Mijn Ziekte.

Ik ben ziek. Het is niet leuk om toe te geven, maar ja, ik ben ziek. Niet fysiek ziek, maar mentaal. Mentaal ziek, ja. Dat betekent niet dat ik gek ben. Ik heb de psychologische ziekte ‘Paniekstoornis’, ingedeeld onder de angststoornissen. De paniekstoornis betekent dat de paniek die je van dingen krijgt pathologisch (dus een ziekte) is en niet in verhouding tot de omstandigheden. Ieder mens kan in paniek raken, maar bij mij gaat dat dus anders. Het werd vroeger verward met hyperventilatie, maar het verschil tussen hyperventilatie en de paniekstoornis is dat er bij de paniekstoornis paniekaanvallen optreden. Het wordt alleen maar erger als je er niets aan doet.
Bij mij is het erg ver gekomen, ik ben zeker een half jaar niet naar school geweest, laat staan naar buiten, en omdat het zo erg is geworden heb ik nu antidepressivum om mijn paniekaanvallen en angstaanvallen te onderdrukken. Daarnaast loop ik ook bij een psycholoog om over mijn problemen te praten en om gewoon weer beter te worden en weer dingen te durven.
Het ergst vind ik dat sommige mensen niet normaal met de paniekstoornis (of andere psychologische ziektes) om gaan. Een voorbeeld is mijn ‘beste vriendin’. Ik werd in oktober 2011 echt ziek, ik kon bijna niets meer omdat ik zo bang was steeds, en sindsdien ongeveer heb ik haar nauwelijks gesproken. Elke keer als ik haar sprak ging het weer over dat ik niet naar school ging en dat ik lui was en dat ik dom was omdat ik niet naar school ging en zo. Ik ben één keer heel erg kwaad geworden en heb haar een half uur lang genegeerd, en sinds dat ging het eindelijk wat beter. Niet veel, ik spreek haar nog nauwelijks, maar als zij niet normaal ermee om kan gaan, nevermind then. Dit kan hard klinken, en misschien kan ze er gewoon niet goed mee omgaan omdat ze niet wéét hoe ze ermee om moet gaan, maar dat moet ze dan maar zeggen en niet opeens twintig nieuwe vriendinnen hebben en mij kapot negeren. Punt.
So. My point is: ik ben ziek, helaas. Shit happens.
-
26-06-12
Even een update:
Ik ben nog steeds ziek, maar ik moet dit even aanpassen.
Ik heb wel de paniekstoornis, maar die wordt voor ongeveer 90% onderdrukt door mijn antidepressivum. Daar heb ik dus eigenlijk weinig last van. Hetgene waar ik last van heb is mijn depressie. Het is ontzettend moeilijk en ontzettend kut om toe te geven, maar ja: ik ben depressief, en niet zo’n beetje. Het is niet zo zeer dat ik echt dagen achter elkaar in bed lig en huil, omdat mijn antidepressivum ook mijn depressie onderdrukt, maar soms heb ik dagen dat ik nergens zin in heb, moeilijk vooruit te branden ben en gewoon steeds wil huilen. Die blijven komen en daarom hebben mijn psycholoog, mijn huisarts, mijn ouders en vooral ik besloten om mijn antidepressivum op te krikken. Ik zat op 20mg en ik ga nu naar 30mg. Het is niet zeker of het iets uit zal maken, maar het is altijd de moeite waard om te proberen, zeker omdat ik binnenkort op vakantie ga. Dat komt zo wel, nu eerst hierop verder. Omdat ik mijn dosis ga verhogen zal ik de eerstkomende weken (het zal tussen 1-2 weken liggen) bijwerkingen en zo krijgen, wat betekent dat ik me nog rotter ga voelen, yay. Daarna zie ik wel wat er gebeurd.
Dan over de vakantie. Ik ben sinds juni 2011 ziek, toen kreeg ik last van de paniekstoornis, en in juli was het vooral heel erg, en laat ik op dat moment net op vakantie zijn, midden in de bergen (met hoogtevrees) in Zwitserland. Dat heeft best wel een trauma opgewekt. Ik ben na de zomervakantie van 2011 één keer op vakantie geweest, mei 2012, en dat liep niet lekker af, voornamelijk omdat ik de verkeerde medicijnen had, maar ook omdat ik ontzettend gestresst was. Ik moet me nu vooral níét druk maken over de vakantie, dat werkt het beste.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen