Hoe val ik 'savonds in slaap?

Hoe val ik 'savonds in slaap?
Op deze simpele vraag kan ik simpelweg geen antwoord geven.
Ik weet niet hoe het me elke keer weer lukt om door alles in die aangename en zorgenloze wereld terecht te komen die men slaap noemt.
Waarom vraag ik me dit af? Ik ben ongelukkig, het is simpel als dat.
Dit zou nog niet zo erg zijn, als ik wist waarom, en ik er iets aan zou kunnen doen. Maar ik weet het niet, ik heb geen idee wat dit gevoel in mijn binnenste veroorzaakt. Het zekere gevoel van een kleine leegte, wat me eens in de zoveel tijd in een hoekje doet willen kruipen en het eruit te janken.
Maar ik moet sterk blijven voor alles en iedereen om me heen, ik wil niet dat ze zien wat er achter het masker zit van het kleine hyperactieve meisje. Ze moeten me blijven zien zoals ze nu doen. Naast dit probeer ik mezelf er altijd nog aan te herinneren dat ik het zo zwaar heb, ik ben gezond, lijd geen honger, word niet misbruikt of verwaarloosd. Maar het idee dat er nog altijd honderdduizenden mensen op de wereld zijn die het slechter hebben dan ik helpt gewoonweg niet.
Dus wat veroorzaakt deze toestand? Ik heb het idee dat het een mengeling is van alles wat er gebeurd is, om me heen gebeurd, en het belangrijkste, wat er niet gebeurd. Simpele dingen in het leven staan mij tegen, simpele dingen waar een normaal mens niks om zou geven, maar mij enorm aanslaan. Maar het grootste gevoel roept toch wel: Je doet niet wat je zou moeten doen! Dit is niet waarvoor je op aarde bent gezet. Doe wat je leuk vind en goed kan. Maar als ik dat doe, ben ik bang alle mensen in mijn omgeving teleur te stellen, en ze een kans te geven om te zeggen: Zie je wel, ze kan er niks van. Dit is wel het laatse wat ik wil laten gebeuren.
En dan het allerlaatste aspect van deze situatie, het lijkt alsof mijn vrienden er niks om geven. Heb ik eens een depresieve bui, word ik gewoon genegeerd, aan de kant gezet. Alsof ik alleen maar hun vriendin ben als ik mijn vrolijke gezicht opzet. Ik kan letterlijk in een hoekje drie meter van ze af zitten huilen, en hun gewoon verder zien praten. Ik weet niet of ik dit nog wel langer trek.
Wees niet bang, ik ga zeker geen einde aan mijn leven maken, hier heb ik bij de eerste gedachte al over gezegd, dat gaat niet gebeuren. Ik heb nog dingen te doen, ik ga dit veranderen. Ik weet alleen nog niet hoe en wanneer. Maar ik denk dat ik ga beginnen met van het leven maken wat ik wil. Ik ga doen wat het binnenste in me schreeuwt: Doe waarvoor je gemaakt ben, en dan zorg ik ervoor daty niemand zal kunnen zeggen dat ik gefaald heb, wat ik zal succesvol worden op mijn eigen manier..

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen