Gepest 1

vorig jaar werd ik gepest. "lelijk" "trut" "lelijk" "kuthoer" "lelijk" "bitch" "lelijk" "Kutwijf" "lelijk" "kneus" "lelijk" "lelijk" "lelijk". tassen omgegooid, etui's van tafels afgesmeten. ik werd uitgelachen, uitgescholden en uitgejoeld. eerst was het gewoon irritant en probeerde ik het te negeren, maar dat lukte niet. het vervelende is dat het toch in mijn hoofd blijft kleven. het is net kneedgum. na school hoorde ik alles weer door mijn hoofd spoken. na een maand gepest te worden was ik echt depressief. als ik in de spiegel keek dacht ik: waarom zou ik nog make-up opdoen, ik zie er toch niet uit. waarom nog naar school gaan, ik krijg toch alleen maar scheldwoorden naar mijn hoofd gesmeten. het enige wat ik droeg was zwart. in zwart voelde ik me lekkerder, het uitte hoe ik me vanbinnen voelde. het voelde of ik er alleen voor stond, ookal had ik vriendinnen. er was 1 vriendin die ongeveer hetzelfde meemaakte als ik. bij haar kon ik mijn hart luchten. al mijn andere vriendinnen wisten niet hoe ik me voelde, hoe ik in de knoop zat met mezelf en mijn gevoelens. na twee maanden bereikte mijn onzekerheid de bodem van de put. ik had niet gedacht dat ik nog lager kon zinken. maar dat kon dus wel. als ik voor een weg stond en er kwam een vrachtwagen dichterbij dacht ik dat ik alleen maar naar voren hoefde te stappen, dan was alles over, dan had niemand meer last van mij, ik zat toch alleen iedereen dwars. ik was een blok aan iedereens been. als ik in de spiegel keek zag ik een soort monster( dat heb ik nu nog steeds trouwens). ik deed echt heel erg mijn best om af te vallen of iets. de deprimerende gedachte alleen al dat ik telkens maar niets afviel, alleen maar aankwam. ik nam geen ontbijt, at geen lunch en probeerde alleen te dineren. dat moest want mijn ouders letten daar erg op. ik ben jammer genoeg erg goed in mijn verdriet weg-eten. 2 maanden later voelde ik me een totale mislukking, in mijn ogen kon ik niets goed doen. ik haalde ook alleen maar 1en voor Frans, wiskunde, Engels... eigenlijk voor alle vakken. als we weer het cijfer van een toets binnenkregen begonnen ze een irritant liedje te zingen, dat kan er ook wel bij. "alle 1tjes zwemmen in het water.. enz." nu kan je denken; wat een aanstelster, dat is toch helemaal niet erg! voor mij wel, ik had geen zelfvertrouwen meer. ik zie zelfvertrouwen als een soort schild en vervelende dingen zijn afschietende pijlen. heb je veel zelfvertrouwen dan weer je de pijlen met gemak af, maar als je niets meer hebt word je door iedere pijl geraakt, iedere pijl gaat dwars door je heen en laat enorme littekens achter. na iedere opmerking bleef ik bloedend achter. dat was dezelfde tijd waarin ik me ook begon te snijden. alleen op mijn heupen, want daar zag niemand het.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen