Gepest 2
het snijden is ondertussen erger geworden. ik snij nog altijd op mijn heupen, niet erg, een paar sneetjes per keer, maar die keer dat ik eind Januari dit jaar erachter kwam dat ik dezelfde jongen die mijn BFF leuk vond zag zitten, flipte ik. ik had geen tijd om een mesje te gaan en de goede plek op mijn heup te zoeken, het moest meteen, anders stortte ik in. ik pakte het mezje en zette een paar snedes op mijn bovenarm. niet diep, maar diep genoeg voor een littekentje. een paar dagen later had ik samen met die bff en een vriend van hem rondgehangen. die avond sprek ik hem weer, hij was een van de twee redenen dat ik 's morgens nog wakker werd, waarom ik er geen einde aan maakte, de andere was mijn bff. dat gesprek was zoals altijd, geweldig. de volgende dag was mijn bff ook bij me thuis. hij vroeg of ze er was. ze knikte nee, dat zei ik ook. na een ongemakkelijk gesprek tussen mij en hem moest ze naar huis. daarna wisselden we nummers uit, hij bekende dat hij mij leuk vond. ikl barstte in huilen uit. het voelde alsof ik moest kiezen tussen hem of mijn beste vriendin. ik wilde voor mijn beste vriendin kiezen maar ze zei dat het oke was. na heel veel wanhoop, tranen, pijn en bloed zei ik ja. ik had ondertussen uit wanhoop al het mesje op mijn arm gezet en een diepe, ongecontroleerde snee gemaakt. dat litteken zit er nu nog steeds, dik en roze.
na twee weken maakte hij het uit. hij was niet meer verliefd op me, ik had gelukkig nog wel goed contact met mijn beste vriendin. ik smste haar dat hij het uitgemaakt had. ik was kapot. een van de redenen om te blijven leven was kapotgevallen. wekenlang huilde ik mezelf in slaap, elke dag afvragend of ik wel moest blijven. meer eyeliner ging op mijn ogen, mijn garderobe was zwart, zwarter, zwartst. vaker en vaker kreeg ik weer last van onzekerheid, want dat had hij weggepoetst. ik hoorde vaker in de gang gegil(een stom grapje van de pester, hij gilt en roept dat zijn ogen eruit branden als ik langsloop) en ik kon de hele nacht nadenken, huilen, hopen op een einde, maar ik kon het mijn beste vriendin niet aandoen. overdag had ik een masker op, ik was "gelukkig" "blij" ik lachte werkelijk overal om. zelfs als ik glimlachte verschilferde mijn hart al. het kleinste beetje zonlicht deed mijn ogen pijn. kleurige kleding was niets voor mij, te vrolijk, te kleurig, pijn aan mijn ogen doet het. ik werd misselijk van mezelf. na een tijdje vloog er een nieuwe term langs mijn oren. "kankeremo". en toen, in juni, begon er afstand te komen tussen mij en mijn beste vriendin sinds we bevriend waren geworden met jennifer, mijn 2e beste vriendin. ik was als het 5e wiel aan de wagen. 3 is teveel. ik hoorde van verschillende bronnen dat sezen( de eerste beste vriendin) me irritant vond en hoopte dat als ze me in de vakantie met rust liet dat ik geen contact meer met haar op zou nemen. ik stortte in, uiteindelijk bleek dat niet eens waar te zijn. ik liep huilend naar huis, 2 kilometer. ik was van plan door te lopen naar het strijkijzer, het hoogste gebouw in den haag. maar dat ko ik niet aan, arme mensen die me dan zagen springen. ik kon ook niet meer voor een auto lopen. arme automobilist. ik hoopte nog elke dag op een gestoorde dronken vrachtwagenchauffeur die me dood zou rijden, maar kon het niet zelf doen. eenmaal thuis waren al mijn tranen op. ik was leeg. ik voelde bijna geen verdriet meer. het was verschrikkelijk, dan heb ik zelfs nog liever helse pijn.
toen ik geen verdriet voelde voelde ik ook geen liefde, geen spijt, niets. ik had mezelf makkelijk kunnen afmaken, maar ik zat vastgenageld aan mijn bureaustoel.
Reageer (1)
Ik weet niet hoelang geleden je dit hebt doorgemaakt, of dat je het nu doormaakt, maar ik begrijp je wel. Ik heb me ook een lange tijd verschrikkelijk gevoeld, gesneden en zelfmoord willen plegen. Maar er is altijd een reden om door te vechten, zelfs als die er niet lijkt te zijn. Op een dag zal er iemand zijn die jou zo godvergeten erg zou bedanken voor het feit dat je geen zelfmoord hebt gepleegd.
1 decennium geledenMisschien moet je proffesionele hulp zoeken?