Ik sta er eens bij stil....

Het is op dit moment erg stil in huis, mijn moeder is naar bed en mijn vader is beneden in slaap gevallen voor de televisie.
Dit gebeurd wel vaker, maar op momenten als deze, sta ik eens stil bij wat er de laatste tijd rondom me gebeurd.
Mijn hoofd zit vol gedachten, dingen die me bezig houden wanneer ik niet kan slapen...en vandaag, wil ik ze delen.

Vandaag sta ik stil, bij het meisje dat me vroeger pestte.
Hoe ze, nadat ze mij gebroken had, hetzelfde lot onderging als mij.
Buiten gepest van school, in het ziekenhuis geslagen en mentaal een zware klap heeft gekregen.
Hoe ze depressief werd en naar de psychiater moest en in behandeling ging voor haar agressieproblemen.
Ik sta stil bij de gedachten dat ik er zelfstandig weer bovenop ben gekomen, zonder hulp van buitenaf terwijl zij hulp zocht.
Het geeft me het gevoel dat ik karakter heb, een doorbijter ben zoals men zegt en stiekem denk ik wel, "dat komt er van, je verdiende loon"...

Maar dat maakt me geen haar beter als haar.
Ik geef toe dat ik geen engeltje ben, maar dankzij haar leef ik met angst.
Een angst voor gepest te worden, een angst voor weer slecht in mijn vel te zitten.
Ja, slecht in mijn vel zitten...Nu kan je wel zeggen, iedereen is mooi op zijn of haar manier, maar als je net zo werd afgebroken als mij, geloof je niemand meer, zelfs je eigen familie niet.
Ook al is het al 5 jaar geleden, toch heb ik het nog steeds niet kunnen verwerken...

Ik geef toe dat ik huil als iemand zegt dat ik niet lelijk ben.
Natuurlijk heb ik dit niet altijd, maar wel als mijn ouders het zeggen of iemand die ik echt door en door vertrouw.
Ik twijfel als iemand zegt dat hij me graag ziet, of me nooit zou kwetsen.
Mijn vertrouwen in mensen is zo goed als weg, maar ik probeer er aan te werken en heb het gevoel dat het langzaam toch goed komt.

Als ik nu iemand leer kennen, ben ik stil, verlegen.
Observeer ik hem of haar tot ik zowel de goede als de slechte kwaliteiten kan zien.
Dan pas ga ik langzaam open, als ik zeker ben dat ik hem of haar kan vertrouwen, waar ik soms jaren over doe.

Het positieve is dat ik me niet langer laat doen, zowel omdat ik ouder ben geworden, maar ook omdat ik niet weer dezelfde fout wil begaan.
Nu bijt ik van me af, hoe moeilijk het ook is.
Want uiteindelijk zal alles toch wel goed komen...
Zoals die leuke quote die ik ooit heb gevonden;

Everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen