pijnlijk confronteren met mijn gevoelens.

Nu, voor de mensen die het niet weten: het Alien-fandom had gisteren geen rustige dag. Eerst werd gedacht dat Bill’s haar roze was, toen verscheen een filmpje van hen op hun verjaardag, waar hun moeder en stiefvader en de roodharige Ria in voorkwamen. In het filmpje zie je Tom in de auto en Bill naast hem met zijn jas over hem, waardoor hij eerder een spook dan een mens is. Dan vraag ik me af waarom hij dat doet, want ontsnappen aan paparazzi kan niet en het houdt ook geen steek als Tom open en bloot naast hem zit.
Hoe dan ook, toen ik dat filmpje zag, ging er iets door me heen. En ik weet ook niet met welke woorden ik het moet omschrijven en of er wel woorden voor bestaan en of iemand het wel kán begrijpen. Ik voelde pijn. Het liet me niet onberoerd te zien hoe hard ze veranderd zijn. De tijd staat niet stil en ook zij zijn niet meer wie ze waren. Dit bedoel ik niet in de slechte zin. Ik duid op hun vluchten van de media, hun leven dat nooit meer zorgeloos kan zijn, hoewel ze financieel alles hebben. Ik vraag me af of ze gelukkig zijn, wat ze denken, wat muziek nog voor hen betekent. Ik weet het niet. Alles wat ik wil zeggen, zeg ik niet, want ik kan het niet uitdrukken.
Waarschijnlijk zijn ze innerlijk grotendeels nog wie ze waren, tenzij ze plots een grote persoonlijkheidsverandering ondergaan hebben.
Het is alleen, in ‘Het lot’ houd ik vast aan het beeld van Bill en zijn korte zwarte haren. De opgewerkte, hypere, zelfzekere, maar vanbinnen toch soms schuchtere en in zichzelf gekeerde jongen. Dit alles is verleden tijd, als je kijkt hoe Bill er nu uitziet. Het is allemaal zijn eigen keuze en ik geef toe dat ikzelf vind dat hij er nu heel wat mannelijker uitziet, hoewel ik niet zo’n fan ben van zijn witte haren (ze zien er toch écht wit uit op de recente foto’s) en ik had liever de meer blondere kleur.
Het klinkt alsof ik alles en niks zeg en dat ik onverstandige woorden spreek voor een negentienjarige, maar ik zeg alles en niks tegelijkertijd. Terwijl ik feiten opsom, leg ik onbewust mijn dubbele gevoelens tussen de regels.
Ik ben op het punt gekomen dat ik besef dat ik teveel van hen hou en dat ik bewust afstand moet nemen. Misschien komt dit door de emotionaliteit van de laatste dagen en al het drama binnen het fandom, ik weet het niet. Voor hetzelfde geld relativeer ik het binnen enkele dagen weer helemaal anders. Misschien dat ik ooit nog een afscheids-kortverhaal schrijf. Het kan. Ik weet alleen dat op dit moment het genoeg geweest is voor mij. Wees gerust, ‘Het lot’ gaat gewoon verder. Over een paar dagen schrijf ik wel weer verder, als ik me over alles gezet heb.
Het zou gewoon ook beter zijn moesten de tweeling zelf meer dingen bevestigen of ontkennen, zoals geruchten over vriendinnen. Niet dat het mij aangaat, ik zal nooit hun leven binnendringen, maar toch. Dit is de keerzijde van alles.
Geloof me, vroeger was ik niet zo en ging het mij alleen om hun muziek. Dat is nog steeds zo, maar nu neem ik alles wat ik kan ‘weten’ erbij. Mijn welgemeende haat aan twitter en facebook. Ik wil hen gewoon weer zien en horen zingen en spelen. Als dat kan en als dat nog steeds hun droom is.
Overigens, ik had een lastige nacht. Vlak voor ik ging slapen bereikte het bericht mij via twitter dat een meisje zelfmoord gepleegd heeft, precies om 6u30. Haar laatste woorden heeft ze tien minuten eerder geschreven op haar blog. Ze deed het omwille van haar liefde voor Bill die ‘te veel’ werd en haar leven dat – ik wil hier zelfs geen woorden aan vuil maken.
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik even afstand moet nemen. Ik zweer plechtig dat ik nooit nog zo hard fan wil worden van iets of iemand als Tokio Hotel, want het doet pijn.

Hoewel niemand mijn blog leest – en nog veel minder moeite neemt om te reageren, moest dit er gewoon even uit.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen